Τη διαβεβαίωση στο κεφάλαιο ότι η κυβέρνηση θα περάσει επιτυχώς τον «κάβο» της «αξιολόγησης», παρέχει ο πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας, μέσω της συνέντευξής του στην «Αυγή της Κυριακής». Αποδίδει, μάλιστα, τις καθυστερήσεις στις αντιθέσεις ανάμεσα στους «θεσμούς», υποστηρίζοντας: «Δεν γίνεται να καθυστερεί άλλο το πρόγραμμα επειδή οι θεσμοί δεν συμφωνούν μεταξύ τους».

Η επιτυχής ολοκλήρωση της πρώτης «αξιολόγησης» του μνημονίου - δηλαδή η υλοποίηση στο ακέραιο των σφοδρών αντιλαϊκών μέτρων που αυτό περιλαμβάνει - συνδέεται από τον Αλ. Τσίπρα με τη διευθέτηση του κρατικού χρέους, ώστε να υπάρξει η δυνατότητα μεγαλύτερης κρατικής στήριξης στο κεφάλαιο, εξέλιξη που θα επισύρει πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα. «Η διαπραγμάτευση είναι στο τέλος της και αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο σημείο (...) Εχουμε μπροστά μας τρεις μεγάλες προκλήσεις: Την αξιολόγηση, το ζήτημα του χρέους και το Προσφυγικό. Θα τα διαχειριστούμε όλα με τον πιο αποτελεσματικό και αποφασιστικό τρόπο. Οταν τα μέτωπα αυτά κλείσουν - και θα κλείσουν πολύ σύντομα, η Ελλάδα θα έχει γυρίσει σελίδα», υποστηρίζει.

Επιβεβαιώνοντας δε ποιον αφορά το... «γύρισμα σελίδας», παραθέτει τις θετικές για τους επιχειρηματικούς ομίλους επιδόσεις της κυβέρνησης, που ο λαός πληρώνει ακριβά. Στην κατεύθυνση, προαναγγέλλει σαν μία απ' τις επόμενες κυβερνητικές νομοθετικές πρωτοβουλίες τον αναπτυξιακό νόμο, νέα μέτρα δηλαδή στήριξης των καπιταλιστικών επενδύσεων και το νομοσχέδιο για την «οικειοθελή αποκάλυψη της φοροδιαφυγής», δηλαδή για τη νομιμοποίηση και «προνομιακή» φορολογική μεταχείριση αδήλωτων κεφαλαίων.

Καθώς μάλιστα τα παραπάνω έχουν ως προϋπόθεση την αντιμετώπιση των εργατικών - λαϊκών κινητοποιήσεων, ο Αλ. Τσίπρας κατηγορεί όσους αγωνίζονται ότι «χειραγωγούνται» από «κάποιους» και σύρονται σε «γραμμή αδιαλλαξίας» (δείχνοντας έτσι τις ταξικές δυνάμεις του κινήματος, που παλεύουν ενάντια στο συμβιβασμό με την αντιλαϊκή πολιτική). Παράλληλα, αναπαράγει και την αυταπάτη περί διορθώσεων στην αντιλαϊκή πολιτική, υποστηρίζοντας ότι «είμαστε ανοιχτοί στον διάλογο, ώστε να διασφαλιστούν σοβαρές βελτιώσεις»...

Στην κατεύθυνση εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης εντάσσονται και οι κυβερνητικές προσπάθειες για αναβάθμιση του ρόλου της στην ευρύτερη περιοχή, τις οποίες ο πρωθυπουργός διαφημίζει, αναφέροντας ότι η εμβάθυνση σχέσεων με Ισραήλ, Αίγυπτο, Ιράν, Τουρκία εντάσσονται σε μια στρατηγική με «πολλαπλά οφέλη για τη χώρα μας σε διάφορους τομείς, όπως η Ενέργεια, το εξωτερικό εμπόριο, οι επενδύσεις», η οποία θα συνεχιστεί για την ενίσχυση του «γεωπολιτικού ρόλου και της οικονομίας».

