Η εκδήλωση άνοιξε με βίντεο της ΚΝΕ αφιερωμένο στην αντιδικτατορική πάλη και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, ενώ μετά την ομιλία ακολούθησε ζωντανό μουσικό αφιέρωμα με επαναστατικά λαϊκά τραγούδια της περιόδου της δικτατορίας και έκλεισε με τον Υμνο της ΚΝΕ.

Στην ομιλία του, ο Ν. Αμπατιέλος σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Αστικές και μικροαστικές δυνάμεις, κόμματα που υπηρετούν τη μακροημέρευση του εκμεταλλευτικού συστήματος, αποθεώνουν την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Προσπερνάνε με μεγάλη ευκολία και με ταξική σκοπιμότητα ότι η δικτατορία, που ήταν πραγματικά ένα καθεστώς τρόμου, με βασανιστήρια, εξορίες και δολοφονίες, με ατελείωτα "απαγορεύεται", υπεράσπιζε πάνω απ' όλα την εξουσία των μονοπωλίων. Οτι οι κεφαλαιοκράτες συνέχισαν να έχουν την πραγματική εξουσία, την οικονομική κυριαρχία. Οπως και ότι συνεχίζουν να την έχουν, ανεξάρτητα από τις μορφές διακυβέρνησης, ανεξάρτητα και από τη σύνθεση και τον προσανατολισμό των κυβερνήσεων και στις συνθήκες του αστικού κοινοβουλευτισμού. (...)

Αντιθέσεις μεταξύ τμημάτων της αστικής τάξης, άμεσα συνδυασμένες με τους διεθνείς ανταγωνισμούς, αντιθέσεις και δυσκολίες στο αστικό πολιτικό σύστημα, σε διαφορετικές κάθε φορά συνθήκες, είναι αντικειμενικά πράγματα στον καπιταλισμό.

Το πολιτικό ζήτημα δεν είναι να μπλέξει ο λαός μέσα σε αυτές, να επιλέξει ανάμεσα στις διάφορες μορφές διαχείρισης της αστικής εξουσίας με την εναλλαγή των κομμάτων, με τον έναν ή τον άλλο πολιτικό σχηματισμό, αλλά η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός, η νεολαία να έχουν τη δική τους γραμμή ρήξης και ανατροπής συνολικά του καπιταλιστικού συστήματος. Από αυτή τη σκοπιά να αντιμετωπίζουν και τους διάφορους σχεδιασμούς.

Δείτε πόσο ύπουλη είναι αυτή η γραμμή: Μερικοί αστοί και μικροαστοί πολιτικοί και δημοσιολόγοι δέχονται το λαϊκό ξεσηκωμό, ακόμα και οξυμένες μορφές και τρόπους πάλης, αλλά μόνο σε δικτατορικά καθεστώτα και ακόμα και εκεί πάντα με περιορισμένο περιεχόμενο, με στόχους που δεν ξεπερνούν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Στις σημερινές συνθήκες, βέβαια, λένε ότι δε χρειάζονται τέτοια ή ότι υπάρχουν όρια, "η απεργία δεν είναι λύση", "αυτό που χρειάζεται είναι κοινωνική συνοχή", "μα υπάρχει και κοινωνικός διάλογος" και πολλά άλλα τέτοια.

Ολα μέσα στα πλαίσια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που γενικά είναι πιο βολική, ανταποκρίνεται καλύτερα στην ενσωμάτωση του λαού, στον εγκλωβισμό στις κυβερνητικές εναλλαγές, στην αυταπάτη ότι οι κυβερνήσεις έχουν την εξουσία και όχι η αστική τάξη, με πολιτικό προσωπικό τις κυβερνήσεις.

Κάθε τέσσερα χρόνια - τι τέσσερα, κάθε 6 μήνες - με εκλογές και δημοψηφίσματα, να καλείσαι να ψηφίσεις όποιον σου υπόσχεται καλύτερους όρους σκλαβιάς και στο ενδιάμεσο να φωνάζεις γιατί δεν τήρησε τις υποσχέσεις του ή γιατί ήταν δήθεν ανίκανος και αναποτελεσματικός, "λαμόγιο".

