Υποδειγματικό «μάθημα» ερμηνείας, πολύτιμο για τους ανθρώπους της μουσικής, του τραγουδιού και του θεάτρου, έδωσε την Τρίτη το βράδυ στο Ηρώδειο η σπουδαία Γερμανίδα καλλιτέχνιδα Ούτε Λέμπερ. Η Ούτε Λέμπερ θεωρείται «τραγουδίστρια», λόγω της δισκογραφικής δουλιάς της, της σχέσης με το μιούζικαλ, των «σόου» εμφανίσεών της. Ομως ο ορισμός «τραγουδίστρια» είναι τετριμμένη έννοια, ελάχιστη για την περίπτωσή της, όπως και ο αγγλικός όρος «περφόμερ». Η Λέμπερ δεν είναι μόνο μια μεγάλη ερμηνεύτρια του τραγουδιού, με πολύπλευρη μουσική παιδεία, «δαιμόνια», «θηριώδη» εκφραστική δύναμη, φλογερή, εκπληκτικά ευπροσάρμοστη σε όλα τα μουσικά είδη φωνητική γκάμα, τεράστια τεχνική. Είναι και ερμηνεύτρια της σκηνικής τέχνης. Μια θεατρίνα με τεράστια λάμψη, ασκημένη και εκφραστικότατη κίνηση, διάνοια, ψυχή και χιούμορ. Και, επιπλέον, με μια σπάνια, ανεπιτήδευτη, θηλυκής χάρης, αμεσότητα στην επικοινωνία της με το κοινό, όταν μιλώντας του το «εισάγει» στο γιατί επέλεξε τα τραγούδια που ερμηνεύει. Μια πολυτάλαντη «σόου γούμαν», πλην όμως εντελώς αντιστάρ, της οποίας οι ρεπερτοριακές επιλογές δεν έχουν μόνο υψηλή καλλιτεχνική ποιότητα, αλλά και προοδευτικό κοινωνικό περιεχόμενο.

Η Ούτε Λέμπερ κατέχει απόλυτα τον «κώδικα» ερμηνευτικής φόρμας και περιεχομένου, το ρόλο του τραγουδιού στο μπρεχτικό θέατρο. Εχει κατακτήσει πλήρως το αποστασιοποιητικό ερμηνευτικό «γκέστους» που ζητούσε ο Μπρεχτ, για να υπογραμμίζεται το κοινωνικό περιεχόμενο και να εκπληρώνεται ο διδακτικός στόχος των τραγουδιών του. Δίκαια, λοιπόν, η Λέμπερ θεωρείται η σημερινή όχι μιμήτρια, αλλά ουσιαστική «διάδοχος» της μεγάλης ερμηνεύτριας των μπρεχτικών τραγουδιών, της Λότε Λένια. Η πανύψηλη, λεπτόκορμη, γοητευτική Λέμπερ, πράγματι θυμίζει ως «φυζίκ» αλλά και με τη φωνητική της θέρμη, τη γοητεία της Μάρλεν Ντίντριχ. Με το ερμηνευτικό της εύρος και είδος, όμως, έχει υπερβεί κατά πολύ την παλαιά ντίβα.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η Λέμπερ έχει αφομοιώσει στοιχεία από πολλές μουσικές παραδόσεις, από πολλά είδη μουσικής και τραγουδιού. Τις παραδόσεις του γερμανικού θεάτρου καμπαρέ, του πολύμορφου τραγουδιού των Μαύρων, της τζαζ, του μιούζικαλ, του κλασικού ροκ, της ποπ, αλλά και το ιδιαίτερο «στίγμα» μουσικών δημιουργών σαν του Ζακ Μπρελ, του Νικ Κέιβ, κ.ά. Η Λέμπερ σέβεται το ήθος και ύφος του τραγουδιού κάθε δημιουργού, αναδεικνύει τα μέγιστα όλα τα μορφολογικά χαρακτηριστικά του, αλλά και θέτει στο κάθε τραγούδι την μοναδικής εμβέλειας προσωπική ερμηνευτική της «σφραγίδα».

Το πρόγραμμά της στο Ηρώδειο, με τραγούδια του Μπρεχτ σε μουσική των Βάιλ και Αϊσλερ, του Γκέρσουιν, του Μπρελ, του Κέιβ, δικά της και άλλων συνθετών, με τη συνοδεία τεσσάρων εξαίρετων μουσικών (πιάνο, αρμόνιο, ακουστικές και ηλεκτρικές κιθάρες, μπάσο, ντραμς), το οποίο έκλεισε με το τραγούδι του Μακ Κιθ από την μπρεχτική «Οπερα της πεντάρας», πρόσφερε μια αλησμόνητη αισθητική απόλαυση.