Και ο Μ. Θεοδωράκης συνεχίζει: «... Στην αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή φιλοδοξούμε να παρουσιάσουμε κάτι διαφορετικό που να έχει τη σφραγίδα της ελληνικής τέχνης, τότε θα πρέπει να πάρουμε το ρίσκο να τολμήσουμε να προβάλλουμε όσα έργα ζυμώθηκαν από τους Ελληνες και ζύμωσαν τους Ελληνες. Εγιναν τρόπος σκέψης και ζωής. Αυτοί είμαστε, θα πρέπει να πούμε. Είτε κάνουμε τραγούδια, είτε ανεβάζουμε τραγωδίες, είτε ζωγραφίζουμε, είτε χορεύουμε, είτε γλεντάμε, είτε ονειρευόμαστε.

Να προβάλλουμε λοιπόν εκείνα που παγκοίνως πιστεύουμε ότι είναι τα καλύτερα και τα αντιπροσωπευτικότερα. Βλέποντας με τα δικά μας μάτια και όχι με τα μάτια των ξένων. Και να τα παρουσιάσουμε όσο γίνεται περισσότερο άρτια, άψογα, τέλεια. Εδώ ας μπει όσο θέλει η σύγχρονη τεχνική και πρέπει να μπει. Ωστε κανένας να μη μας κατηγορήσει ότι δε βρισκόμαστε στο ύψος της τεχνοκρατικής εποχής μας.

Και αυτό μπορεί να γίνει άφοβα, γιατί κάτω από το περιτύλιγμα «τεχνική» θα υπάρχει η ουσία, θα υπάρχει η ψυχή και το πνεύμα της Ελλάδας. Και σε όποιον αρέσει...

... Διαφορετικά ας μείνουμε στα αστραφτερά...».

Αναδημοσιεύσαμε τα εκτενή αυτά αποσπάσματα της επιστολής του Μ. Θεοδωράκη, γιατί θεωρούμε τα όσα σημειώνει σημαντικά και εύστοχα και πιστεύουμε, ότι η παρέμβασή του ανοίγει ένα σοβαρό ζήτημα, με το οποίο έχει χρέος να ασχοληθεί το κίνημα των καλλιτεχνών και των διανοουμένων, γενικότερα το λαϊκό κίνημα.