Με αφορμή την αυριανή παρουσίασή της ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Γιώργο Πέππα, σκηνοθέτη της παράστασης. Συναντηθήκαμε στο φιλόξενο χώρο του Στεκιού Πολιτισμού και Νεανικής Δημιουργίας της ΚΝΕ, εκεί που άλλωστε η ομάδα έκανε τις πρόβες της όλο το προηγούμενο διάστημα.

Αρχικά, ρωτήσαμε τον Γιώργο για την υπόθεση του έργου, μιας και ο τίτλος μάς έκανε εντύπωση. Είναι τελικά τόσο μοναδική και ασυνήθιστη η ιστορία του Ευτύχη; «Το έργο μιλάει για τον Ευτύχη, έναν άνεργο που η ιστορία του, αν και μοναδική και ασυνήθιστη, μοιάζει με εκατομμυρίων άλλων. Ο Ευτύχης λοιπόν είναι ένας απολυμένος από ένα εργοστάσιο παραγωγής τσίχλας και παρακολουθούμε όλη αυτή την περιπλάνησή του, την προσπάθειά του να ψάξει να βρει δουλειά... Το ταξίδι του μέσα στην ανεργία, τις υποσχέσεις που του δίνονται τόσο από το κράτους, όσο και διάφορους άλλους που τον εκμεταλλεύονται.

Αν το θέλετε παρακολουθούμε δύο ιστορίες. Από τη μία, είναι οι ηθοποιοί που μαζεύονται να πουν μια ιστορία, την ιστορία του Ευτύχη. Είναι ένας άνθρωπος που ο καθένας από εμάς στην καθημερινή μας ζωή τον έχει συναντήσει. Είναι ένας άνθρωπος που εν τέλει δεν πήρε ποτέ τη ζωή στα χέρια του. Και βλέπουμε πώς εξελίσσεται και πώς βιώνει τα πράγματα σήμερα. Ουσιαστικά, κι αυτό είναι το ενδιαφέρον, δεν είναι ένας ο Ευτύχης. Ο Ευτύχης είναι αυτό το πρόσωπο που υπάρχει, που όλοι τον έχουμε συναντήσει κάπου, όπως και οι ηθοποιοί μας. Γι' αυτό, για παράδειγμα, τον Ευτύχη δεν τον υποδύεται κάποιος συγκεκριμένα, αλλά όλοι οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν κάποια στιγμή το ρόλο του Ευτύχη».

Τελικά τι εκπροσωπεί ο Ευτύχης; «Εκπροσωπεί και στοιχεία ίσως που ο καθένας από εμάς έχει μέσα του, στοιχεία που συγκρουόμαστε καθημερινά μαζί τους... Ολοι μας έχουμε έρθει σε μια παρόμοια θέση. Αλλάζει ίσως η απόφαση. Και αυτό είναι το ερώτημα. Θα δράσεις ή όχι;».

Του αναφέρουμε ότι απ' ό,τι καταλαβαίνουμε είναι ένα έργο εμπνευσμένο από το σήμερα, που μιλάει για το σήμερα... Μας απαντά χαρακτηριστικά: «Το έργο είχε γραφτεί πριν περίπου δύο χρόνια και το μόνο που δυστυχώς χρειάστηκε να αλλάξουμε, για να είμαστε πιο... "επικαιροποιημένοι" είναι οι μισθοί, η αξία τους. Γιατί πλέον αυτοί που είχε βάλει η Θαλασσιά που έγραψε το έργο, ακούγονται υπερβολικοί!».

Τον ρωτάμε με τι συναισθήματα, τι σκέψεις επιθυμεί η ομάδα να φύγουν οι θεατές.

«Αυτό που είναι το πιο ενδιαφέρον για εμάς είναι ότι δεν είναι ένα έργο που θα σου κουνήσει το δάχτυλο, ή θα σου πει "αυτό είναι και τέρμα". Δημιουργεί ερωτήματα, που χρειάζονται να απαντηθούν, σε ένα περιβάλλον ασφυκτικό. Σαφώς και συμβαίνουν πολλά κωμικά, αλλά αν το δεις στο σύνολο, νομίζω ότι αυτό που κυριαρχεί είναι το ασφυκτικό, το παράλογο, γιατί ακριβώς έτσι είναι και η ζωή μας.

