Αντίσταση και ανατροπή, αγώνας και θέληση για ζωή, ήταν τα μηνύματα που έστειλαν εκατοντάδες άνθρωποι, που βρέθηκαν την Κυριακή το βράδυ, στην αίθουσα του Συλλόγου Τράπεζας Ελλάδας, στην ανοιχτή εκδήλωση που διοργάνωσε η Μονάδα Απεξάρτησης ΨΝΑ - 18 ΑΝΩ, με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα κατά των Ναρκωτικών. Ηταν μια εκδήλωση αφιερωμένη σ' αυτούς που δίνουν και κερδίζουν τη μάχη της απεξάρτησης, αλλά και σε εκείνους που την έχασαν, γιατί «και αυτά τα παιδιά δικά μας είναι». Ομως, ήταν και μια πρώτη απάντηση στο νομοσχέδιο, που θέλει να επιβάλει «ανθρώπους σκυμμένους και γιατρούς εμπόρους ναρκωτικών». Η απάντηση δόθηκε από την Μαρία, τον Μπάμπη και δεκάδες άλλα νέα παιδιά: «Θέλω να ζήσω ελεύθερος. Θέλω να ζήσω».

Η Κατερίνα Μάτσα, επιστημονική υπεύθυνη του 18 ΑΝΩ, ανοίγοντας την εκδήλωση, υπογράμμισε: «Η μάχη κατά των ναρκωτικών πρέπει να γίνει υπόθεση του κοινωνικού κινήματος, όχι μόνο των ειδικών, όχι μόνο των ανθρώπων που δίνουν και κερδίζουν τη μάχη της απεξάρτησης».

Ενώ η Κατερίνα Αποστόλου, πρόεδρος του ΨΝΑ, τόνισε ότι η πρόληψη «πρέπει να αρχίζει από την ώρα που κάποιος άντρας ή γυναίκα αποφασίζει να γίνει γονιός».

Για τα 20 χρόνια αταλάντευτων αγώνων κατά των ναρκωτικών, μίλησε η Ελένη Μωραΐτη, πρόεδρος του ΕΣΥΝ, η οποία επισήμανε την αντίθεση του ΕΣΥΝ στην αποποινικοποίηση, στο διαχωρισμό «μαλακών» και «σκληρών». «Καταδικάσαμε με κάθε τρόπο το σχέδιο πρότασης του νόμου των "5". Είναι ένα νομοσχέδιο ντροπής για όσους το έγραψαν και για όσους το εισηγούνται. Θέλουμε μια κοινωνία ελεύθερη από τα ναρκωτικά», είπε.

«Ο αγώνας κατά των ναρκωτικών δεν αρκεί μόνο για τη σημερινή ημέρα, είναι μάχη διαρκής και αδιάκοπη», σημείωσε ο Ανδρέας Λεμπέσης, εκπρόσωπος του Συλλόγου Οικογενειών του 18 ΑΝΩ και συνέχισε: «Πολύ περισσότερο τώρα, που έχουμε απέναντί μας το νομοσχέδιο κάποιων βουλευτών. Ο Σύλλογος απορρίπτει αυτή την πρόταση νόμου ως άκρως επικίνδυνη για τη ζωή όλων των νέων της Ελλάδας. Οι προτάσεις μας είναι πρόληψη, που σημαίνει αλλαγή κοινωνικής πολιτικής, και περισσότερα στεγνά κέντρα απεξάρτησης με παράλληλη ενδυνάμωση των υπαρχόντων. Οχι στην αναζήτηση σκυφτών ανθρώπων».

Η Μαρία Παναγιωτάκη, απεξαρτημένο μέλος της Κοινωνικής Επανένταξης, είπε χαρακτηριστικά: «Μεγάλωσα σε μια οικογένεια όπου οι εξαρτήσεις όπως ο τζόγος και το αλκοόλ είναι κοινωνικά αποδεκτές. Από την άλλη, στην κοινωνία που βρισκόταν έξω από την πόρτα του σπιτιού μου, η φτώχεια, η ανεργία, η μιζέρια, η μοναξιά, το "δήθεν" και το "φαίνεσθαι" ήταν και είναι επικρατούντα. Ενώ ο κόσμος που είχα ονειρευτεί ήταν χωρίς σύνορα και όρια, ο πραγματικός κόσμος ήταν στενός, γεμάτος αδιέξοδα. Επέλεξα να φύγω, όχι να αγωνιστώ. Στα 17 μπήκα στις ουσίες. Ο,τι είχα αρνηθεί με είχε καταβάλει, η μιζέρια, η εξαθλίωση τα έζησα στο πετσί μου. Η απεξάρτηση είναι μια μάχη που δίνεται κάθε μέρα. Είμαι τρία χρόνια καθαρή. Αρχίζοντας από μένα, βλέπω ότι όλα ανατρέπονται».

Η Μαρία Τσιτσοπούλου, ενάμιση χρόνο καθαρή, επισήμανε: «Δεν ξέρω αν ήταν επιλογή μου τα ναρκωτικά γιατί τα ξεκίνησα στα 12, σε μια κοινωνία που μας θέλει πεζούς, ανήμπορους, αποχαυνωμένους. Μετά από 20 χρόνια που περνάω μέσα από τις ουσίες, μέσα στη γυάλινη φυλακή, μπαίνει το "18" μες στη ζωή μου. Εκεί ήταν η παράδοσή μου άνευ όρων. Δεν πίστευα ότι είχα ελπίδα. Δανείστηκα την ελπίδα τους, ότι θα μπορούσα να ζήσω σαν φυσιολογικός άνθρωπος. Απεξάρτηση είναι αντίσταση, επανάσταση, ανατροπή, αγώνας, αλήθεια, αλλαγή τρόπου, στάσης και σκέψης ζωής. Τώρα πια μπορώ να ζω. Βουτιά στη ζωή».

Με καυστικό χιούμορ μίλησε και ο Μπάμπης, για το νομοσχέδιο των πέντε: «Τελικά, στοιχίζω στο κράτος πολλά λεφτά. Για να φτάσω εδώ, δυο χρόνια καθαρός, στοίχισα ένα θεραπευτή, δύο ομαδικούς ψυχοθεραπευτές, ομαδικούς ψυχοθεραπευτές στην ομάδα τέχνης και έκφρασης. Κοστίζω πολλά λεφτά για να γίνω καλά. Και ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά;».

Αμέσως μετά, ακολούθησε η θεατρική ομάδα του 18 ΑΝΩ, η οποία παρουσίασε το έργο του Ιρβιν Σόου «Θάψτε τους νεκρούς».