«Αγωνίστηκα σε όλη τη ζωή μου για την υπόθεση του ΚΚΕ, για το θρίαμβο του κομμουνισμού, για μια καλύτερη ζωή του λαού μας... Δεν έχω να επιδείξω αγαθοεργές πράξεις, από τα νιάτα μου, εκτός από την υπεράσπιση του λαού, του αγώνα που κάνει το Κόμμα μου», είπε ο Τάκης Φίτσος στο στρατοδικείο.Αυτά τα λόγια είναι ύμνος στην κομμουνιστική ζωή, παρακαταθήκη για τη δράση μας σήμερα. Η αλύγιστη στάση των κομμουνιστών αναδεικνύει μεγάλες αξίες και ιδανικά, που εμπνέουν τους τωρινούς και μελλοντικούς αγώνες.

Οι σύγχρονες συνθήκες μπορεί να μη μοιάζουν μ' αυτές που ιστορικά έδωσαν πράξεις ηρωισμού στα στρατοδικεία, στις φυλακές, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αλλά έχουν το δικό τους ηρωισμό. Παίρνουμε δύναμη από την αδιάλλακτη απάντηση των συντρόφων μας στους κρατικούς μηχανισμούς «δεν κάνω δήλωση». Αυτή η αταλάντευτη στάση έχει ανυπολόγιστη διαχρονική αξία στον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση από την ταξική σκλαβιά.

Σήμερα, η κομμουνιστική δράση απαιτεί επίσης θυσίες σε μια δύσκολη ζωή και σε συνθήκες που η ταξική πάλη είναι σε μεγάλη υποχώρηση. Η αντεπανάσταση, η προσωρινή ήττα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος έχει πολλαπλασιάσει τις δυσκολίες απέναντι σ' έναν αντίπαλο που μοιάζει ανίκητος, αλλά δεν είναι. Η προοπτική του σοσιαλισμού - κομμουνισμού δεν είναι άμεσα ορατή.Η δράση δε φέρνει πάντα άμεσα ορατά αποτελέσματα.

Οπλιζόμαστε με την ίδια αυτή δύναμη της πίστης στο Κόμμα και στη νίκη για να ανταπεξέλθουμε στις σύγχρονες δυσκολίες της ταξικής πάλης, όπως οι σύντροφοι και οι συντρόφισσές μας που θυσιάστηκαν. Δε μας απογοητεύουν οι δυσκολίες. Αντίθετα, μας ατσαλώνουν. Η σπορά μένει και θα καρπίσει.

Σήμερα, είναι ακόμη πιο δύσκολη η συμμετοχή στην οργανωμένη πάλη. Και έχει τις δικές της απαιτήσεις στη σημερινή δράση. Από το ξύπνημα αξημέρωτα για να βρεθούμε έξω από την πύλη του εργοστασίου και να μιλήσουμε με τους εργάτες και τις εργάτριες. Από τις τεράστιες δυσκολίες να ανοίξει κουβέντα μέσα στους τόπους δουλειάς, γιατί κινδυνεύεις με απόλυση. Από την οργάνωση της δουλειάς του μυρμηγκιού, αναγκαία σήμερα για να χαράζει ρωγμές στις συνειδήσεις, αλλά και τις δυσκολίες σε καθήκοντα από την εγγραφή στο σωματείο μέχρι το τράβηγμα στη δράση του σωματείου, μέχρι τη συμμετοχή στην απεργία.

Είναι μεγάλη η θυσία για τον κομμουνιστή και την κομμουνίστρια να οργανώνει τη δράση μέσα στο χώρο δουλειάς για την απεργία, να απεργεί και να απολύεται όταν η ανεργία είναι τεράστια και μακροχρόνια, όταν επίσης δεν υπάρχει ούτε σπίτι ούτε εισόδημα για να ζήσει η οικογένεια. Θέλει μεγάλη δύναμη να βρίσκεσαι στην πρωτοπορία του αγώνα, σε συνθήκες που το εισόδημα από τη μερική απασχόληση δε φτάνει ούτε για το νοίκι του σπιτιού και έχεις παιδιά για σπουδές και από δίπλα να ηχούν σειρήνες «παράτα τα και κοίτα να βολευτείς» και εσύ να συνεχίζεις την κομμουνιστική δουλειά.

Ολ' αυτά απαιτούν κόπους, θυσίες, ενώ δε λείπουν και οι προτροπές των οπορτουνιστών: Τι τα θες και παλεύεις με το ΚΚΕ, όταν ο σοσιαλισμός είναι μακριά, αργεί, όταν υπάρχουν προϋποθέσεις να τα βολέψουμε σήμερα, στηρίζοντας τις επιλογές της κυβέρνησης, που τα βάζουν τάχα με το κατεστημένο και αν την στηρίξεις αποφασιστικά μπορεί ν' ανοίξει δρόμους για καλύτερες μέρες;

Κάλεσμα, δηλαδή, να τα διπλώσεις και ας μην υπογράφεις σε χαρτί τη «δήλωση». Αλλά είναι η ίδια δύναμη της γνώσης της επιστημονικής κοσμοθεωρίας μας που καλλιεργεί την πίστη στο Κόμμα, στη δράση με την επαναστατική στρατηγική του, στην εργατική τάξη, που σε απελευθερώνει από τα δεσμά του συστήματος, που σε θωρακίζει από τις αστικές και οπορτουνιστικές σειρήνες, με τα ενδιάμεσα ριζοσπαστικά τάχα προγράμματα που θα σε πάνε στο σοσιαλισμό, όταν αφήνουν άθικτη την καπιταλιστική ιδιοκτησία, όπως κάνουν Λαφαζάνηδες και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό να βάλει εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, παλεύοντας για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο. Η πρότασή του για την εργατική - λαϊκή εξουσία που θα κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια και θα βάλει την οικονομία στην υπηρεσία των εργαζομένων με κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο, είναι η μόνη που μπορεί να δώσει διέξοδο στο λαό. Προϋποθέτει, όμως, όχι εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση, αλλά αλλαγή τάξης στην εξουσία.

Μας λένε: Είναι ρεαλιστική αυτή η διέξοδος; Με τέτοιο αρνητικό συσχετισμό; Τους απαντάμε. Ο ρεαλισμός μας δεν υποτάσσεται στο συσχετισμό και δεν απαντά στις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της ενίσχυσης του κεφαλαίου, ως μέσο για ικανοποίηση και των λαϊκών αναγκών. Ολα τα άλλα κόμματα που έχουν αυτό ως διέξοδο, λένε ψέματα στο λαό.

Ο δικός μας ρεαλισμός πηγάζει από τις λαϊκές ανάγκες. Και από το γεγονός ότι καμιά διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου δε θα φέρει φιλολαϊκές λύσεις, ούτε καν ανακούφιση του λαού. Η ίδια η κρίση αναδεικνύει ότι ο καπιταλισμός είναι ιστορικά ξεπερασμένος. Οτι υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό.

Η αναγκαιότητα και η επικαιρότητα του σοσιαλισμού αναδεικνύονται μέσα από τις αντιφάσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που φαίνονται καθημερινά από τη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, από την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας, της εξαθλίωσης, τους πολέμους, το ξέσπασμα των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού. Η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης.

Επομένως, η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι και ρεαλιστική και επίκαιρη, αφού μόνο με την εφαρμογή της μπορούν να αξιοποιηθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, ώστε να αναπτύσσονται όλοι οι κλάδοι της βιομηχανίας και της αγροτικής οικονομίας και όχι μόνο αυτοί που φέρνουν μεγάλα κέρδη. Μόνο έτσι μπορούν να ικανοποιούνται όλες οι ανάγκες, να υπάρχει λαϊκή ευημερία, αφού όλ' αυτά θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία, θα αναπτύσσονται από τους εργαζόμενους για τους ίδιους.