«Σήμερα, καθώς υποχωρεί η αβεβαιότητα και ομαλοποιείται η λειτουργία της οικονομίας, αναμένεται πλέον μια σταδιακή ενίσχυση της μισθωτής απασχόλησης, αλλά με πολύ χαμηλές αποδοχές και με εντατική χρήση της μερικής απασχόλησης».

Αυτό επισημαίνει χαρακτηριστικά ο ΣΕΒ στο «εβδομαδιαίο δελτίο» του, φέρνοντας στο προσκήνιο τα δεδομένα της περιβόητης «δίκαιης ανάπτυξης» με την οποία επιχειρεί να παραμυθιάσει το λαό η κυβέρνηση...

Τα παραπάνω, μάλιστα, σημειώνονται ενώ ήδη ανοίγει και ζήτημα παραπέρα συμπίεσης του κατώτατου μισθού στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, που βέβαια αποτελεί τμήμα της αντιλαϊκής διαβούλευσης που ακολουθεί με Ευρωζώνη και ΔΝΤ, στο πλαίσιο της δεύτερης «αξιολόγησης» του μνημονίου, σε συνδυασμό και με την παραπέρα συνολική μείωση των μισθών που καταβάλλουν οι επιχειρηματίες, προκειμένου να τονωθεί η ανταγωνιστικότητα του εγχώριου κεφαλαίου.

Χαρακτηριστική είναι η «ανάλυση» του ΣΕΒ, σύμφωνα με την οποία:

-- Για τους εργαζόμενους στις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, η μείωση των αποδοχών και η αύξηση της μερικής απασχόλησης «θα προέλθει κυρίως ως αποτέλεσμα της αυξημένης επιβάρυνσης με φόρους και εισφορές, η οποία μάλιστα θα συντηρήσει την αργή, αλλά εμφανή τάση αντικατάστασης όσων υψηλόμισθων αποχωρούν (π.χ. λόγω συνταξιοδότησης ή μετανάστευσης) με προσλήψεις σε χαμηλότερους μισθούς». Στην πραγματικότητα, βέβαια, η... «τάση» αυτή εντάσσεται στη συνολικότερη επίθεση του κεφαλαίου για παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

-- Ειδικά στις μικρότερες επιχειρήσεις, για τις οποίες, σύμφωνα με τον ΣΕΒ, «ακόμα και ο ήδη χαμηλός κατώτατος μισθός αποτελεί πλέον πρόβλημα», η μείωση των εισοδημάτων για τους εργαζόμενους αναφέρεται ότι «θα προέλθει από τις πιέσεις της αγοράς εργασίας».

-- Σε αυτό το πλαίσιο, ο ΣΕΒ επισημαίνει ότι «η πολιτική σταθεροποίησης της οικονομίας θα ευνοήσει την απασχόληση, αλλά σε πολύ μικρότερο βαθμό τα εισοδήματα ή τα έσοδα του κράτους».

Ουσιαστικά, σχεδιάζουν και απαιτούν τη δραστική μείωση του κεφαλαίου που δαπανούν για πληρωμή των εργαζομένων, ακόμη και αν αξιοποιούν περισσότερους εργαζόμενους στην παραγωγή. Είναι βασικός παράγοντας αύξησης του ποσοστού κέρδους. Ετσι θα «χτυπήσουν» παραπέρα τους μισθούς απειλώντας με το μεγάλο αριθμό ανέργων, να π.χ. ένας παράγοντας πίεσης στην αγορά εργασίας.

Την ίδια ώρα, ο ΣΕΒ, «στο πλαίσιο της δίκαιης ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση», προτείνει τη διαμόρφωση μηχανισμού που θα λειτουργεί ως «κόφτης φόρων» και θα αφορά τη «μείωση των φορολογικών συντελεστών στο βαθμό που μειώνεται η φοροδιαφυγή από την υλοποίηση ενός συνεκτικού και αποτελεσματικού σχεδίου επέκτασης της φορολογικής βάσης με μετρήσιμους στόχους». Επιπλέον, αξιώνει την ένταξη του εν λόγω σχεδίου στα προαπαιτούμενα του 3ου μνημονίου.

Ειδικότερα, ζητά:

-- Σε περίπτωση επίτευξης των εκάστοτε στόχων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, οι φορολογικοί συντελεστές θα μειώνονται σε αντιστοιχία με την επίτευξη των στόχων.

-- Σε περίπτωση μερικής ή μηδενικής επίτευξης των στόχων, οι φορολογικοί συντελεστές επίσης θα μειώνονται, όπως ακριβώς και σε περίπτωση αστοχίας, με την αναπλήρωση, όμως, των εσόδων να χρηματοδοτείται από περικοπές δαπανών.

«Μονά - ζυγά δικά τους», δηλαδή: Είτε επιτυγχάνονται οι στόχοι για την επίσημη φοροδιαφυγή είτε όχι, το κεφάλαιο θα βγαίνει ωφελημένο, διασφαλίζοντας σταδιακή αποκλιμάκωση των φορολογικών συντελεστών στα επιχειρηματικά κέρδη.

Στην ουσία, η πρόταση του ΣΕΒ έρχεται να συμπληρώσει το μηχανισμό του αυτόματου «δημοσιονομικού κόφτη» και για την περίπτωση αποτυχίας των στόχων για την «πάταξη» της επίσημης φοροδιαφυγής. Σε αυτό το πλαίσιο, στρώνεται το χαλί για ακόμη μεγαλύτερες περικοπές, μέσω του «δημοσιονομικού κόφτη», σε συντάξεις, μισθούς και γενικότερα σε ό,τι αφορά την κάλυψη λαϊκών αναγκών. Βέβαια, και ο «αναβαθμισμένος» «δημοσιονομικός κόφτης» που προτείνεται από τους εγχώριους βιομηχάνους αφήνει στο απυρόβλητο τις κρατικές ενισχύσεις μέσω του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), που προορίζονται για την ενίσχυση των τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου.

Οπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ΣΕΒ, «το σύστημα αυτό θα δώσει το απαραίτητο κίνητρο/φόβητρο στη δημοσιονομική διοίκηση και τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό να σχεδιάσουν και να υλοποιήσουν, με επάρκεια και συνέπεια, ένα πραγματικά αποτελεσματικό σύστημα πάταξης της φοροδιαφυγής».