ΠΑΡΙΣΙ.--

Την υποψηφιότητά του για τις προεδρικές εκλογές που θα γίνουν στη Γαλλία το 2017 ανακοίνωσε ο Ζαν - Λικ Μελανσόν, προχτές το απόγευμα. Ο Μελανσόν εδώ και έναν περίπου χρόνο διαμήνυε την προθυμία του να είναι επικεφαλής μιας ευρύτερης συνεργασίας «προοδευτικών» δυνάμεων, στρέφοντας το «βλέμμα» του τόσο σε δυσαρεστημένους του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS) όσο και σε άλλες δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού και κεντρώου χώρου (π.χ. Οικολόγους). Ο ίδιος, μιλώντας στο δίκτυο TF1 για την υποψηφιότητά του, σημείωσε: «Δε ζητώ την άδεια κανενός. Υποβάλλω υποψηφιότητα έξω από κάποιο κομματικό πλαίσιο, είμαι ανοιχτός σε όλους...».

Η κατάθεση της συγκεκριμένης υποψηφιότητας φαίνεται ότι θα επιταχύνει διεργασίες (και) στον οπορτουνιστικό χώρο, καθώς η ηγεσία του μεταλλαγμένου ΚΚ Γαλλίας, που είχε στηρίξει τον Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές του 2012 και αποτελούσε βασική συνιστώσα του «Μετώπου της Αριστεράς», δεν είχε ενημερωθεί για τα σχέδιά του. Τουλάχιστον, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Ολιβιέ Νταρτιγκόλ, «αυτή η πρόταση ούτε συζητήθηκε ούτε αποφασίστηκε στο πλαίσιο του Μετώπου της Αριστεράς». «Δεν μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί δεν είναι δυνατό να συζητήσουμε με τον Ζαν - Λικ Μελανσόν», πρόσθεσε, σημειώνοντας ότι «πρόκειται για μια σόλο υποψηφιότητα». Θυμίζουμε ότι ο Μελανσόν πρωτοστατεί σε ευρύτερες διεργασίες ανασύνθεσης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, συμμετέχοντας στην «πρωτοβουλία» για ένα «Σχέδιο Β' για την Ευρώπη», μαζί με τους Φασίνα, Κωνσταντοπούλου, Λαφοντέν (ο πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ Γ. Βαρουφάκης ίσως ψάχνει τελικά «αυτοτελή» πορεία, μετά την ανακήρυξη του «κινήματος» DiEM25 και την απουσία του από την πρόσφατη πρώτη διάσκεψη για ένα «Σχέδιο Β'»).

Το κείμενο που αναρτήθηκε στην προσωπική ιστοσελίδα του Μελανσόν επιβεβαιώνει πως πρόκειται για μια υποψηφιότητα συνδεδεμένη με τις προσπάθειες του γαλλικού κεφαλαίου να μελετήσει καλύτερα τις επιλογές και συμμαχίες που θα διασφαλίσουν τη θέση και τα συμφέροντά του, σε ένα περιβάλλον όξυνσης του ανταγωνισμού, εντός και εκτός Ευρώπης.

«Πρέπει να βγούμε από τις ευρωπαϊκές συνθήκες που μας υποχρεώνουν να ακολουθούμε πολιτικές λιτότητας, χωρίς δράση του κράτους και δημόσιες επενδύσεις (...) Η ανεξάρτητη δράση μας, η κυριαρχία των αποφάσεών μας δεν πρέπει να εγκαταλειφθούν στις ιδεολογικές εμμονές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ούτε στην "ομορφιά" της μεγάλης συμμαχίας της δεξιάς και του PS (Σοσιαλιστικού Κόμματος) στη Γερμανία», διαμηνύει.

«Αντίστοιχα, δεν πρέπει να μείνουμε στο τροχόσπιτο της αυτοκρατορικής τρέλας των Ηνωμένων Πολιτειών και του εργαλείου στρατιωτικής κηδεμονίας τους, του ΝΑΤΟ. Είμαστε ένα έθνος οικουμενικό. Η θέση μας βρίσκεται στον ΟΗΕ και στην προνομιακή σχέση με τις αναδυόμενες χώρες. Αγκυροβόλιό μας είναι η Μεσόγειος και οι γαλλόφωνοι λαοί της αφρικανικής ηπείρου, εκεί όπου θα διαμορφωθεί το μέλλον. Αντί για αυτό, είμαστε σε πόλεμο με ασαφείς στόχους και ανθυγιεινές συμμαχίες...».

Τα παραπάνω αποτελούν κριτική στις σημερινές επιλογές της γαλλικής κυβέρνησης αλλά από τη σκοπιά των συμφερόντων της αστικής τάξης, ουσιαστικά συνιστούν αναπροσαρμογή των διεθνών συμμαχιών και του προσανατολισμού του γαλλικού κεφαλαίου, του οποίου σημαντικές μερίδες εκφράζουν δυσαρέσκεια για τις απώλειες που έχουν απέναντι σε ανταγωνιστές τους (όπως οι γερμανικές εταιρείες). Για παράδειγμα, το πρόβλημα με το ΝΑΤΟ δεν είναι ότι αποτελεί ιμπεριαλιστικό οργανισμό που αιματοκυλά τους λαούς αλλά ότι σε αυτό έχουν οι ΗΠΑ το «πάνω χέρι». Η Κομισιόν δεν είναι πρόβλημα επειδή αποτελεί βασικό επιτελείο μιας λυκοσυμμαχίας που κλιμακώνει διαρκώς την αντιλαϊκή επίθεση αλλά γιατί κυριαρχείται από «εμμονές» και, φυσικά, το Βερολίνο.