Με πρώτο σταθμό τις δύο ανοιχτές μαζικές πολιτικές συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Τρίτη στην Τούμπα και τη Σταυρούπολη, η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ συνεχίζει το πλατύ πολιτικό άνοιγμα στο λαό της περιοχής, μέσα από περιοδείες, συσκέψεις και άλλες δράσεις, καλώντας τον να μη δείξει καμία ανοχή στη νέα συμφωνία κυβέρνησης και ΕΕ και να παλέψει για την άμεση κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, να δυναμώσει την κοινωνική συμμαχία και την πάλη για οριστική και πραγματική ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Στη συγκέντρωση που έγινε στη Σταυρούπολη, στην πλατεία Τερψιθέας, μίλησε ο Ζήσης Λυμπερίδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΕΠ Κ. Μακεδονίας του ΚΚΕ και στην Τούμπα, στη συγκέντρωση στο Πάρκο Αγίου Θεράποντα, μίλησε ο Νίκος Χριστάνης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Παρουσίασαν τις αιτίες των δεινών που βιώνει ο λαός μας, αποκάλυψαν τους σχεδιασμούς και τις στοχεύσεις της κυβέρνησης και παρουσίασαν την πρόταση διεξόδου που προτείνει το ΚΚΕ. Κάλεσαν σε συστράτευση με το ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στη συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες και πολέμους, για την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, για την κοινωνικοποίηση όλου του φυσικού και παραγόμενου από το λαό πλούτου της χώρας και την αξιοποίησή του με κεντρικό σχεδιασμό.

Ο Ν. Χριστάνης, αναφερόμενος στη διαπραγμάτευση που κάνει η συγκυβέρνηση, τόνισε μεταξύ άλλων: «Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποκρύψει πίσω από παραπλανητικά συνθήματα περί τέλους της λιτότητας, περί αντιυφεσιακών μέτρων που θα φέρουν τάχα ευημερία για όλους, ότι στην πραγματικότητα δεσμεύεται να συνεχίσει το γνωστό αντιλαϊκό δρόμο των ιδιωτικοποιήσεων, της "απελευθέρωσης" τομέων στρατηγικής σημασίας. Γι' αυτό παρουσιάζει ως νέα τάχα φιλολαϊκή μορφή ιδιωτικοποίησης τις συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, λες και δεν έχουμε αρκετή πείρα στην Ελλάδα από τις ΣΔΙΤ, από τις συμβάσεις παραχώρησης όλα αυτά τα χρόνια.

Η δική της λίστα μεταρρυθμίσεων περιέχει άγριο φοροκυνηγητό σε λαϊκά στρώματα, να πληρώνουμε ακόμα και αν δεν έχουμε, μας καλεί να δώσουμε τη μάχη κατά της φοροδιαφυγής, την ώρα που διατηρεί όλες τις προκλητικές φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, για τους εφοπλιστές.

Περιέχει νέα επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα με κατάργηση των πρόωρων συντάξεων, ενοποίηση ασφαλιστικών ταμείων που θα συμπαρασύρει αντικειμενικά πάλι τις συντάξεις προς τα κάτω.

Προβάλλει ως δήθεν μεγάλη μάχη τις επιφυλάξεις στο να αυξηθούν και άλλο τα όρια συνταξιοδότησης και κρύβει ότι έχει ήδη αποδεχθεί τη μεγάλη αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης που έφεραν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και προωθεί τα αντικίνητρα σε κάθε πρόωρη συνταξιοδότηση».

Απευθυνόμενος σε όσους αγωνιούν για τα αντιλαϊκά παζάρια, σε όσους μπερδεύονται σημείωσε: «Ανεξάρτητα από την έκβαση των διαπραγματεύσεων, τα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχιστούν και θα είναι σκληρά και στην περίπτωση του "έντιμου συμβιβασμού" και στο ενδεχόμενο της λεγόμενης ρήξης.