Προσεγγίζοντας το έργο, προσπαθήσαμε να ξεφύγουμε από διάφορες ψυχολογικές αναζητήσεις. Δεν είναι ένα έργο συναισθηματικού εκβιασμού. Δε θέλουμε να "εγκλωβιστεί" ο θεατής, αλλά να καταφέρει να δει αποστασιοποιημένα καταστάσεις και συμπεριφορές ανθρώπων που συναντά στην καθημερινότητά του και εν δυνάμει και σε εκείνον. Κι αν λήξει ότι είναι μια κατάσταση που δεν τη θέλει, δεν τον ευχαριστεί, αυτό από μόνο του μπορεί να οδηγήσει αλλού.

Και μόνο αν μπορέσει να αποστασιοποιηθεί και να δει από μακριά αυτή τη ζωή, θα μπορέσει, ή τουλάχιστον αυτός είναι ο στόχος μας, να ερμηνεύσει καλύτερα τι συμβαίνει, να ταρακουνηθεί. Θέλουμε να μπει το ερώτημα: "Αυτή είναι η ζωή που θέλουμε;" Κι έτσι, παρατηρώντας από μακριά τα γεγονότα και ίσως και πιο τραβηγμένα, βέβαια πολλές φορές και όχι, γιατί πλέον η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει το έργο, ίσως είναι πιο εύκολο να απαντηθούν κάποια ερωτήματα».

Πέρα από τους στόχους της παράστασης και το αναμφίβολα επίκαιρο θέμα της, ενδιαφέρον, όπως μας υπογραμμίζει και ο σκηνοθέτης, έχει και ο τρόπος που φτιάχτηκε και λειτούργησε η ομάδα: «Το ενδιαφέρον σε όλη αυτή την υπόθεση είναι ότι μαζευτήκαμε με αφορμή το κείμενο. Εμπειρία, μεταξύ μας, δεν είχαμε. Είναι η πρώτη δουλειά που κάνουμε όλοι μαζί. Κάποιοι ηθοποιοί έχουν περισσότερη εμπειρία, κάποιων άλλων είναι η πρώτη τους δουλειά. Σε όλο αυτό ενεπλάκηκαν και ο μουσικός Νίκος Σκουράκης, που έγραψε πρωτότυπη μουσική για την παράσταση, η Αντα Γόντικα που μας έφτιαξε τα σκηνικά. Το ωραίο κι ενδιαφέρον είναι ότι η ιστορία που άρχιζαν σιγά - σιγά να στήνουν οι ηθοποιοί παρέσυρε και τα παιδιά». Τον ρωτάμε να μας πει ένα παράδειγμα: «Ενώ στην αρχή ο Νίκος μας έφερε κάποιες προτάσεις για μουσική, παρακολουθώντας τη ροή της παράστασης "μπήκε" πιο πολύ μέσα στο παιχνίδι και ξανάρχισε να γράφει». Τον ρωτάμε να μας πει ποια ήταν η εμπειρία που αποκόμισαν από το να δουλεύουν όλοι μαζί. «Το βασικό ήταν ότι είχαμε ξεκάθαρο τον πυρήνα, ότι θέλαμε να αφηγηθούμε αυτήν την ιστορία. Ενα σύνολο ανθρώπων μπορεί να δημιουργήσει πολλά περισσότερα από τη μονάδα, μπορεί να υπερνικήσει τις όποιες αδυναμίες του καθενός μας».

Η τελευταία μας ερώτηση αφορά το πού θα παιχτεί η παράσταση. «Αυτό το έργο μπορεί να παιχτεί παντού. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο στήθηκε η παράσταση και με αυτές τις προϋποθέσεις. Εχουμε διαμορφώσει την παράσταση, έτσι ώστε να μπορούμε να την ανεβάσουμε σε χώρους δουλειάς, σωματεία, γειτονιές. Γιατί ακριβώς αυτή η ιστορία και η ανάγκη να την αφηγηθείς προκύπτει ανά πάσα στιγμή και οπουδήποτε».