Ταυτόχρονα, βαφτίζοντας την προσπάθεια αυτή «εθνική», αξίωσε απ' το λαό να τη στηρίξει, ισχυριζόμενος ότι ο στόχος της ανάπτυξης για τον οποίο μάχεται η κυβέρνησή του είναι προϋπόθεση για να σταματήσει να ματώνει, όταν στην πραγματικότητα η αιμορραγία του λαού σε δικαιώματα αποτελεί προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
«Θέλω να ρωτήσω ευθέως τα κόμματα της αντιπολίτευσης: Θα στηρίξετε αυτήν την εθνική διαπραγματευτική στρατηγική ή θα συνεχίσετε να συμπεριφέρεστε ως φερέφωνα των εμπνευστών μνημονίου; Αυτό είναι το μεγάλο πολιτικό δίλημμα που πρέπει σήμερα να απαντηθεί», ανέφερε θέτοντας τα άλλα αστικά κόμματα προ των ευθυνών τους μπροστά στα προτάγματα της αστικής τάξης και εξωραΐζοντας τα μνημόνια ως εξειδίκευση της στρατηγικής της ΕΕ και πρόσθεσε: «Εχουμε διαλέξει πλευρά εδώ και πάρα πολύ καιρό και ζητάμε το ίδιο να πράξει και κάθε κόμμα στη Βουλή και στην κοινωνία, ζητάμε απ' τους πολίτες, τις κοινωνικές τάξεις θύματα του μνημονίου να στηρίξουν την εθνική προσπάθεια, να σηκώσουμε την πατρίδα απ' τη λάσπη του μνημονίου που δεν αναλογεί μόνο σε ένα κόμμα, είναι εθνική προσπάθεια»!
Λίγο νωρίτερα, βεβαίως, είχε υπερασπιστεί τη συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση για επέκταση του μνημονίου, επαναλαμβάνοντας ότι θα υλοποιηθεί. Στο πλαίσιο αυτό υπερασπίστηκε τη λίστα μέτρων που εισηγείται η κυβέρνηση στους εταίρους σαν μέτρα «που θα αλλάξουν το πρόσωπο του κράτους και την οικονομία, θα δώσουν πνοή στην ανάπτυξη ... με αυτά τα μέτρα και θα ενισχύσουμε το δημόσιο ταμείο...».
Ο πρωθυπουργός περηφανεύτηκε για τα ψίχουλα που η κυβέρνηση αποφάσισε να διαθέσει στην ακραία φτώχεια, κρύβοντας πως τέτοια μέτρα είναι αναγκασμένη να πάρει κάθε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης για λόγους που άπτονται της εύρυθμης λειτουργίας του συστήματος. Επιστράτευσε, βεβαίως, φτηνές γνωστές δικαιολογίες για τη ματαίωση προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει όπως ότι κυβερνά σε ναρκοθετημένο περιβάλλον, παρέλαβε άδεια ταμεία κ.λπ.
Στον ανταγωνισμό της με την προηγούμενη κυβέρνηση έφτασε να κομπάζει ακόμα και για εισπρακτικά μέτρα όπως αυτό των 100 δόσεων για τα χρέη των λαϊκών οικογενειών απ' τα διάφορα χαράτσια, λέγοντας ότι απέδωσε σε μια βδομάδα περισσότερα απ' όσα είχε αποφέρει σε διάρκεια μηνών η ρύθμιση της προηγούμενης κυβέρνησης.
Στη δευτερολογία του, ο Αλ. Τσίπρας επιχείρησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνηση δε φέρνει τη συμφωνία στη Βουλή επειδή η χώρα δεν ανέλαβε τάχα καμία διεθνή δέσμευση και υποχρέωση έναντι των δανειστών. Μάλιστα, κατηγόρησε όσους ζητούν να έρθει η συμφωνία στη Βουλή, αφήνοντας υπονοούμενα ότι κάτι ύποπτο έχουν στο μυαλό τους και επιτέθηκε στα κόμματα της προηγούμενης κυβέρνησης επειδή δεν έφερναν στη Βουλή τις συμφωνίες που υπέγραφαν.