Φυσικά, καμία ιστορία της Ουκρανίας δεν ακούστηκε στη Γιουροβίζιον. Κι ούτε, βέβαια, και περιμέναμε κάτι τέτοιο από τη φιέστα της βιομηχανίας του θεάματος που η σχέση της με την ιστορική αλήθεια είναι όση και με την Τέχνη, δηλαδή καμία. Εκείνο που και πάλι ακούστηκε ήταν ένα κακόφωνο και καθόλου νέο παραμύθι, που εδώ και δεκαετίες αναπαράγουν τα αστικά επιτελεία και οι μηχανισμοί τους, από το «Radio Liberty» παλιότερα έως και κάθε λογής αντικομμουνιστές «ιστορικούς» και δημοσιολόγους της ΕΕ σήμερα, που, με τον «αέρα» που τους δίνουν, μετά το '90, η νίκη της αντεπανάστασης και οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, νομίζουν ότι έχουν τα χέρια λυμένα, για να ασελγούν πάνω στην ιστορική αλήθεια, να συκοφαντούν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό και το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, τη Σοβιετική Ενωση, με τα μάτια στραμμένα όχι μόνο στις σημερινές τους αντιπαραθέσεις με την καπιταλιστική Ρωσία, αλλά στο μέλλον απ' όπου και «ξορκίζουν» τον πραγματικό κίνδυνο για την εξουσία και οικονομία του κεφαλαίου. Χωρίς, φυσικά, στην επιχείρηση αυτή να έχουν - σήμερα όπως και τότε - κανένα κόλλημα να «ξεπλύνουν» τους συνεργάτες των ναζί, αλλά και τους ιδεολογικούς και φυσικούς απόγονους τους και υμνητές τους, όπως είναι η σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας που έχει την απλόχερη στήριξη της ΕΕ και που έσπευσε φυσικά να πανηγυρίσει γι' αυτήν την (όχι και τόσο) «απίστευτη νίκη».
Είναι γνωστός, εξάλλου, ο «έρωτας» της τόσο ευαίσθητης ΕΕ με τους Ουκρανούς νεοναζί του «Δεξιού Τομέα» και λοιπούς αντικομμουνιστές «σταυροφόρους» από το 2013, τότε που η ΕΕ μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αξιοποιούσαν στην αντιπαράθεσή τους με την καπιταλιστική Ρωσία, όσους αργότερα συγκρότησαν την πραξικοπηματική κυβέρνηση της Ουκρανίας, ξεκινώντας έναν αιματηρό πόλεμο και εξαπολύοντας όχι μόνο ένα αιματηρό πογκρόμ απέναντι σε κομμουνιστές, συνδικαλιστές και το ρωσόφωνο πληθυσμό, αλλά κι ένα ιδεολογικό πογκρόμ με στόχο να σβήσουν ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις: Τη συνείδηση στο λαό για την ανωτερότητα του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε. Αποκαθιστώντας φυσικά στην προσπάθεια αυτή και τους ιδεολογικούς και φυσικούς απογόνους τους, τους Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί και λοιπούς δοσιλόγους ως «εθνικούς ήρωες» και «πατριώτες».
Οτι κατά τη διάρκεια της προέλασης των ναζιστικών στρατευμάτων στη Σοβιετική Ενωση, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο λαός της Κριμαίας, όπως και ο υπόλοιπος σοβιετικός λαός, προέβαλε σημαντική αντίσταση, με πιο χαρακτηριστικά και γνωστά «στιγμιότυπα» την ηρωική πολιορκία της Σεβαστούπολης, που αποτελούσε σημαντική ναυτική βάση της ΕΣΣΔ, από τον Οκτώβρη του 1941 έως τον Ιούλη του 1942, αλλά και τη δράση των αντάρτικων σοβιετικών δυνάμεων που έδρασαν στην κατειλημμένη από τους ναζί περιοχή. Η αγριότητα της ναζιστικής κατοχής ήταν τέτοια, ώστε μέσα σε ένα περίπου 6μηνο, από τον Οκτώβρη του 1941 έως τον Απρίλη του 1942, 91.678 Σοβιετικοί πολίτες ή αλλιώς ο ένας στους 10 κατοίκους της περιοχής εκτελέστηκαν.
Να ποιοι, σύμφωνα με το νικητήριο τραγούδι της Γιουροβίζιον, ήθελαν «ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ζήσουν και να αγαπήσουν», αλλά «ήρθαν οι ξένοι και τους σκότωσαν»! Να και τι τα έκαναν τα 7.238 τουφέκια, 981 πολυβόλα παντός τύπου, 10.296 χειροβομβίδες και 39 εκτοξευτές όλμων που εντόπισε και κατάσχεσε ο Κόκκινος Στρατός, όταν συνέτριψε τις ομάδες αυτές στα δάση της Κριμαίας κατά την αντεπίθεσή του και την απώθηση των ναζί από την περιοχή τον Απρίλη - Μάη του 1944. Οταν και αντικειμενικά στη σοβιετική εξουσία και μάλιστα μέσα σε συνθήκες του πιο σκληρού πολέμου που έχει γνωρίσει η Ιστορία μπήκε το δίλημμα, είτε να αφήσει τους Τατάρους σε μια κρίσιμη στρατηγικά περιοχή (προγεφύρωμα για τις πετρελαιοπηγές του Μπακού) ως πέμπτη φάλαγγα στα μετόπισθεν του Κόκκινου Στρατού, αλλά και έκθετους στη μαζική αυτοδικία του υπόλοιπου πληθυσμού, είτε να τους μετακινήσει στα μετόπισθεν, όπως και έκανε, με την απόφαση της 11ης Μάη του 1944 της Κρατικής Επιτροπής Αμυνας, του κεντρικού οργάνου της ΕΣΣΔ, με επικεφαλής τον Ι. Στάλιν, το οποίο κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν επιφορτισμένο με την οργάνωση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Μια απόφαση, δηλαδή, πέρα ως πέρα ενταγμένη στη γενικότερη τιτάνια πολεμική προσπάθεια της Σοβιετικής Ενωσης και μέτρο καθαρά αμυντικό.
Παραπομπή:
1. Α. Γκίκας, Οι Ελληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».