Εμφανείς οι αναφορές του γοητευτικού, καθαρού θρίλερ του Ροντρίγκεζ που «παίζει» με τις επιρροές και τους κώδικές του, στο φιλμ νουάρ. Ιστορία τοποθετημένη σε χρόνια ζοφερά, σε μια πραγματικότητα με τη βία πανταχού παρούσα, να δίνει το στίγμα της μετα-Φράνκο Ισπανίας. Ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται έξοχα αυθεντικός, ιδιαίτερα ικανός στο χειρισμό μιας τραχιάς πλοκής που πυκνώνει προοδευτικά και «ζυμώνεται» σε όφελος των ψυχολογικών πορτρέτων των δύο αστυνομικών κύρια, δυο διαφορετικών χαρακτήρων, με αδυναμίες και μυστικά, που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν μαζί. Ο Ροντρίγκεζ δεν τους κρίνει, αφήνει το θεατή να μορφώσει άποψη, δίνει τα κλειδιά αλλά δεν ανοίγει πόρτες... Μεγάλη αρετή της ταινίας η ανθρωπολογική της σπουδή και μεγαλύτερη αυτή που συνιστά τον πυθμένα του θρίλερ, με την τεράστια χωρητικότητα ως προς τη σύνθεση σεναρίου και την άψογη οργάνωση υλικού. Η εξέλιξη της μυστηριώδους αστυνομικής ίντριγκας είναι γραμμική και κωδικοποιημένη σε μια ιστορία που γαντζώνει το θεατή με άγκιστρα ουδόλως απατηλά. Οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις αξιόπιστες, οι αποχρώσεις τους, πάλι ζοφερές, οι διάλογοι και οι χειρονομίες διάφανες. Ιδιοφυής η χρήση κάθετων, εντυπωσιακών εναέριων πλάνων, σχεδόν δορυφορικών, που εγγράφονται στην κίνηση. Μινιμαλιστική η μουσική και ο ρυθμός λανθάνων σε μια μοναδική ταινία που αποκαλύπτεται βήμα το βήμα, ανοίγοντας συρτάρια, μέσα σε μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα και με μόνιμο, υποδόριο σασπένς...