Η Ισπανία, πριν από 65 χρόνια, στις 19 Ιουλίου του '36, συνταράζεται από μία επανάσταση, με παγκόσμια ιστορική σημασία, για το εργατικό κίνημα! Ενα γεγονός, όπου το όνειρο της ελευθερίας εκατομμυρίων Ισπανών εργατών - αγροτών - διανοουμένων, αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά και την ιστορική συνείδηση για το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα. Οι κόκκινες σημαίες μαζί με τις άλλες ενώσεις δημοκρατών αντιφασιστών, έδωσαν το πιο ηχηρό μήνυμα, κατά του ευρωπαϊκού φασισμού, μια και ο εμφύλιος μεταβλήθηκε σε πόλεμο του ευρωπαϊκού φασισμού κατά του ισπανικού λαού. Ο σχηματισμός της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου ανησύχησε σφόδρα το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Η ευρωπαϊκή αντίδραση συσπειρώθηκε. Η ισπανική Δεξιά οργανώνεται. Οι αριστοκράτες στρατιωτικοί βυσσοδομούν κατά της δημοκρατίας. Το καπιταλιστικό κατεστημένο «σέβεται» τη δημοκρατία, όσο τη χρησιμοποιεί. Στις 17 Ιουλίου του '36, η ισπανική αντίδραση οδηγεί στο στρατιωτικό πραξικόπημα, του στρατηγού Φράνκο. Χίτλερ και Φράνκο βάλλουν κατά των Δημοκρατών.

Το επαναστατικό υπόβαθρο βρίσκεται σε μια περίοδο διεθνούς πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Η Ισπανία δέχεται τις επιπτώσεις από το κραχ της Wall Street του '31 και της οικονομικής ύφεσης. Το ποσοστό της ανεργίας ξεπερνούσε το 42%. Οι τσιφλικάδες κατείχαν τα 2/3 της γης. Το κόστος ζωής είχε αυξηθεί από το '31 έως το '36, πάνω από 80%. Οι αστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης ακολουθούσαν τότε την υποκριτική πολιτική της «μη επέμβασης». Επισήμως, ήταν θεατές στην πιο άγρια σφαγή. Ανεπισήμως, εύχονταν την εξόντωσης της ισπανικής Αριστεράς κι έκαναν γι' αυτό ό,τι πέρναγε από το χέρι τους. Η Κομμουνιστική Διεθνής τάσσεται σταθερά υπέρ του Λαϊκού Μετώπου και της εργατικής ισπανικής τάξης. Εδωσε όπλα, χρήματα, αγωνιστές. Συγκρότησε τις διεθνείς ταξιαρχίες. Εδωσε μάχες όπου υπήρχαν φασίστες. Εκατοντάδες κομμουνιστών σχημάτισαν ομάδες πολιτοφυλακής - στα πρότυπα της Κομμούνας του Παρισιού. Και πολλοί έπεσαν στα πεδία των μαχών. Οργάνωσαν βιομηχανίες - αγροτικές κολεκτίβες, οι οποίες άλλαζαν τη ζωή των εργαζομένων που πήραν μέρος σ' αυτές. Υπεράσπισαν την Ισπανία, όταν οι φασίστες θέλησαν να συντρίψουν τον ισπανικό λαό: Είδα νεαρούς κομμουνιστές να αγκαλιάζονται μ' όλες τις τάσεις των εργατών κατά του φασισμού, γράφει ο Αντρέ Μαλρό.

Η ισπανική επανάσταση υπήρξε ένα ασυνήθιστο μείγμα. Μέσα της ζευγάρωνε τη σιδερένια θέληση και την παιδική ευαισθησία. Οι πυρκαγιές της ελευθερίας και το διαλεκτικό άλμα υπεράσπιζαν, αυτά που είναι βαθιά ριζωμένα στη ζωή. Η μάχη της Ισπανίας ήταν ένας αγώνας του λαού ενάντια στην αντίδραση, της ελευθερίας ενάντια στην καταπίεση. Η χιτλερική και φρανκική αεροπορία, βομβαρδίζοντας τη μικρή πόλη Γκουέρνικα στη Βισκάγια, στις 28 Απριλίου του '37, αποκάλυπτε το φρικτό πρόσωπο του φασισμού. Το μυθικό πορτρέτο της εποχής μας: Κραυγή για τη ζωή και τη νίκη (Πικάσο). Ο θάνατος του ποιητή Λόρκα, από τα χέρια των φαλαγγιτών του Φράνκο τη χαραυγή, όταν ο ισπανικός ήλιος της δικαιοσύνης πρωτανοίγει τα μάτια του, τα απ' το φέγγος κόκκινα ρόδα των εργατών του κόσμου, γίνεται ύστατο τραγούδι, ενάντια στη μιλιταριστική κάστα που βύθισε την Ισπανία σ' έναν ωκεανό αίματος: «Αίμα που λιώνει στου παραθυριού/ τα κρούσταλλα τις πεταλούδες». Η ελευθερία των ισπανικών παιδιών είχε τις ιδέες για το μοίρασμα του άρτου - αντίδωρου. Οπως τη γέννησε η Ισπανία του '36.