Ακόμα και στην περίπτωση που δεν καταλήξουν σε μια συμφωνία και επιβεβαιωθεί το ενδεχόμενο της "ρήξης", όπως λένε, της εξόδου δηλαδή από το ευρώ, πάλι θα υπάρξουν σκληρά μέτρα σε βάρος του λαού. Σε μια τέτοια περίπτωση, πάλι θα υπάρξει ραγδαία υποτίμηση του νέου νομίσματος, συνοδευόμενη με μέτρα λιτότητας και φτωχοποίησης, χτύπημα ασφαλιστικού, εργασιακών σχέσεων.

Επομένως, ούτε ο λεγόμενος έντιμος συμβιβασμός, ούτε η λεγόμενη ρήξη που προβάλλει η κυβέρνηση, αποτελούν λύσεις για το λαό.

Ο λαός πρέπει να έχει ανοιχτά τα μάτια του, να μη στοιχηθεί σε καμία περίπτωση ούτε με τη μία ούτε με την άλλη επιλογή της αστικής τάξης.

Ο λαός πρέπει να χαράξει τη δική του γραμμή πάλης για μονομερή διαγραφή του χρέους, για αποδέσμευση από την ΕΕ, για κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για λαϊκή εξουσία. Αυτή είναι η μοναδική λύση και προοπτική που υπηρετεί τα συμφέροντά του».

«Το να υποστηρίζει σήμερα κάποιος ότι υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να προκύψει συμφωνία προς όφελος του λαού, είναι το λιγότερο αφελές αν όχι σενάριο επιστημονικής φαντασίας, γιατί επιστημονική φαντασία είναι να λες ότι στο πλαίσιο της στρατηγικής της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και του καπιταλιστικού δρόμου, μπορεί να βγει κερδισμένος ο λαός», είπε ο Ζ. Λυμπερίδης.

Ξεκαθάρισε ότι η «υπερήφανη διαπραγμάτευση» αφορά συμφέροντα της άρχουσας τάξης που η κυβέρνηση επιδιώκει να υπηρετήσει, όπως έκαναν και οι προηγούμενοι. Οτι η κυβέρνηση βαφτίζει εθνική προσπάθεια την πολιτική της, προκειμένου να διασφαλίσει περισσότερο ζεστό χρήμα για τους εγχώριους μονοπωλιακούς ομίλους.

Απαντώντας στο ερώτημα που γεννάται, αν «είναι σικέ η διαπραγμάτευση;», σημείωσε: «Υπάρχει βέβαια και αυτή η πλευρά, υπάρχουν όμως και σοβαρές αντιθέσεις. Υπάρχει ένας πραγματικός πόλεμος συμφερόντων για το ποιο τμήμα του κεφαλαίου, ποια χώρα σε τελική ανάλυση θα βγει πιο ενισχυμένη από την κρίση. Είναι νόμος ότι, σε συνθήκες κρίσης μαζί με την εργατική τάξη και το λαό, που την πληρώνει πάντα, απαξιώνεται, καταστρέφεται και ένα τμήμα του κεφαλαίου. Είναι τα εργοστάσια που κλείνουν, είναι τα εμπορεύματα που δεν πωλούνται, είναι τα χρέη, το χρηματικό κεφάλαιο που δεν μπορεί να πληρωθεί.

Πάνω σε αυτήν τη βάση, διεξάγεται ένας ανελέητος πόλεμος μεταξύ μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, μονοπωλίων και σε τελική ανάλυση μεταξύ κρατών και κυβερνήσεων, που εκπροσωπούν αυτά τα συμφέροντα».

Υπογράμμισε, ωστόσο, ότι «ο ελληνικός λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια της κυβέρνησης, από τη διαπάλη που είναι σε εξέλιξη ανάμεσα στις καπιταλιστικές ισχυρές οικονομίες, από την αντιπαράθεση και τους ανταγωνισμούς μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Γερμανία για την πρωτοκαθεδρία στην Ευρώπη».

