Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται η παρουσίαση (σήμερα και αύριο, στο Θέατρο του Κάστρου Καλαμάτας) της νέας δημιουργίας της «Ομάδας Εδάφους» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, με τίτλο «Για πάντα», με την οποία θα κλείσει η αυλαία του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (ΔΚΧΚ), του σημαντικότατου πλέον θεσμού που οργανώνουν το Διεθνές Κέντρο Χορού Καλαμάτας και ΔΕΠΑΚ. Η νέα δημιουργία της βραβευμένης «Ομάδας Εδάφους» (συμπαραγωγή της ομάδας και του ΔΚΧΚ), η οποία θα παρουσιαστεί και τον προσεχή χειμώνα (Νοέμβρη -Δεκέμβρη) στο θέατρο «Ηβη», αποτελεί μια θεματολογική και μορφολογική σύνθεση, που αποκαλύπτει την ευρύτητα των αισθητικών προβληματισμών και αναζητήσεων του δημιουργού της ομάδας, εικαστικού, χορευτή και χορογράφου, Δ. Παπαϊωάννου.

Ευφάνταστος, αισθαντικός, πολύπλευρος καλλιτέχνης ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, με το «στόρι» που έπλασε, με την εικαστική όψη που συνέλαβε (το λιτό, δύο παράλληλων μετωπικών χώρων σκηνικό σχεδίασε η Λίλη Πεζανού, τα σύγχρονα κοστούμια ο ίδιος, όπως και το βίντεο που προβάλλεται πάνω στο σκηνικό), με το θεατρικό λόγο που εισήγαγε και εκφέρεται από ένα δισυπόστατο πρόσωπο, έναν κομπέρ - τηλεπαρουσιαστή και παράλληλα το «δαιμόνιο» άλτερ έγκο του καλλιτέχνη (άνδρα ή γυναίκας), με τη σωματική υποκριτική, την ηθοποιία της εκφραστικής χορογραφίας του που δίδαξε και εμψύχωσαν εξαιρετικά ο ίδιος, η Αγγελική Στελλάτου και οι άλλοι χορευτές της ομάδας και τέλος με τα μουσικά κομμάτια που επέλεξε, συνέθεσε ένα σημαντικότατο θεματολογικά και γοητευτικότατο μορφολογικά χορόδραμα.

Ενα χορόδραμα που φιλοσοφεί, αλληγορεί πικρόγλυκα... για τη ζωή και το θάνατο. Που μελαγχολικά, αλλά και με πολύ χιούμορ «μιλά» για το γεγονός του αναπόφευκτου τέλους των πάντων. Οχι μόνο της ζωής, αλλά και της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Που στοχαστικά «απορεί» με την αντίφαση: της αδήριτης αναγκαιότητας της ζωής και της δημιουργίας και τελικά της «ματαιότητάς» τους, αφού τίποτα δε μένει «για πάντα». Ολα τα παίρνει και τα σβήνει ο «άνεμος» του χρόνου. Ολα έρχονται για να παρέλθουν. Ολα, και η δημιουργία και ο δημιουργός, «θάβονται» ως «σκουπίδια» σε σακούλες απορριμμάτων στη «χωματερή» του παρελθόντος. Ενα χορόδραμα, που παράλληλα «θέτει» και «εκθέτει» το διχαστικό πόθο του καλλιτέχνη. Από τη μια την εσώτατη, υπαρξιακή ανάγκη του για δημιουργία και από την άλλη τον «πειρασμό» της δημόσιας προβολής του. «Πειρασμός» που συχνά εκμαυλίζει τον πόθο του για δημιουργία, αποπλανά τη «φύση» και ξεστρατίζει το βαθύτερο πόθο του καλλιτέχνη.