Η κυβέρνηση επικεντρώνει τώρα τα προπαγανδιστικά της πυρά στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, για να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις τις νέες ανατροπές που ετοιμάζει. Πλέον, ομολογείται απ' όλους ότι ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος για νέες μειώσεις στις συντάξεις και αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως γινόταν με τις μεταρρυθμίσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Πώς συνδέεται, όμως, αυτό με το στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης; Γιατί είναι κάλπικα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης ότι θέλει να διασφαλίσει τάχα τη βιωσιμότητα του συστήματος και να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη στο εσωτερικό του συστήματος, ώστε να έχουν σύνταξη και οι επόμενες γενιές;

Κατά πρώτον, με τα μέτρα που συζητάει η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην αγορά εργασίας (διεύρυνση της μερικής απασχόλησης, εναλλαγή μεγάλων περιόδων ανεργίας με μικρά διαστήματα εργασίας, ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, μισθοί πείνας), ακόμα κι αν κάποιοι από τους σημερινούς εργαζόμενους καταφέρουν να πάρουν σύνταξη στα βαθιά γεράματα, αυτή θα ισούται με προνοιακό επίδομα. Επομένως, ας αφήσει τα «σάπια» ότι ενδιαφέρεται τάχα για τους νέους, οι οποίοι, σε μεγάλα ποσοστά, απασχολούνται σήμερα και ανασφάλιστοι.

Οι βασικοί στόχοι κάθε προηγούμενης και κάθε επόμενης μεταρρύθμισης στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι οι εξής: Από τη μια, να μειωθεί παραπέρα το λεγόμενο «μη μισθολογικό κόστος» για τους εργοδότες και άρα να αυξηθεί η μάζα της υπεραξίας που αποσπούν από τους εργαζόμενους, αφού θα αγοράζουν φτηνότερα την εργατική τους δύναμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο ένα μέτρο από το προηγούμενο πακέτο των μεταρρυθμίσεων, αυτό της μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών κατά 3,9 μονάδες, απέδωσε στην εργοδοσία 1 δισ. ευρώ το χρόνο, όσο είναι και το ετήσιο έλλειμμα του ΙΚΑ!

Μάλιστα, τους είναι τόσο βραχνάς στα κέρδη οι ασφαλιστικές εισφορές, ώστε να γενικεύεται σε επιχειρήσεις το εξής φαινόμενο: Οι εργάτες υπογράφουν να δουλεύουν με χαμηλότερους μισθούς, βάσει των οποίων υπολογίζεται και η (μικρότερη) ασφαλιστική εισφορά και στη συνέχεια η εργοδοσία δεσμεύεται να τους αποδίδει και ένα μέρος των απωλειών σαν «οικειοθελή προσφορά», την οποία, βέβαια, κατά βούληση μπορεί να διακόψει ανά πάσα στιγμή.

Από την άλλη, διαχρονικός στόχος των παρεμβάσεων είναι να μειωθεί και η κρατική συμμετοχή στη χρηματοδότηση του συστήματος, ώστε να περισσεύει περισσότερο χρήμα για την έμμεση (επιδοτήσεις, δάνεια κ.ά.) ή την έμμεση (φοροαπαλλαγές και άλλες διευκολύνσεις) ενίσχυση του κεφαλαίου, προκειμένου να κάνει επενδύσεις. Δηλαδή, το 1,8 δισ. ευρώ που σκοπεύει να «εξοικονομήσει» το κράτος από τις αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση μόνο για το 2016, δε θα γίνει προσλήψεις σε Παιδεία - Υγεία ή αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων, αλλά μέτρα για την παραπέρα ενίσχυση του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, η αποχώρηση του κράτους και της εργοδοσίας από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος ανοίγει «πεδίον δόξης λαμπρό» για τα «κοράκια» της ιδιωτικής ασφάλισης να κάνουν χρυσές δουλειές. Αυτό είναι το «κουκούτσι» της μεταρρύθμισης που προωθεί και η σημερινή συγκυβέρνηση. Θέλουν την Ασφάλιση, την Υγεία, την Πρόνοια να είναι ατομική υπόθεση του καθενός και αυτόν το στόχο περιγράφουν οι κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ για τα ζητήματα της Ασφάλισης και των συντάξεων.

Αλλωστε, βασικά σημεία των μεταρρυθμίσεων που έγιναν τα τελευταία χρόνια στο Ασφαλιστικό, υπήρχαν στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της από τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του '90. Απέναντι σε τέτοια μέτρα, αγώνες δόθηκαν και στο παρελθόν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το «σχέδιο Γιαννίτση», το οποίο, στις δοσμένες συνθήκες της εποχής, αποκρούστηκε προσωρινά από το κίνημα. Αυτό δε σημαίνει, όμως, ότι το κεφάλαιο εγκατέλειψε την προσπάθεια να περάσει τα μέτρα που καθυστέρησαν, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης.