«Οχι άλλα εμπόδια στα επενδυτικά σχέδια του Ομίλου ΟΤΕ». Αυτός ο τίτλος - σύνθημα δεν είναι από ανακοίνωση της διοίκησης του ΟΤΕ, ούτε από τον διευθύνοντα σύμβουλο του ομίλου ή από κάποιο μεγαλοστέλεχος της εταιρείας. Πρόκειται για ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΕ (ΟΜΕ - ΟΤΕ), που κυκλοφόρησε με αφορμή πρόσφατη επιστολή του διευθύνοντα συμβούλου του ομίλου προς τους εργαζόμενους, με την οποία τους ενημέρωνε για τον αδυσώπητο ανταγωνισμό που μαίνεται ανάμεσα στους τηλεπικοινωνιακούς παρόχους.

Η επιστολή αυτή της εργοδοσίας είναι ενδεικτική για τη σκληρή διαπάλη ανάμεσα στους ισχυρούς ομίλους του κλάδου και τιτλοφορείται: «Προσπάθειες των ανταγωνιστών για ματαίωση επενδύσεων του ΟΤΕ σε δίκτυα Νέας Γενιάς σταθερής αξίας 700 εκατ. ευρώ». Ο διευθύνοντας σύμβουλος αποκαλεί τους εργαζόμενους «Αγαπητοί συνεργάτες» και τους ενημερώνει ότι επικοινωνεί μαζί τους «για ένα θέμα στρατηγικής σημασίας που είναι σημαντικό να γνωρίζει κάθε εργαζόμενος του ΟΤΕ».

Γράφει, ανάμεσα σε άλλα, η επιστολή: «Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η διαβούλευση της ΕΕΤΤ για το πλαίσιο ανάπτυξης δικτύων Νέας Γενιάς σταθερής με την τεχνολογία Vectoring για ταχύτητες 100Mbps. Από τον Κανονισμό αυτό, κρίνεται η δυνατότητά μας να συνεχίσουμε την υλοποίηση του επενδυτικού μας πλάνου σε δίκτυα σταθερής, αξίας 700 εκατ. ευρώ την επόμενη τετραετία (...) Η στρατηγική μας είναι ξεκάθαρη, με τελικό στόχο στο δίκτυο σταθερής η οπτική ίνα να φθάσει μέχρι το σπίτι (...) Οι ανταγωνιστές μας προσπαθούν να ανατρέψουν την παραπάνω στρατηγική και προτείνουν η υλοποίηση του Vectoring να πραγματοποιηθεί με άλλους όρους για τον ΟΤΕ και άλλους όρους για τους παρόχους (...)

Πίσω από αυτά κρύβεται το γεγονός ότι δεν είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν τα ποσά που απαιτούνται για την υλοποίηση νέων δικτύων και ως εκ τούτου προτιμούν να σταματήσουν και τον ΟΤΕ, αδιαφορώντας για την ανάπτυξη της χώρας (...) Μέχρι σήμερα, ο ΟΤΕ έχει βρεθεί σε αρκετές περιπτώσεις να ανταγωνίζεται με άνισους όρους ή να υποχρεώνεται να σταματήσει ή να καθυστερήσει επενδύσεις (π.χ. η απαγόρευση διάθεσης VDSL έως το 2012). Η ιστορία δεν πρέπει να επαναληφθεί».

Αν είναι μια φορά ενδιαφέρουσα η προσπάθεια της εργοδοσίας να στοιχίσει τους εργαζόμενους πίσω από τους στόχους της για να κυριαρχήσει στην αγορά, είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα η τοποθέτηση της πλειοψηφίας στη διοίκηση της Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΟΤΕ, που ουσιαστικά λειτουργεί σαν γραφείο Τύπου της εργοδοσίας.