Και πρόσθεσε: «Ο λαός πρέπει να βλέπει την ουσία των εξελίξεων για τον ίδιο. Είναι δύσκολο, αλλά είναι αναγκαίο. Και μάλιστα σε συνθήκες που τα επόμενα χρόνια, μπορεί να γίνουν πιο σύνθετες και πολύπλοκες.

(...) Χρειάζεται σε κάθε καμπή, σε κάθε φάση των εξελίξεων, να διασφαλίζεται ως "κόρη οφθαλμού" η αυτοτέλεια του κινήματος, για να μην μπαίνουν το κίνημα και ο λαός κάτω από ξένη σημαία, αλλά να σηκώνουν τη δική τους σημαία. Γιατί όπως πάντα στην ιστορία των λαών και των χωρών, έτσι και σήμερα, το περιεχόμενο της "εθνικής προσπάθειας" είναι ταξικό.

Στο συμφέρον της εργατικής τάξης κρίνεται η ουσία και το αποτέλεσμα κάθε πολιτικής».

Χαρακτήρισε ως μία από τις μεγαλύτερες «προσφορές» αυτής της κυβέρνησης στις στοχεύσεις της αστικής τάξης την επιδίωξή της «να σπρώξει το λαό να μειώσει κι άλλο τις απαιτήσεις του, να συμβιβαστεί με ακόμα λιγότερα, με ψίχουλα κυριολεκτικά, με την αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών του, κι ακόμα παραπέρα, να αποσπάσει την εργατική - λαϊκή συναίνεση στη μιζέρια που εγγυάται η πολιτική της, παρουσιάζοντάς την σαν "σωτηρία", ενώ πρόκειται για την ίδια αντιλαϊκή πολιτική με άλλο περιτύλιγμα. Και αυτό γιατί έτσι ευνουχίζεται κάθε ριζοσπαστική διεκδικητική διάθεση, κάθε σκίρτημα εναντίωσης σε μια πολιτική βαθιά ταξική και εξωθείται ο λαός κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου σε έναν πόλεμο που διεξάγεται όμως εναντίον του και εναντίον των δικαιωμάτων του».

«Ο λαός έχει άλλη επιλογή», τόνισε, ολοκληρώνοντας ο Ζ. Λυμπερίδης, «έχει τη δυνατότητα να μην εγκλωβιστεί σε ψευτοδιλήμματα, σε αποπροσανατολιστικά και επικίνδυνα δίπολα. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δυνατότητα να απαντήσουν στα διλήμματα με βάση τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, υπερασπίζοντας το παρόν τους αλλά και, πολύ περισσότερο, το μέλλον τους. Με βάση αυτά τα ταξικά συμφέροντα διαμορφώνει το ΚΚΕ τις θέσεις και τις τοποθετήσεις του.

Ο δρόμος για το λαό είναι η συσπείρωση στα συνδικάτα, στα σωματεία, στις Λαϊκές Επιτροπές. Το δρόμο δείχνουν οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις και οι παρεμβάσεις που έχουν προηγηθεί, απαιτώντας την ανάκτηση όλων όσα έχασαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια, χωρίς εκπτώσεις και κάλπικες υποσχετικές, το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, τη διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, τη διεκδίκηση μιας ζωής με βάση τις δυνατότητες της εποχής, την απόρριψη του συμβιβασμού για μια ζωή με ψίχουλα.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες δεν θα κουραστούμε να ενημερώνουμε, να διαφωτίζουμε, να εξηγούμε, να παλεύουμε, να αντιστεκόμαστε, να οργανωνόμαστε.

Με μεγαλύτερο πείσμα να μην τους αφήσουμε να οδηγήσουν το κίνημα, το λαό, τη νεολαία, σε νέα κατρακύλα, να ματώνει εσαεί».