Με την επίσημη ανακήρυξη της Χίλαρι Κλίντον ως υποψήφιας Προέδρου από το Δημοκρατικό Κόμμα, φούντωσαν ξανά οι συζητήσεις για τον «ιστορικό χαρακτήρα» της υποψηφιότητας αυτής, επειδή είναι η πρώτη φορά που μια γυναίκα είναι υποψήφια για το ανώτατο πολιτικό αξίωμα των ΗΠΑ. Λίγο η ομιλία της Μισέλ Ομπάμα που περιέγραψε πόσο η υποψηφιότητα Κλίντον δικαιώνει τα οράματα των νέων γυναικών, λίγο η παρέμβαση του συζύγου Κλίντον (που έτρεξε να σημειώσει ότι «αυτή η γυναίκα δεν έχει συμβιβαστεί με το κατεστημένο ποτέ της και σε τίποτα»), θα κοντέψουν οι εργαζόμενες να πειστούν ότι τέτοιες γυναίκες κερδίζουν πόντους για να υπερασπιστούν τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες.

Μήπως, όμως, η Κλίντον και κάθε Κλίντον είναι ασυμβίβαστες με την ιδιωτικοποίηση της Πρόνοιας και της Υγείας που φορτώνει τις εργαζόμενες μανάδες με πολλαπλά καθήκοντα; Μήπως είναι ασυμβίβαστες με τη «μερική δουλειά - μερική ζωή» που αυξάνεται γοργά για το γυναικείο εργατικό δυναμικό όλων των χωρών; Οχι. Ασυμβίβαστες είναι μόνο στην υπεράσπιση των συμφερόντων της τάξης τους, της τάξης των εκμεταλλευτών.