Ωστόσο, η αποστολή της οργάνωσης δεν είναι καθόλου εύκολη. Πανίσχυρες οργανώσεις εποίκων, που χρηματοδοτούνται από Εβραίους καπιταλιστές στο εξωτερικό (κυρίως σε ΗΠΑ, Ευρώπη και ειδικά τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης) και συνδέονται με τα μεγαλύτερα αστικά κόμματα εξουσίας στο Ισραήλ (το δεξιό Λικούντ και το κεντροαριστερό «Εργατικό Κόμμα»), δραστηριοποιούνται έντονα τις τελευταίες δεκαετίες, επιδιώκοντας να αλλοιώσουν τον πολυπολιτισμικό και διαθρησκευτικό χαρακτήρα της Ιερουσαλήμ, μετατρέποντάς την, ει δυνατόν, σε αμιγώς εβραϊκή πόλη. Οχι βεβαίως για λόγους θρησκείας, αλλά για λόγους συμφέροντος και κέρδους... Γι' αυτό το σκοπό, δαπανώνται μεγάλα ποσά για την αγορά γης και περιουσιών που ανήκουν σε Παλαιστίνιους μέσω κτηματομεσιτικών γραφείων - μαϊμού ή «ξένων επενδυτών». Οι πιο αδύναμοι «πείθονται», είτε με το καλό είτε με το άγριο, να πουλήσουν τις περιουσίες τους, και ας ζούσαν εκεί επί τουλάχιστον έξι γενιές... Μεγάλα ποσά δίνονται (όχι από τους επενδυτές, αλλά από το ίδιο το ισραηλινό δημόσιο!) και σε μονοπώλια εταιρειών υπηρεσιών σεκιούριτι, που αναλαμβάνουν στη συνέχεια τη φύλαξη των νεοαποκτηθέντων περιουσιών στην καρδιά του αραβικού τομέα της πόλης.
Κοντά στη συνοικία της «Κολυμβήθρας του Σιλωάμ», στη συνοικία Μπατάν αλ Χάουα, η Μπέτι Χέρσμαν μας έδειξε τις καταλήψεις και αγορές παλαιστινιακών κτιρίων από Εβραίους εποίκους, που εύκολα ξεχωρίζουν, καθώς οι προσόψεις τους καλύπτονται με τεράστιες εβραϊκές σημαίες για να δηλώσουν την «παρουσία» τους και τα μακροπρόθεσμα, απώτερα, σχέδιά τους: Για διωγμό των Παλαιστινίων από το ιστορικό κέντρο της πόλης, για προσευχή των Εβραίων στο χώρο του λαμπρού μουσουλμανικού τεμένους Αλ Ακσα (που σήμερα απαγορεύεται βάσει διεθνών συνθηκών) ακόμη και για ξανακτίσιμο του Ναού του Σολομώντα, όπως οραματίζονται οι πιο ακραίοι από τους Ορθόδοξους Εβραίους...
Κοντά στο «μουσείο» που έχει στήσει το ίδρυμα «Elad» με το όνομα «Πόλη του Δαυίδ», υπάρχει χώρος ανασκαφής που κάνει αυθαίρετα το ίδιο το ίδρυμα, με την κάλυψη εννοείται των αρχών, σε μια προσπάθεια να αναδείξει τον «εβραϊκό χαρακτήρα» της πόλης, παρά τις κατά καιρούς αντιδράσεις Ισραηλινών (και όχι μόνο) αρχαιολόγων...
Σε κάθε περίπτωση, τα «μουσεία», οι εποικισμοί, οι «ανασκαφές», οι αγορές (βίαιες και μη) παλαιστινιακών σπιτιών, οι ενοικιάσεις πολυκατοικιών που ανήκουν σε Αραβες της πόλης ώστε να κατοικηθούν από Εβραίους εποίκους, προκειμένου να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής και κυρίως το τσιμεντένιο τείχος, των έξι μέτρων, που εκτείνεται σε μήκος εκατοντάδων χιλιομέτρων και πάνω στο έδαφος της Ιερουσαλήμ, όλα αυτά εξυπηρετούν τους σκοπούς των κατοχικών αρχών. Εξυπακούεται πως όλα αυτά λειτουργούν απολύτως σε βάρος μίας μελλοντικής λύσης δύο ανεξάρτητων και βιώσιμων κρατών και πως επιδιώκουν να «εξαφανίσουν» από τον ορίζοντα το όνειρο μίας ανεξάρτητης Παλαιστίνης (σε Δυτική Οχθη και Λωρίδα Γάζας) στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με την εξασφάλιση του επαναπατρισμού των απανταχού εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων και της καταβολής προσφυγικών αποζημιώσεων. Γι' αυτό η δικαίωση του αγώνα του παλαιστινιακού λαού μπορεί να έρθει μόνο μέσα από την πάλη για την ανατροπή συνολικά των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην περιοχή.