Με σαφή την τάση αναδιαμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος στην Ισπανία που έδειξαν τα αποτελέσματα των εκλογών της περασμένης Κυριακής, έχει αρχίσει το παζάρι για το σχηματισμό της νέας αστικής κυβέρνησης διαχείρισης, διαδικασία που φαίνεται ότι θα είναι μακρά, πολύ πιο πέρα από τις 13 Γενάρη που αναμένεται να αναλάβει καθήκοντα η νέα Βουλή. Η «αλλαγή», που και στη χώρα μας ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και διάφορες μερίδες του κεφαλαίου παρουσιάζουν ως «νέο κλίμα στην Ευρώπη που αλλάζει», όσο και αν έχει νέα στοιχεία, αυτά δε συνιστούν σε καμία περίπτωση ουσιαστική αλλαγή υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Οι ενδοαστικές συμφωνίες, τα παζάρια και οι συμβιβασμοί για να εξασφαλιστεί η καπιταλιστική ανάκαμψη και η στοίχιση πίσω από τους στόχους του κεφαλαίου, μόνο νέα δεινά μπορεί να φέρουν για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα, παρά την προσπάθεια σοσιαλδημοκρατών και οπορτουνιστών να εξανθρωπίσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Σε ό,τι αφορά τα δεδομένα των παζαριών που θα φουντώσουν το επόμενο διάστημα: το έως τώρα κυβερνών συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα, που ήρθε μεν πρώτο με 123 βουλευτές στους 350, θέλει στήριξη από άλλο ή άλλα κόμματα. Το δεύτερο Σοσιαλιστικό (90 έδρες) επίσης αναζητεί συμμαχίες, όπως και οι νέες «εναλλακτικές» του συστήματος που στήθηκαν από την αστική τάξη, το σοσιαλδημοκρατικό «Ποδέμος» (69 έδρες, του κινήματος των αγανακτισμένων και οψίμως αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) και το φιλελεύθερο κόμμα «Πολίτες» (40 έδρες, αδελφό κόμμα του Ποταμιού). Επίσης, η συρρικνωμένη οπορτουνιστική Ενωμένη Αριστερά - Λαϊκή Ενότητα (2 έδρες, όπου συμμετέχει και το μεταλλαγμένο ΚΚ Ισπανίας) και τα αλλά πέντε εθνικιστικά και τοπικά κόμματα που συγκεντρώνουν συνολικά 28 έδρες, αναμένεται να παίξουν ρόλο.

Τα σενάρια, λόγω ακριβώς της σύμπλευσης στα βασικά και στις δεσμεύσεις της χώρας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, είναι όλα στο τραπέζι με τους αναγκαίους συμβιβασμούς, ώστε είτε να πιαστεί το όριο της απόλυτης πλειοψηφίας (176 έδρες) - που είναι και λιγότερο πιθανό - ή της σχετικής πλειοψηφίας ή αλλιώς να ξαναγίνουν εκλογές. Ο επικεφαλής του Λαϊκού Κόμματος και έως τώρα πρωθυπουργός, Μαριάνο Ραχόι, επιθυμεί το λεγόμενο «μεγάλο συνασπισμό με τους Σοσιαλιστές» και με τους «Πολίτες», για να διασφαλιστούν η «σταθερότητα και οι επιτυχίες της χώρας».

Οι Σοσιαλιστές του Πέδρο Σάντσες, που θα συνεδριάσουν άμεσα αλλά θα αναβάλουν το προγραμματισμένο για το Φλεβάρη συνέδριο, εμφανίζονται να δηλώνουν πως δεν πρόκειται να συνεργαστούν με τον Ραχόι, ενώ οι «Πόλιτες» λένε ότι δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση με τον Ραχόι, αλλά θα έδιναν με την αποχή τους τη δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης μειοψηφίας στο Λαϊκό Κόμμα, σε μια δεύτερη ψηφοφορία στη Βουλή.

Οι «Ποδέμος», από την πλευρά τους, εμφανίζονται να θέλουν τη «νέα μεταπολίτευση» και να προκρίνουν «αριστερή κυβέρνηση» με τους Σοσιαλιστές, που λένε ότι «πρέπει ν' αλλάξουν, ώστε να εφαρμοστεί πρόγραμμα που θα σταματήσει τη λιτότητα». Επίσης, ο επικεφαλής αυτού του σχήματος, Πάμπλο Ιγκλέσιας, δηλώνει, αναπαράγοντας τα ιδεολογήματα περί «αποικίας», ότι: «Το μήνυμά μας προς την Ευρώπη είναι σαφές. Η εθνική κυριαρχία είναι η προτεραιότητα για εμάς σε ό,τι αφορά την οργάνωση του πολιτικού συστήματος. Η Ισπανία δε θα είναι ποτέ πια στην περιφέρεια της Γερμανίας».

Η διαδικασία της αναμόρφωσης του αστικού σκηνικού στην Ισπανία έκανε τον Ιταλό πρωθυπουργό, Ματέο Ρέντσι (που εκπροσωπεί μια αστική τάξη που είναι ριγμένη στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως και αυτή της Γαλλίας, σε σχέση με της Γερμανίας), να σηκώσει τους τόνους. Σε συνέντευξη στους βρετανικούς «Financial Times», σημείωσε χαρακτηριστικά: «Δεν ξέρω τι θα απογίνει ο φίλος μου ο Μαριάνο (σ.σ. Ραχόι), αλλά ξέρω ότι αυτοί που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή όντας πιστοί σύμμαχοι της αυστηρότητας χωρίς ανάπτυξη, έχουν χάσει τις δουλειές τους. Αυτό συνέβη στη Βαρσοβία - παρόλο που οι συνθήκες εκεί ήταν ιδιαίτερες - αυτό συνέβη στην Αθήνα, αυτό συνέβη στη Λισαβόνα και τώρα να δούμε τι θα συμβεί στη Μαδρίτη».

Θυμίζουμε ότι πρόσφατα ο Ρέντσι ήταν ιδιαίτερα επικριτικός προς τη Γερμανία και για τις μπίζνες της με τη Ρωσία για την κατασκευή του «Nord Stream 2» (νέος βόρειος αγωγός φυσικού αερίου), ενώ μπλοκάρισε τον «South Stream» (νότιο αγωγό, που ευνοούσε τα ιταλικά μονοπώλια). Ετσι, είπε ότι «η Ευρώπη πρέπει να εξυπηρετεί και τις 28 χώρες και όχι μόνο μία...».

Βεβαίως, η γκρίνια του Ρέντσι, του Ολάντ ή του Τσίπρα, ή το λεγόμενο «μέτωπο των χωρών του Νότου» αφορούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα που τσακίζονται παντού.