Κάποτε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του φασισμού οι Εβραίοι και όχι μόνον εξολοθρεύονταν υπό τους ήχους του Βάγκνερ. Οι σημερινοί σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ ως υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος και για να μη χάσουν και το λαϊκίστικο προφίλ τους χρησιμοποιούν το κομπολόι την ώρα που οδηγούν τα θύματά τους στον κοινωνικό Καιάδα και στην περίπτωσή μας στον εκπαιδευτικό.

Θα μπορούσε κανείς να εικάσει ότι το θράσος του υπουργού πηγάζει από τους δοσμένους αρνητικούς για το κίνημα συσχετισμούς οι οποίοι στο εν λόγω συνέδριο ήταν υπέρ του δικομματισμού, των αξιών του και της εκμεταλλευτικής κοινωνίας που πρεσβεύει. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος αισθανόταν άνετα βλέποντας τους κατά πλειοψηφία καθρέφτες του ολόγυρά του να αντικατοπτρίζουν την υποταγή σε αυτό που εκπροσωπεί, την υποτέλεια στη βαρβαρότητα που ο ίδιος εκφράζει, την οσφυοκαμψία ως πρότυπο ζωής για να φτάσει κάποιος εκεί που έφτασε και ο ίδιος. «Ετσι βολικά κουλουριασμένος να κυλώ και να φτάσω» λέει ο Καρυωτάκης στην Κάθαρσή του.(Γ.Παπακώστας, Ο πολιτικός Καρυωτάκης, σελ. 76).

Το πρόβλημα όμως για τον ίδιο και την κυβέρνησή του είναι ότι αυτή η εικονική πραγματικότητα της πλειοψηφούσας ευδαιμονίας ανετράπη από τη «μικρή» μερίδα των καθηγητών όπως και τις προηγούμενες μέρες από την αντίστοιχη μερίδα των δασκάλων.

Η απάντηση βρίσκεται στην αντικειμενική πραγματικότητα η οποία πεισματάρα ούσα αν και από τους αστούς κυβερνήτες και τους υπαλλήλους τους αμαυρώνεται, διαστρεβλώνεται και ποδηγετείται ωστόσο όμως κραταιά υφίσταται ως ιστορική νομοτέλεια καταγεγραμμένη στην ιστορία της ταξικής πάλης. Συγκεκριμένα:

Τα εξευτελιστικά κονδύλια επί του προϋπολογισμού για την παιδεία που βρίσκονται στο φαιδρό ποσοστό του 6,6% και κατατάσσουν τη χώρα μας στο ίδιο επίπεδο με τριτοκοσμικές χώρες δεν αναιρούνται ούτε φτιασιδώνονται με εξυπνακίστικες ατάκες.

Η αλματώδης αύξηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης και των φροντιστηρίων με αποτέλεσμα οι γονείς να δαπανούν εκατοντάδες δισ. το χρόνο για να αντεπεξέλθουν στις εκπαιδευτικές ανάγκες των παιδιών τους ιδιαίτερα μετά την ψήφιση των αντιεκπαιδευτικών νόμων της κυβέρνησης, δεν είναι προπαγανδιστικό τρυκ των κόκκινων αλλά ο σύγχρονος εφιάλτης της ελληνικής εκπαίδευσης ελέω ΠΑΣΟΚ.

Η συνεχιζόμενη μείωση του μαθητικού πληθυσμού η οποία ξεπερνά το 50% σε σχέση με την κατάσταση πριν από την ψήφιση των νόμων 2525/97 και 2640/98 η οποία διαπιστώνεται καθημερινά από επίσημα πανεπιστημιακά ιδρύματα - οικονομικό πανεπιστήμιο Μακεδονίας - σκιαγραφεί το αδιέξοδο των θυμάτων της ταξικής παιδείας που πετιέται ως αναλώσιμο στο βωμό της εκπαιδευτικής ανταγωνιστικότητας στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης.

Η απαξίωση της γνώσης μέσα από τις θεωρίες για στροφή στην κατάρτιση, η μετατροπή των πανεπιστημίων σε επιχειρηματικά ιδρύματα κατά τα γνωστά στο εξωτερικό market model universities που θα προσελκύουν το χρήμα έτσι όπως τα θέλει η διακήρυξη της Μπολόνια ή της Πράγας, είναι τα απτά αποτελέσματα της εκπαίδευσης για λίγους και της ημιμάθειας που θα οδηγεί στην απασχολησιμότητα για τους πολλούς.

Η κατάργηση του πιο δίκαιου συστήματος πρόσληψης στην Ελλάδα, της επετηρίδας, για τους εκπαιδευτικούς, δημιούργησε κοινωνικά δράματα με κυρίαρχο τον ευτελισμό φτασμένων επιστημόνων οι οποίοι κρίνονται ανεπαρκείς αφού τους έστυψαν σαν λεμονόκουπες από τους περιβόητους αμαρτωλούς διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ.

Η καθημερινή υποτίμηση της εργατικής αξίας του Ελληνα εκπαιδευτικού με το δυσανάλογο σε ποιότητα και ποσότητα έργο που καλείται να φέρει σε πέρας αποδεικνύει ότι θέλουν τους δασκάλους φτωχούς και στο πνεύμα και στη ζωή για να αναπαράγουν έναν «αμόρφωτο» λαό, βορά στα απάνθρωπα σχέδιά τους.

Τα πεπαλαιωμένα βιβλία, τα αναχρονιστικά προγράμματα σπουδών, οι διπλοβάρδιες των σχολείων, τα κτιριακά και λειτουργικά προβλήματα σκιαγραφούν το 2001 τον άταφο νεκρό που βρικολακιάζει υπό τις βαρύγδουπες δηλώσεις του υπουργού και των παρατρεχαμένων του.

Το ζητούμενο όμως για τους «λίγους» που γράφουν κάθε φορά την ιστορία είναι το πώς αυτή η πραγματικότητα θα γίνει όπλο στα χέρια του λαού. Το πώς θα αποκτήσει τα προωθητικά της χαρακτηριστικά που αντικειμενικά έχει και δε θα αποτελεί σημείο μοιρολατρίας και ήττας. Το πώς η αλήθεια δε θα λάμπει μόνον (Παλαμάς) αλλά και θα καίει όλους αυτούς που την πνίγουν. Αυτό είναι στο χέρι το δικό μας, αυτό είναι το καθήκον μας, αυτό απαιτεί τη συγκρότηση ενός εκπαιδευτικού μετώπου που θα συμβάλλει στο μεγάλο ποτάμι του αντιιμπεριαλιστικού μετώπου που θα ανατρέψει αυτές τις αντιλαϊκές πολιτικές και θα πετάξει στο περιθώριο της ιστορίας υπουργούς και κομπολόγια.