Ανταποκρίνεται καλύτερα στο να δημιουργεί σύγχυση με "εθνικούς στόχους", ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη και ανάκαμψη της κερδοφορίας είναι "προς όφελος όλων μας". Σε αυτή τη δημοκρατία τα αφεντικά παρουσιάζονται με ανθρώπινο πρόσωπο, ως "κοινωνικοί εταίροι", οι επιχειρήσεις είναι "μια οικογένεια" και όλοι πρέπει να δουλέψουν σκληρά, να αποδεχτούν να θυσιάσουν το μισθό, την Ασφάλιση, τα αποθεματικά και πάρα πολλά άλλα, για να ανακάμψει η οικονομία της χώρας.

Αυτό που θέλουν, είναι να δέχεται ο λαός και η νεολαία, με συζητήσεις και με διαπραγματεύσεις, τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας του, τη μόνιμη ανασφάλεια, να είναι δεμένη η ζωή τους ανάλογα με την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ανάλογα δηλαδή με την κερδοφορία αυτών που τους εκμεταλλεύονται και τους πατάνε.

Δείτε πώς αξιοποιείται σήμερα: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, υπερασπίζοντας την αντιλαϊκή πολιτική που υλοποιεί, κουνάει το δάχτυλο στους εργαζόμενους, ώστε να αισθάνονται και ένοχοι για τα μέτρα που ψηφίστηκαν και θα ψηφιστούν, ενώ η μέχρι πρότινος πορεία της στηρίχτηκε και γύρω από το σύνθημα της "λαϊκής κυριαρχίας". Η κυβέρνηση, όπως και η αστική τάξη γενικά, κοροϊδεύει όταν μιλά για "λαϊκή κυριαρχία". Συνειδητά εξαπατά, αφού γνωρίζει ότι όλοι οι νόμοι και οι θεσμοί στην Ελλάδα, στην ΕΕ, οι διεθνείς συμφωνίες, είναι φτιαγμένοι έτσι ώστε να κατοχυρώνουν την κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων, την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης, για να χειραγωγούν τις εργατικές - λαϊκές δυνάμεις, να τις οδηγούν σε αδράνεια... Και είναι φτιαγμένοι έτσι, γιατί ακριβώς γνωρίζουν ότι η εργατική - λαϊκή δύναμη, όταν αντιδράσει, μπορεί να ανοίξει δρόμο προς τα εμπρός, να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της. (...)

Ενα σημαντικό κεφάλαιο της αντιδικτατορικής πάλης αφορά τις συλλήψεις και την ηρωική και αταλάντευτη στάση κομμουνιστών σε φυλακές και εξορίες, τη στάση των συλληφθέντων κατά τις πρώτες μέρες της δικτατορίας, αλλά και στη διάρκειά της.

Είμαστε τυχεροί, οι νέες γενιές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, ενός Κόμματος που κουβαλά βαριά Ιστορία και έχει πλούσια πείρα, που δείχνουν ότι ο αγωνιστής έχει ανεξάντλητες δυνάμεις και αντοχές όταν είναι αποφασισμένος και βάζει πάνω από τον εαυτό του το Κόμμα, τον αγώνα, το δίκιο του αγώνα.

Είναι μεγάλη παράδοση για το ΚΚΕ η συνεπής αγωνιστική στάση απέναντι στην εργοδοσία, στο κράτος της, στις διωκτικές αρχές του, στάση που έφτανε ως το εκτελεστικό απόσπασμα. Είναι μία από τις βαθιές ρίζες του ΚΚΕ στο λαό. Να μην το ξεχνάμε ούτε λεπτό ότι ο λαός εκτιμά την αγωνιστική στάση και αναγνωρίζει τους πρωτοπόρους αγωνιστές για τη στάση αρχών και το αγωνιστικό ήθος τους».