Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής (της ΕΕ, των επιχειρηματικών ομίλων και όλων των κυβερνήσεων που τους στηρίζουν), σε συνδυασμό με τις γενικότερες αναδιαρθρώσεις, από τη μία, υποβαθμίζουν διαρκώς τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών των λαϊκών οικογενειών και, από την άλλη, κρατούν σε ομηρία χιλιάδες συναδέλφους, που με μια βαλίτσα στο χέρι περιμένουν να δουλέψουν ως συμβασιούχοι από άκρη σε άκρη στην Ελλάδα με ολιγόμηνες συμβάσεις. Χιλιάδες χαμένες ώρες, μαθήματα πανελλαδικώς εξεταζόμενα δε διδάσκονται, σε επαρχιακά, κυρίως, σχολεία το ωρολόγιο πρόγραμμα σταθεροποιείται μετά τα Χριστούγεννα, στην Ειδική Αγωγή διαλύεται η όποια σχέση εμπιστοσύνης μπορεί να δημιουργήσει ο εκπαιδευτικός με το μαθητή, στοιχείο απαραίτητο για την εκπαίδευση παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Χιλιάδες συνάδελφοι σε ηλικίες που, πλέον, φτάνουν και τα 50 έτη, δεν μπορούν να κάνουν οποιονδήποτε προγραμματισμό, οικογένειες χωρίζονται στα τέσσερα σημεία της επικράτειας, αρκετοί δεν έχουμε στοιχειώδη περίθαλψη, επίδομα ανεργίας κ.ο.κ.

Σα να μην έφτανε η κοροϊδία, παίζουν και το βρώμικο παιχνίδι της διάσπασης των συναδέλφων μέσα από τα κριτήρια των υποτιθέμενων διορισμών. Οξύνουν έτσι την πάγια πληγή του κλάδου, της πολυδιάσπασης των συμβασιούχων σε ομάδες (προϋπηρεσία, επιτυχόντες ΑΣΕΠ, κάτοχοι μεταπτυχιακού, παιδαγωγική επάρκεια κ.τ.λ.). Χαρακτηριστικό είναι ότι αμέσως μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, άνοιξε ολόκληρη συζήτηση και διαπάλη ανάμεσα στις διάφορες ομάδες που λειτουργούν στον κλάδο (24μηνίτες, 30μηνίτες κ.τ.ό.) για τα κριτήρια των διορισμών προκαλώντας έναν άγριο «εμφύλιο» μεταξύ των συναδέλφων και με διάφορα δικηγορικά γραφεία, σαν τα κοράκια να προσπαθούν να εκμεταλλευτούν αυτήν την κατάσταση, κοροϊδεύοντας, μιας και ισχυρίζονταν ότι το πρόβλημα θα λυθεί στις αίθουσες των δικαστηρίων. Το αποτέλεσμα ήταν αποκαλυπτικό: Ούτε ένας διορισμός μόνιμου εκπαιδευτικού, περίπου 21.000 συμβασιούχοι (14.000 Πρωτοβάθμια, 7.000 Δευτεροβάθμια) με ένα μήνα καθυστέρηση, αφού η πρώτη φάση προσλήψεων ξεκίνησε τέλος Σεπτέμβρη). Στην πρόσφατη συνάντηση των ΟΛΜΕ - ΔΟΕ με τον υπουργό Παιδείας επιβεβαιώθηκαν ο εμπαιγμός και η κοροϊδία της κυβέρνησης. Δεν υπήρξε, για μια ακόμα φορά, καμία δέσμευση για μόνιμους διορισμούς ώστε να καλυφθούν οι τεράστιες ανάγκες.

Αυτές οι αντιλήψεις αφοπλίζουν το κίνημα, το αποπροσανατολίζουν, είναι βούτυρο στο ψωμί της κυβέρνησης. Αντί λοιπόν το κίνημα να διεκδικήσει άμεσα διορισμούς μόνιμου προσωπικού, ώστε το εκπαιδευτικό σύστημα να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, διορισμοί των οποίων οι ελλείψεις είναι στην πραγματικότητα πολύ περισσότερες από αυτές που δίνουν το υπουργείο και οι υπηρεσίες του, αν ικανοποιηθούν πάγια αιτήματα (15άρια τμήματα σε νηπιαγωγεία, Α' και Β' Δημοτικού, 20άρια τμήματα στις υπόλοιπες τάξεις του Δημοτικού, σε Γυμνάσια και Γενική Παιδεία των Λυκείων, 15άρια στους προσανατολισμούς, 10άρια στα εργαστήρια ΕΠΑΛ), ασχολείται με το ποιοι συνάδελφοι θα καλύψουν τους ελάχιστους, υποτιθέμενους διορισμούς. Καλλιεργούν έτσι συνειδητά το συντεχνιασμό, τη διάσπαση, οδηγούν τον κάθε συμβασιούχο να κοιτάει εξατομικευμένα το πρόβλημά του, με βάση τα «προσόντα» του. Τεράστιες ευθύνες έχει και η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, που έχει μπει σε αυτό το παιχνίδι του υπουργείου με τις αποφάσεις της στο τελευταίο συνέδριο.

Η πραγματικότητα είναι ότι τα κενά στην Εκπαίδευση, με βάση τους υπολογισμούς του ίδιου του υπουργείου, είναι πολύ περισσότερα από τον αριθμό των συμβασιούχων που έχουν δουλέψει τα τελευταία χρόνια στα σχολεία.

Μονόδρομος για εμάς τους συμβασιούχους είναι η συμμετοχή μας στις ΕΛΜΕ και τους Συλλόγους, η διεκδίκηση αιτημάτων που μπορούν να διευκολύνουν την κατάσταση που ζούμε σήμερα (σίτιση, μεταφορές, επίδομα ανεργίας και υγειονομική κάλυψη για όλους, στέγαση), η πάλη μας για την κάλυψη των πραγματικών αναγκών μέσα από μαζικούς διορισμούς μόνιμου προσωπικού. Η συμμετοχή μας στο κίνημα με αυτήν τη γραμμή πάλης, που συγκρούεται με την κυβέρνηση, διεκδικεί τις πραγματικές ανάγκες μας, δεν πέφτει στην παγίδα των ελιγμών του υπουργείου, μπορεί να ενώσει τον κλάδο, να τσακίσει συντεχνιακές - διασπαστικές αντιλήψεις, να συμβάλει καθοριστικά στην αλλαγή συσχετισμών στο κίνημα.