Σύμφωνα με αυτά, την περίοδο 2015-2035, όταν η λεγόμενη «γενιά των baby-boomers» θα βγει στη σύνταξη, το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα θα δεχτεί μεγάλη πίεση. Επίσης, το ποσοστό των ηλικιωμένων άνω των 65 ετών σήμερα ξεπερνάει το 18%, με προοπτική το 2020 να πλησιάζει το 24%. Αντίστροφα, ο πληθυσμός των παιδιών ηλικίας 0-14 ετών συνεχώς μειώνεται και σήμερα φτάνει περίπου στο 14%.
Οσο κι αν απηχούν την πραγματικότητα, τα στοιχεία αυτά αξιοποιούνται από την ΕΕ και τα κράτη - μέλη όχι για να δημιουργήσουν προϋποθέσεις αντιστροφής της τάσης μείωσης των γεννήσεων, με γενναία στήριξη στα νέα ζευγάρια, που όμως θίγει την κερδοφορία των μονοπωλίων, αλλά για να κλιμακώσουν την επίθεση σε βάρος των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει.
Οπως ενημερώνει ο εκπαιδευτικός οργανισμός που έχει αναλάβει το έργο, δικαίωμα συμμετοχής στα σεμινάρια έχουν «στελέχη και υπάλληλοι συλλογικών φορέων που συμμετέχουν εργοδότες, εργαζόμενοι και αυτοαπασχολούμενοι, όλων των κλάδων (...) εργαζόμενοι, στελέχη και εργοδότες επιχειρήσεων που ανήκουν στους κλάδους: Κλωστοϋφαντουργία - Ενδυση, Μεταλλουργία, Κατασκευές, Αγροτικός Κλάδος, Λιανικό Εμπόριο, Ξενοδοχειακές Επιχειρήσεις, Τράπεζες - Ασφαλιστικές Εταιρείες, ΔΕΚΟ ή/και ΝΠΙΔ εποπτευόμενα από το κράτος».
Τα θέματα στα οποία θα «επιμορφωθούν» οι συμμετέχοντες είναι: «Δημογραφικές αλλαγές και η πρόκληση της ενεργού γήρανσης, πολιτικές και κίνητρα ενίσχυσης εργατικού δυναμικού μεγαλύτερης ηλικίας, κατάρτιση "Πρότυπου Κοινού Προγράμματος Δράσεων" των κοινωνικών εταίρων για την ενθάρρυνση της συμμετοχής ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας στην απασχόληση» κ.ά.
Πώς θα γίνει αυτό; Από τη μία, με τον εκβιασμό ότι αν δε δουλέψεις μέχρι τα βαθιά γεράματα, δεν πρόκειται να δεις σύνταξη, αφού λόγω του δημογραφικού δε θα υπάρχουν εργαζόμενοι για να πληρώσουν τις συντάξεις. Κι από την άλλη, με το «καρότο» ότι είναι ευεργετικό να συνεχίζει να δουλεύει κανείς ακόμα και μετά τη σύνταξη, επειδή αισθάνεται τάχα ότι συνεχίζει να προσφέρει και επειδή με αυτόν τον τρόπο θα συμπληρώνει το ισχνό του εισόδημα σαν συνταξιούχος.
Είναι αυτονόητο ότι μια πραγματική παράταση του εργάσιμου βίου θα οδηγήσει αργά ή γρήγορα και τυπικά στις ανάλογες προσαρμογές των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης προς τα πάνω. Αυτός είναι ένας από τους βασικούς στόχους των προγραμμάτων της λεγόμενης «ενεργού γήρανσης»: Να καλλιεργήσουν την αντίληψη ότι είναι αυτονόητο ως και σωτήριο να δουλεύει κανείς μέχρι που να πεθάνει και να μη χρειάζεται μ' αυτόν τον τρόπο να παίρνει σύνταξη, επιβαρύνοντας το κράτος και την εργοδοσία, που αντιμετωπίζουν σαν «κόστος» τους απόμαχους της δουλειάς.