Η κυβέρνηση, υλοποιώντας σχέδιο των προκατόχων της, προχωράει στην ιδιωτικοποίηση - παραχώρηση των 14 περιφερειακών αεροδρομίων (Ακτίου, Καβάλας, Θεσσαλονίκης, Κέρκυρας, Χανίων, Κεφαλονιάς, Κω, Μυτιλήνης, Μυκόνου, Ρόδου, Σάμου, Σαντορίνης, Σκιάθου και Ζακύνθου).

Γιατί το κάνει; Επειδή τα αεροδρόμια παίζουν κομβικό ρόλο σε δυο από τους δυναμικότερους κλάδους της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι ο τουρισμός και οι διεθνείς μεταφορές, μέρος των οποίων αποτελούν οι αερομεταφορές. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για ένα αναγκαστικό μέτρο αντίτιμο της χρηματοδότησης που λαμβάνει η χώρα από τους δανειστές της, όπως προσπαθεί να παρουσιάσει η συγκυβέρνηση.

Ειδικά σε ό,τι αφορά τον τουρισμό, την περίοδο αυτή αναθεωρούνται προς το καλύτερο οι εκτιμήσεις για την πορεία του στην Ελλάδα, εξαιτίας της «αστάθειας» που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε γειτονικές χώρες της Ανατολικής Μεσογείου. Επομένως, τα αεροδρόμια (όπως και οι δραστηριότητες που αναπτύσσονται γύρω από αυτά) είναι υποδομές - «φιλέτα» για το κεφάλαιο, ντόπιο και ξένο, και προσφέρουν προοπτικές για υψηλή κερδοφορία τα επόμενα χρόνια.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η κοινοπραξία που τα απέκτησε («Fraport AG - Slentel Ltd») θα καταβάλλει ετήσιο μίσθωμα ίσο με το 28,6% του ετήσιου τζίρου των αεροδρομίων. Θυμίζουμε ότι για την ιδιωτικοποίηση - παραχώρηση των αεροδρομίων, που φτιάχτηκαν αρχικά με κρατικό χρήμα, υπάρχει έτοιμο το θεσμικό πλαίσιο, με τη λεγόμενη στρατηγική «απελευθέρωσης» της ΕΕ για τις αερομεταφορές.

Το γεγονός, εξάλλου, ότι τα περιφερειακά αεροδρόμια παραχωρούνται «πακέτο» σε μια κοινοπραξία, δίνει τη δυνατότητα στο νέο ιδιοκτήτη να αναπτύξει εκείνες τις υποδομές και τις υπηρεσίες που θα του αποφέρουν μεγαλύτερο κέδρος, με το αζημίωτο βέβαια για το λαό - χρήστη των υπηρεσιών. Και αντίστροφα, να υποβαθμίσει κι άλλο τα «μη ανταγωνιστικά» αεροδρόμια, αδιαφορώντας για το αν εξυπηρετούνται ακόμα και οι στοιχειώδεις ανάγκες των κατοίκων της περιφέρειας, κυρίως των πιο απομακρυσμένων νησιών.

Επομένως, η παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων δε γίνεται επειδή παραμένουν ασυντήρητα όσο βρίσκονταν στην ευθύνη του κράτους ή επειδή ο καινούργιος ιδιοκτήτης δεσμεύεται να φτιάξει νέες υποδομές. Ούτε το πρόβλημα βρίσκεται στο τίμημα της παραπέρα ιδιωτικοποίησης, στο οποίο σκόπιμα επικεντρώνουν την κριτική τους τα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης για να κρύψουν τη συμφωνία τους με αυτή τη στρατηγική.

Και βέβαια, η ιδιωτικοποίηση με οποιαδήποτε μορφή δε θα διασφαλίσει καλύτερες και φτηνότερες υπηρεσίες για το λαό. Το αντίθετο θα γίνει: Οι υπηρεσίες των αεροδρομίων στο σύνολό τους θα γίνουν ακριβότερες, οι εργασιακές σχέσεις σ' αυτά θα χειροτερέψουν, ενώ είναι βέβαιο ότι στα μη ανταγωνιστικά αεροδρόμια θα χειροτερέψουν κιόλας...