Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας προκάλεσε σε ολόκληρη την Ευρώπη αισθήματα συμπάθειας, γιατί ξύπνησε στους λαούς τη διάθεση να αγωνιστούν εναντίον της απολυταρχίας και της φεουδαρχίας.
Τα δεξιά στοιχεία της αστικής τάξης διαρκώς ταλαντεύονταν. Ηταν πια φανερό πως μόνο το επαναστατικό κίνημα των μαζών, που την περίοδο αυτή είχε αναπτυχθεί πάρα πολύ, ήταν δυνατόν να προκαλέσει την αποφασιστική ρήξη με τη μητρόπολη. Η έγκριση της Διακήρυξης δεν ήταν μόνο νίκη των οπαδών της ανεξαρτησίας, αλλά και νίκη της επαναστατικής παράταξης εναντίον της συντηρητικής μέσα στο ίδιο το κόμμα των Ουίγων. Η Διακήρυξη είχε τη σφραγίδα της επαναστατικής έξαρσης, που τη δημιούργησε και ήταν ουσιαστικά διαφορετική από τα υστερότερα ντοκουμέντα της αμερικανικής επανάστασης, που ήταν πιο μετρημένα. Η Διακήρυξη είναι ένα αντιφεουδαρχικό μανιφέστο, όπου διακηρύσσονται οι δημοκρατικές και αστικοδημοκρατικές ελευθερίες, η ισονομία, η κυριαρχία του λαού και το δικαίωμά του να αλλάζει τη μορφή του πολιτεύματος.
Στα φυσικά δικαιώματα που αναφέρει η Διακήρυξη δεν περιλαμβάνεται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας. Ο Τζέφερσον, καθώς και ο Ρουσώ, ο Μαμπλί, ο Τόμας Πέιν και άλλοι που εκπροσωπούσαν την αριστερή τάση της αστικής θεωρίας του φυσικού δικαίου συνδέανε την έννοια της «ιδιοκτησίας» με την έννοια της «εργασίας» και την κατατάσσανε στην κατηγορία των αστικών δικαιωμάτων και όχι των φυσικών, υποστήριζαν δηλαδή ότι η ιδιοκτησία ήταν ένας προσωρινός ιστορικά θεσμός.
Στο αρχικό σχέδιο που είχε καταρτίσει ο Τζέφερσον, η Διακήρυξη καταδίκαζε αποφασιστικά τη δουλεία και το δουλεμπόριο που τα χαρακτήριζε «σκληρό πόλεμο εναντίον της ίδιας της ανθρώπινης φύσης» και κατηγορούσε μάλιστα τον «τύραννο» Γεώργιο τον Γ`, που καταπίεζε τους Αμερικανούς και τους νέγρους, πως ενίσχυε τη δουλεία στις αποικίες. Μετά όμως από την παρέμβαση των δουλοκτητών από τη Νότια Καρολίνα και τη Γεωργία διαγράφηκε αυτή η παράγραφος.