Ο δεύτερος υπουργός της κυβέρνησης του προσωρινού Προέδρου της Βραζιλίας, Μισέλ Τεμέρ, (του κεντροδεξιού Κόμματος Δημοκρατικού Κινήματος Βραζιλίας PMDB), παραιτήθηκε χτες σε διάστημα 20 ημερών, από τότε που αποπέμφθηκε η πρώην Πρόεδρος Ντίλμα Ρουσέφ του σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος των Εργατών και ανέλαβαν την αστική διαχείριση οι πρώην σύμμαχοί της και η πρώην αντιπολίτευση. Μετά τον υπουργό Σχεδιασμού Ρομέρο Ζούκα, ο δεύτερος υπουργός, που ωθήθηκε στην παραίτηση είναι ο υπουργός Διαφάνειας, Εποπτείας και Ελέγχου Φαμπιάνο Σιλβέιρα. Η αιτία και πάλι η ίδια: Η ηχογράφηση συνομιλίας που αφορά τη συγκάλυψη του σκανδάλου διαφθοράς στον ενεργειακό κολοσσό της Βραζιλίας «Πετρομπράς», όπου είναι μπλεγμένα στελέχη όλων των αστικών κομμάτων και ο πρώην Πρόεδρος της Βραζιλίας Ιγκνάσιο Λούλα ντα Σίλβα, προκάτοχος της Ρουσέφ.

Στη νέα συνομιλία, που δημοσιοποίησε το δίκτυο «ΤV Globo» (μεγάλο μονοπώλιο στην ενημέρωση), ο Σιλβέιρα εμφανίζεται να συνομιλεί, τον περασμένο Φλεβάρη, με τον Ρενάν Καλέιρος σημερινό πρόεδρο της Γερουσίας (που πρωτοστάτησε στην αποπομπή Ρουσέφ) και τον Σέρτζιο Ματσάντου, πρώην γερουσιαστή και πρώην πρόεδρο της «Τranspetro» (θυγατρική της «Πετρομπράς»), όπου δηλώνει ότι πρέπει να γίνουν τα πάντα, για να σταματήσει η έρευνα για το σκάνδαλο. Σημειώνουμε ότι και ο προηγούμενος παραιτηθείς υπουργός Ζούκα είχε καταγραφεί επίσης να συνομιλεί με τον Ματσάντου για το ίδιο θέμα. Είναι φανερό, λοιπόν, ότι «βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα» εκπροσώπων της πλουτοκρατίας, καθώς η επιχείρηση δήθεν κάθαρσης είναι απαραίτητη για την αστική τάξη, στη σημερινή φάση της καπιταλιστικής κρίσης.

Αυτό έγινε και με την ενδοαστική διαμάχη και το «άδειασμα» της Ρουσέφ από πρώην συμμάχους της, προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η πολιτική εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και έντασης της εκμετάλλευσης των εργατών. Η, σαφέστατα, κυβέρνηση διεφθαρμένων του Τεμέρ, που αξιοποιείται από την πρώην Πρόεδρο Ρουσέφ, για να δηλώσει ότι της έστησαν «θεσμικό πραξικόπημα», δεν αλλάζει το γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση των Λούλα και Ρουσέφ, σε συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης, ήταν αυτό που επέβαλε επίσης η ικανοποίηση των συμφερόντων του κεφαλαίου την προηγούμενη δεκαετία. Αυτές οι κυβερνήσεις αποτέλεσαν το κατάλληλο «όχημα» για τη χειραγώγηση του λαού (βλέπε αντίστοιχα τον ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας) και με το «τυράκι» της «άμβλυνσης της ακραίας φτώχειας» σε μια πάμπλουτη χώρα όπως η Βραζιλία. Σήμερα, η αστική τάξη επιλέγει άλλον διαχειριστή.