Μπορεί να λέει διάφορα και στην πορεία να πει ακόμη περισσότερα, ο υπουργός Παιδείας, σχετικά με το νομοσχέδιο, περί «αξιολόγησης των εκπαιδευτικών», που δημοσιοποίησε προχτές, αλλά, τουλάχιστον, σε δύο σημεία κανένας λογικός άνθρωπος δε θα του δώσει δίκιο. Πρώτον, στο γεγονός, πως θέλει, σώνει και καλά, μέσα στον Αύγουστο - όταν όλοι οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται σε άδεια - να έχει τις προτάσεις των συνδικαλιστικών εκπαιδευτικών φορέων και μέσα στο Σεπτέμβρη, να προωθήσει το νομοσχέδιο στη Βουλή. Δεύτερον, στο γεγονός, πως κάθε εκπαιδευτικός φορέας θα αξιολογείται από τον αμέσως προϊστάμενό του, με ανώτατους αξιολογητές τους 13 περιφερειάρχες, που θα διορίζει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας. Ο καθένας καταλαβαίνει, ότι με τη ρύθμιση αυτή δε φτιάχνεται ο όποιος - λιγότερο ή περισσότερο σωστός ή λάθος - μηχανισμός αξιολόγησης, αλλά ένας ολοφάνερος μηχανισμός ελέγχου, ποδηγέτησης και χειραγώγησης. Ενας μηχανισμός, που έχει έντονα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά και καλλιεργεί κάθε είδους παρενέργειες διαφθοράς και αλλοτρίωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πολύ περισσότερο, όταν η αξιολόγηση συνδέεται άμεσα με την υπηρεσιακή εξέλιξη των εκπαιδευτικών.