Μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης βρίσκονται οι επιλογές του ΠΑΣΟΚ στα θέματα της οικονομίας. Από τη μια πλευρά, η συνεχής ενίσχυση της λαϊκής δυσαρέσκειας και το φάσμα της ήττας στις επόμενες εκλογές, ωθεί τμήματα των στελεχών του, να ζητούν «περισσότερο άνοιγμα στην κοινωνία». Λίγα περισσότερα δηλαδή ψιχία προς τους εργαζόμενους και συνταξιούχους, μπας και καταφέρουν και τους υφαρπάσουν τις ψήφους για μια ακόμη φορά. Από την άλλη πλευρά του λόφου, το διαβόητο πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης και οι συνεπαγόμενες σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές στο διηνεκές, μέχρι να βγει η ψυχή σε αρκετούς... σπάταλους εργαζόμενους, άνεργους, αγρότες και λοιπούς υπονομευτές. Το ζήτημα βέβαια το ξεκαθάρισε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Ούτε βήμα πίσω από τις δεσμεύσεις απέναντι στις Βρυξέλλες και τους επιχειρηματίες, οι οποίοι -σημειωτέον- παρακολουθούν άγρυπνα κάθε κίνηση της κυβέρνησης. Ο Σημίτης, θρέφει ίσως την αυταπάτη, ότι αν σταθεί συνεπής νεοφιλελεύθερος, στην κρίσιμη στιγμή θα προστρέξουν οι φίλιες δυνάμεις των επιχειρηματιών και θα τον ξανα-στηρίξουν. Δεν έχει καταλάβει ο άμοιρος, ότι η στυμμένη λεμονόκουπα πάντα πετιέται στο καλάθι των αχρήστων. Εστω και αν πριν στυφτεί είχε πάρα πολύ λεμόνι ή αν αυτό γίνει τη μια ή την άλλη στιγμή...