Ταυτόχρονα, ο Αλ. Τσίπρας καθησυχάζει το κεφάλαιο ότι στις διεργασίες εντός ΕΕ, «η ελληνική κυβέρνηση αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζουν ξεχωριστό ρόλο στη διαμόρφωση μετώπου κατά της λιτότητας», δηλαδή «χαλάρωσης» των δημοσιονομικών κανόνων που εμποδίζουν στην παρούσα φάση μεγαλύτερη ακόμα στήριξη του κεφαλαίου απ' τον κρατικό κορβανά. Προκειμένου, μάλιστα, να επιτευχθεί ο στόχος, καθαγιάζει την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία, κορυφαίο δήμιο των λαϊκών δικαιωμάτων στα κράτη - μέλη της ΕΕ, υποστηρίζοντας πως «το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα διαμορφώνει μια πιο επιθετική ατζέντα κατά της λιτότητας» και πως «στις συμμαχίες δεν κοιτάμε τους άλλους στα δόντια, ούτε ζητάμε πιστοποιητικά ιδεολογικής καθαρότητας. Μας αρκούν αυτά που μας ενώνουν - και είναι πολλά»...

Σε ό,τι αφορά, εξάλλου, την επικίνδυνη ΝΑΤΟική εμπλοκή στο Αιγαίο, ο Αλ. Τσίπρας επαναλαμβάνει τον ανυπόστατο ισχυρισμό ότι «δεχτήκαμε την εμπλοκή του ΝΑΤΟ υπό την εξαιρετικά αυστηρή προϋπόθεση ότι θα είναι σεβαστά τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και ότι τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θα επιχειρούν η κάθε μία μέσα στα δικά της χωρικά ύδατα», όταν η Αγκυρα «γκριζάρει» συστηματικά τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, με το ΝΑΤΟ να σφυρίζει αδιάφορα...

Η βαθύτερη εμπλοκή του λαού και της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και ανταγωνισμούς άλλωστε πάει χέρι - χέρι με την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» στην οποία αναφέρθηκε.

Τέλος, σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, αναφέρει ότι «για πρώτη φορά μετά από πολλές δεκαετίες η προοπτική δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού είναι τόσο κοντά», όταν στην πραγματικότητα βάση των διαπραγματεύσεων είναι ένα νέο διχοτομικό σχέδιο, τύπου «σχεδίου Ανάν».

Απαντώντας, τέλος, σε ερώτηση για το ενδεχόμενο εκλογών, επανέφερε το παραμύθι περί λαϊκής έγκρισης στην αντιλαϊκή πολιτική: «Εκλογές έγιναν πριν από τρεις μήνες και συνολικά η πολιτική μας έχει κριθεί από τον λαό μας στις κάλπες, τρεις φορές σε λιγότερο από ένα χρόνο (...) η κοινοβουλευτική μας ομάδα (...) γίνεται σαν σκληρή γροθιά»!

Σε προσπάθεια εξωραϊσμού του τρίτου μνημονίου αναλώνεται ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, υποστηρίζοντας (στο «Βήμα») ότι η υλοποίησή του είναι το «καλό σενάριο» και η κυβέρνηση λέει «"όχι" σε προτάσεις που συνιστούν ένα νέο πρόγραμμα με μέσα καταστροφικά - μειώσεις μισθών ή συντάξεων για την οικονομία και τη χώρα...».

Απευθύνει μάλιστα στο λαό τον ωμό εκβιασμό πως ή συναινεί με το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο ή η επόμενη πρόταση θα είναι πολύ χειρότερη.«Η ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου είναι προϋπόθεση για την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος και κάθε καθυστέρηση της τελευταίας θα μπορούσε να επιφέρει περιπλοκές. Επαναλαμβάνω πάντως ότι, αν δεν εξασφαλισθεί μια συμφωνία στη βάση της υφιστάμενης πρότασης, τότε κάθε επόμενη πρόταση θα είναι κατά πολύ χειρότερη. Και η ευθύνη γι' αυτό θα βαρύνει εκείνες τις πολιτικές δυνάμεις οι οποίες υπονομεύουν την παρούσα προσπάθεια», ισχυρίζεται.

Ο Γ. Δραγασάκης επιβεβαιώνει, εξάλλου, ότι η σχεδιαζόμενη αλλαγή του εκλογικού νόμου εντάσσεται σε ευρύτερους σχεδιασμούς για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και την «ανάκτηση της εμπιστοσύνης» προς αυτό. Οπως παραδέχεται, «ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι σε μια φάση που πρέπει να κατακτήσει νέα πεδία γνώσης και εμπειριών, να ανοίξει νέους δρόμους, να αναδείξει νέες μορφές διακυβέρνησης (...) μια βαθιά μεταρρύθμιση του ίδιου του πολιτικού συστήματος ωθώντας το στην ανασύνθεσή του με μοχλό (...) την αλλαγή του εκλογικού νόμου και την επανεξέταση της λογικής του μπόνους. Βασικό κριτήριο των αλλαγών πρέπει να είναι η ανάκτηση της εμπιστοσύνης προς την πολιτική και τους θεσμούς άσκησής της».