Διαβάζουμε χαρακτηριστικά (και υπογραμμίζουμε): «Ο ΟΤΕ σε πείσμα των όρων αθέμιτου ανταγωνισμού (...) κατάφερε μέσα από ένα ισχυρό επενδυτικό πρόγραμμα και με αρωγό τη δική μας βοήθεια που προέκυψε από τη μείωση του κόστους εργασίας (...) όχι μόνο να κερδίσει την εμπιστοσύνη των καταναλωτών, αλλά και να επανακτήσει μερίδια αγοράς...». Ούτε λίγο ούτε πολύ, η πλειοψηφία του συνδικαλιστικού οργάνου των εργαζομένων (;) δηλώνει περήφανη που συνέβαλε με τη μείωση του «κόστους εργασίας» (δηλαδή με το ρήμαγμα των μισθών, των ασφαλιστικών και άλλων δικαιωμάτων των εργαζομένων) στην αύξηση των κερδών της εργοδοσίας!

Σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης, η Ομοσπονδία απευθύνεται στην εργοδοσία και την προτρέπει «να χαράξει, ως οφείλει, επιθετική στρατηγική νίκης και όχι συμβιβαστικής άμυνας και να δώσει βιώσιμες λύσεις προοπτικής...»! Ούτε κουβέντα για τις απώλειες που είχαν οι εργαζόμενοι όλα αυτά τα χρόνια, για τη νέα επίθεση που βρίσκεται προ των πυλών στα Εργασιακά. Το «άγχος» της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας είναι να σταθεί με αξιώσεις η εργοδοσία στη μάχη του ανταγωνισμού και να χαράξει επιθετική και νικηφόρα στρατηγική!

Δίνοντας μαθήματα εργοδοτικού συνδικαλισμού, η πλειοψηφία της διοίκησης της ΟΜΕ - ΟΤΕ πρωτοστατεί για να έχουν οι εργαζόμενοι τους ίδιους στόχους με τα αφεντικά. Για να μειώνουν τις απαιτήσεις τους, προκειμένου ο «δικός τους» εργοδότης να είναι πιο μπροστά από τους άλλους του κλάδου στην κούρσα του ανταγωνισμού, για το «καλό της επιχείρησης», της ανάπτυξης, της οικονομίας. Βεβαίως, οι εργαζόμενοι γνωρίζουν καλά ότι την «επιθετική στρατηγική» ενός ομίλου τη δοκιμάζουν πρώτα οι ίδιοι στην πλάτη τους, με το παραπέρα ξήλωμα των δικαιωμάτων τους.

Αυτή είναι η θέση της εργοδοτικής πλειοψηφίας στην ΟΜΕ - ΟΤΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ). Οσο για τις άλλες δυνάμεις, όπως αυτές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που στον ΟΤΕ εκφράζονται μέσω της παράταξης ΑΣΕ ΟΤΕ, κάτω από τα αδιέξοδα της πολιτικής και συνδικαλιστικής τους γραμμής, έφτασαν στο σημείο να προτείνουν στο ΔΣ της Ομοσπονδίας, ενόψει της μεταβίβασης του 5% των μετοχών του οργανισμού στο ΤΑΙΠΕΔ, να δώσουν τα σωματεία των εργαζομένων και των συνταξιούχων ΟΤΕ τα αποθεματικά τους, για να αγοράσουν μετοχές, ώστε «να διατηρήσουν τον Δημόσιο χαρακτήρα του ΟΤΕ»!

Την ίδια τακτική με τον ΟΤΕ ακολουθούν και οι άλλοι εργοδότες, ζητώντας θυσίες από τους εργαζόμενους και κάνοντας παντού τους εργατοπατέρες - συνδικαλιστές τους (όπως στην ΟΜΕ - ΟΤΕ) να βάζουν εμπόδια στην οργάνωση των εργαζομένων, στην ανάπτυξη διεκδικητικών αγώνων, σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τα συμφέροντά της. Το αποτέλεσμα είναι να βγαίνουν πάντα χαμένοι οι εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το αν ο εργοδότης θα κερδίσει περισσότερα, ή λιγότερα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο καβγάς ανάμεσα στις επιχειρήσεις των Τηλεπικοινωνιών μαίνεται αυτήν τη στιγμή γύρω από την επέκταση των δικτύων νέας γενιάς που επιτρέπει μεγαλύτερες διαδικτυακές ταχύτητες, ανώτερη ποιότητα και περισσότερες προσφερόμενες υπηρεσίες, για ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Πρόκειται για τεχνολογικές καινοτομίες, που οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να απολαύσουν και για να το αντιληφθεί κανείς αυτό αρκεί να δει πόσο κοστίζουν οι νέες συνδέσεις VDSL.

