Εντονη κινητικότητα στα πεδία της διπλωματίας και των πολεμικών επιχειρήσεων παρατηρείται το τελευταίο διάστημα, ενόψει της έναρξης του επόμενου γύρου των ενδο-συριακών έμμεσων διαπραγματεύσεων στη Γενεύη, που συμπίπτουν με την ημερομηνία διεξαγωγής των συριακών βουλευτικών εκλογών στις 13 Απρίλη.

Ο απεσταλμένος του ΟΗΕ, Στάφαν ντε Μιστούρα, επιχειρεί να εξασφαλίσει μια υποτυπώδη, έστω, «πρόοδο» στο τραπέζι των συνομιλιών του επόμενου γύρου, ξεκινώντας διπλωματικό μαραθώνιο σε Μόσχα, Δαμασκό και Τεχεράνη, ενώ παράλληλα επιδιώκει να έχει εντατικές συνομιλίες με Τούρκους, Σαουδάραβες, Ιορδανούς και Λιβανέζους αξιωματούχους, θεωρώντας ότι ο επόμενος γύρος συνομιλιών «πρέπει να είναι αρκετά συγκεκριμένος στην κατεύθυνση της πολιτικής διαδικασίας που θα οδηγεί στην πραγματική έναρξη μίας πολιτικής μετάβασης».

Ωστόσο, τα γεωπολιτικά συμφέροντα ΗΠΑ και Ρωσίας, παρά τις ενδείξεις μερικής σύγκλισης και περιστασιακής συνεργασίας σε κάποια από τα μέτωπα της Συρίας, παραμένουν σε τροχιά σύγκρουσης, όπως φανερώνει και η προσχηματική κόντρα τους πάνω στο πολιτικό μέλλον του Σύρου Προέδρου, Μπασάρ Ασαντ, που για τους Αμερικανούς και ευρωενωσιακούς ιμπεριαλιστές είναι «τελειωμένο» και για τους Ρώσους «ζήτημα που θα πρέπει να αποφασίσει ο συριακός λαός»...

Από την άλλη, δεν θα πρέπει κανείς να παραβλέπει τις κόντρες και τα αντιτιθέμενα συμφέροντα που σπρώχνουν στην περιοχή σύμμαχοι των ΗΠΑ, με πρώτους τους Τούρκους (την αστική τάξη της χώρας), οι οποίοι διά στόματος πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, στις 27 Μάρτη στο Αμμάν της Ιορδανίας, διεύρυναν αυτό που θεωρούν εκείνοι «ζώνη ασφαλείας της Τουρκίας», όχι μόνο σε περιοχές της Βόρειας Συρίας, την οποία προτείνουν εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια με πρόσχημα την προστασία «προσφύγων αμάχων», αλλά στα δύο τρίτα του συριακού εδάφους και στο μεγαλύτερο μέρος του Βορείου Ιράκ και του εκεί αυτόνομου Κουρδιστάν! «Είμαστε στη μέση ενός δακτυλιδιού της φωτιάς... Η ζώνη ασφαλείας της Τουρκίας ξεκινά από τη Λαττάκεια (σ.σ. όπου, δηλαδή, έχουν οι Ρώσοι αεροπορική και ναυτική βάση) και μέσω του Χαλεπιού, τη Μοσούλη και τη Σουλεϊμανίγια», είχε πει τότε σε Τούρκους δημοσιογράφους, που τον συνόδευαν στο ταξίδι του στην Ιορδανία, ο Νταβούτογλου. Ο ίδιος, μάλιστα, έκρινε ότι η «τύχη της Μέσης Ανατολής βρίσκεται στα χέρια δύο πόλεων: του Χαλεπίου στη Συρία και της Μοσούλης στο Ιράκ», υποστηρίζοντας ότι εάν η πρώτη περιέλθει υπό τον έλεγχο των δυνάμεων του Σύρου Προέδρου, Μπ. Ασαντ, «θα σημάνει το τέλος των (σ.σ. προφανώς... τουρκικών) ελπίδων για τη Συρία» και εάν οι τζιχαντιστές αντικατασταθούν στη Μοσούλη από «σιιτικές εξτρεμιστικές ομάδες, τότε θα σημαίνει πως ο εμφύλιος πόλεμος στο Ιράκ δεν θα τελειώσει ποτέ». Χρησιμοποίησε, μάλιστα, αυτό το πρόσχημα για να δικαιολογήσει τη δημιουργία της τουρκικής στρατιωτικής βάσης στο Μπασίκα, λέγοντας ότι έγινε τάχα για να βοηθήσει «την απελευθέρωση της Μοσούλης»...

Εάν προσθέσει σε όλα αυτά τις κόντρες δυτικών, αραβικών και ρωσικών μονοπωλίων για τις οδούς και τις πηγές Ενέργειας με τελικό προορισμό τον ενεργειακό ανεφοδιασμό της Ευρώπης, τότε αντιλαμβάνεται πως η διαδικασία υποτιθέμενης «ειρήνευσης» στη Συρία, δηλαδή της συνέχισης του ιμπεριαλιστικού πολέμου με άλλα μέσα, θα πάρει αρκετό χρόνο, ξεπερνώντας ενδεχομένως και τους 18 μήνες διαπραγμάτευσης που έχουν σχεδιάσει οι ΗΠΑ, η Ρωσία και τα άλλα τρία μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέλη του Αραβικού Συνδέσμου και χώρες της ευρύτερης περιοχής.