Ουδέν νεότερο. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της, δεύτερης από τότε που ανέλαβε τον υπουργικό του θώκο, περιοδείας του Κόλιν Πάουελ στη Μέση Ανατολή. Και αν ήταν αναμενόμενη η ανυπαρξία προόδου, δεν ήταν τόσο αναμενόμενη η σύγχυση που προκάλεσε ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών με τις, ανά συνάντηση, δηλώσεις του, αφού οι μεν ανασκεύαζαν τις δε και ούτω καθεξής.

Το διφορούμενο περιεχόμενο της εκεχειρίας που πέτυχε ο διευθυντής της CIA, Τζορτζ Τένετ (ας σημειωθεί ότι ουδέποτε δόθηκε στη δημοσιότητα στο σύνολό του παρά μόνο μέσω αντιθετικών δηλώσεων των δύο εμπλεκομένων πλευρών) σε συνδυασμό με τα, ελευθέρων ερμηνειών, «μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης», που προβλέπει η έκθεση Μίτσελ είχαν, ήδη, προκαλέσει αρκετή σύγχυση. Η περιοδεία του Κόλιν Πάουελ στη Μέση Ανατολή, αν κατάφερε κάτι, σίγουρα είναι να συμβάλει ακόμη περισσότερο στη σύγχυση και στις διαφορετικές ερμηνείες.

Ο Αμερικανός υπουργός επέμεινε στην ανάγκη μείωσης του επιπέδου της βίας, υιοθέτησε την ισραηλινή πρόταση για αλλεπάλληλες εβδομάδες ηρεμίας, ως στάδια αποκλιμάκωσης, απέφυγε, όμως, να διευκρινίσει πώς θα οριστεί η εκτίμηση μιας «ικανοποιητικής μείωσης», ενώ δε δήλωσε ανοιχτά πώς θα γίνει αυτή η κρίσιμη αντίστροφη μέτρηση. Επίσης, αναγνώρισε την αναγκαιότητα διεθνών παρατηρητών για την επιτήρηση της εκεχειρίας (πάγιο παλαιστινιακό αίτημα), ανασκευάζοντας λίγο αργότερα, με τη δήλωσή του ότι θα πρέπει και οι δύο πλευρές να αποδεχτούν τους παρατηρητές, πράγμα αδύνατο, αφού το Ισραήλ έχει απορρίψει κατηγορηματικά το ενδεχόμενο.

Η αναχώρηση Πάουελ άφησε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους να αλληλοκατηγορούνται για παραβιάσεις των συμφωνιών και να ερίζουν για το τι σημαίνουν τα μέτρα που καλούνται να εφαρμόσουν μέχρις ότου κριθεί απαραίτητη άλλη μια «αποτελεσματική» αμερικανική παρέμβαση για να «ξεκαθαρίσει το τοπίο».