Γιάννης Βαρουφάκης, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Ζαν - Λυκ Μελανσόν, Οσκαρ Λαφοντέν και Στέφανο Φασίνα συνυπογράφουν «Διακήρυξη» - όπως την αποκάλεσαν πολλά ΜΜΕ - για τη διοργάνωση «διεθνούς συνάντησης για ένα Σχέδιο Β για την Ευρώπη», που ξεκίνησε να διακινείται στο φεστιβάλ της «Ουμανιτέ» το περασμένο Σαββατοκύριακο. Οι δύο πρώτοι είναι γνωστά πρώην στελέχη της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που διαφώνησαν όχι με τον πυρήνα της αντιλαϊκής στρατηγικής, αλλά με τις αντιλαϊκές προτεραιότητες, τη δοσολογία της αντιλαϊκής πολιτικής και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες που πρέπει να προταθούν. Ο Μελανσόν είναι συνιδρυτής του γαλλικού Αριστερού Κόμματος (Parti de Gauche) και ο Λαφοντέν της γερμανικής «Αριστεράς» (Die Linke), πολιτικών σχηματισμών που διαφωνούν μόνο με τον τρόπο προώθησης αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, θέλουν μείγμα αστικής πολιτικής με μεγαλύτερη ποσοτική χαλάρωση, αντιδρώντας στην αυστηρή τήρηση των δεικτών του Συμφώνου Σταθερότητας, στο οποίο επιμένει η Γερμανία και οι σύμμαχοί της στην Ευρωζώνη, ώστε να εξασφαλίζεται κρατικό χρήμα για επενδύσεις και προβάλλονται ως καλύτεροι διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αντίστοιχα και ο Φασίνα, που παραμένει βουλευτής του κυβερνώντος ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος και διατέλεσε υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών επί κυβέρνησης Ενρίκο Λέτα.

Οι «εναλλακτικές» λύσεις που το κείμενο θέτει στο τραπέζι, είναι π.χ. η «επαναδιαπραγμάτευση των ευρωπαϊκών συνθηκών», η «ανυπακοή σε παράλογους κανόνες», η θέσπιση «συστημάτων παράλληλων πληρωμών» κ.τ.λ., με τα πάντα βέβαια να επισκιάζονται από την ανάγκη να πάρει απάντηση το «αυταρχικό Γιούρογκρουπ» και «η ευρωπαϊκή ολιγαρχία που κρύβεται πίσω από τη γερμανική κυβέρνηση». Οι προτάσεις τους δεν αποτυπώνουν παρά την προσπάθεια των «ριγμένων» τμημάτων του ευρωενωσιακού κεφαλαίου να βρουν τρόπους διασφάλισης των συμφερόντων τους. Δεν αποτελούν παρά «εναλλακτικές» λύσεις για την αποτελεσματικότερη και πιο «συναινετική» διαμόρφωση αντιλαϊκών προγραμμάτων. Γι' αυτό και δε διστάζουν να καταφύγουν και σε αντικομμουνισμό (χαρακτηριστικό γνώρισμα όσων υπονομεύουν τα αληθινά λαϊκά συμφέροντα). Ετσι, παραλληλίζουν τη λεγόμενη «Ανοιξη της Πράγας» (την αντεπαναστατική προσπάθεια που εκδηλώθηκε στη σοσιαλιστική Τσεχοσλοβακία) με μια «Ανοιξη της Αθήνας», για να διαμαρτυρηθούν για την «περιορισμένη κυριαρχία», λες και αυτή εκφράζεται μόνο στην Ελλάδα και όχι σε κάθε κράτος - μέλος της Ευρωζώνης και της ΕΕ, τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών της ανισομετρίας, τα περιορισμένα περιθώρια δηλαδή που έχουν οι αστικές τάξεις των χωρών τους να χαράξουν τα βήματά τους απέναντι στους ανταγωνιστές τους, παρά το ότι οι ίδιες έχουν εκχωρήσει τέτοια δικαιώματα στα διακρατικά όργανα της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Τα αστικά επιτελεία δουλεύουν πυρετωδώς, για να θολώνουν τον αληθινό αντίπαλο των λαών. Κάθε φορά που μια εφεδρεία του συστήματος «παλιώνει», αναδύονται «νέες».