Την ίδια στιγμή που στην επιστολή της η εργοδοσία του ΟΤΕ ενημερώνει τους εργαζόμενους ότι έχει εγκαταστήσει περισσότερα από 52.000 χλμ. οπτικών ινών, ότι έχει επενδύσει 2 δισ. ευρώ για ανάπτυξη υποδομών και ότι σκοπεύει να επενδύσει επιπλέον 1,3 τρισ., δηλαδή ποσά που προκαλούν ίλιγγο, οι εργαζόμενοι του ομίλου γυρνούν δεκαετίες πίσω σε ό,τι αφορά τα δικαιώματά τους. Αν προσθέσουμε στα παραπάνω τη συνολική κερδοφορία των επιχειρήσεων του κλάδου, που ουσιαστικά δεν γνωρίζει κρίση, αντιλαμβάνεται κανείς τον απίστευτο πλούτο που έχει παραχθεί από τη δουλειά των χιλιάδων εργαζομένων.

Βεβαίως, οι «καινοτομίες» που οι ίδιοι δοκιμάζουν είναι η ανασφάλεια και η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς, οι υπενοικιάσεις προσωπικού, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, οι απολύσεις κ.λπ. Και, παρά τον πόλεμο ανάμεσα στους εργοδότες του κλάδου, για το ποιος θα κυριαρχήσει στην αγορά, όλοι σαν μια γροθιά αξιοποιούν το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που τους έφτιαξαν οι κυβερνήσεις, για τον κατώτατο μισθό, για τις απολύσεις, για τα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα.

Με βάση τα παραπάνω, προκύπτουν ορισμένα ερωτήματα: Γιατί η πρωτοφανής εξέλιξη και εξάπλωση της τεχνολογίας που διαφημίζεται από τις τηλεπικοινωνιακές επιχειρήσεις δεν οδηγεί σε βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και του λαού, αλλά αντίθετα στο όνομα του ανταγωνισμού τούς ζητάνε να κάνουν ολοένα και περισσότερες θυσίες; Γιατί, αντί να οδηγεί σε μείωση του εργάσιμου χρόνου και σε καλύτερες συνθήκες δουλειάς, συνδυάζεται με νέες εργασιακές σχέσεις - λάστιχο; Γιατί την ίδια ώρα που η τεχνολογία, το αγαθό της τηλεπικοινωνίας εξελίσσεται, αυτό το καρπώνονται κυρίως οι επιχειρηματικοί όμιλοι;

Η απάντηση βρίσκεται στις σχέσεις ιδιοκτησίας. Οσο ο κλάδος των Τηλεπικοινωνιών (όπως και όλοι οι βιομηχανικοί και άλλοι κλάδοι της οικονομίας) είναι στα χέρια των καπιταλιστών, τόσο η ζωή των εργαζομένων θα χειροτερεύει, σχετικά και απόλυτα, είτε με ανάπτυξη, είτε με κρίση. Τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στην πραγματικότητα που ζουν και τις σύγχρονες ανάγκες τους, για την ικανοποίηση των οποίων υπάρχουν σήμερα όλες οι υλικές προϋποθέσεις.

Γιατί τα κέρδη των καπιταλιστών και στον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών είναι αποτέλεσμα των τσακισμένων εργατικών δικαιωμάτων, του «χαμηλού εργασιακού κόστους» που λέει και η ΟΜΕ - ΟΤΕ, της απελευθέρωσης της αγοράς, των προνομίων και των επιδοτήσεων που απολαμβάνουν από το κράτος οι επιχειρηματικοί όμιλοι για να κάνουν επενδύσεις.

Ο μόνος δρόμος που συμφέρει πραγματικά τους εργαζόμενους, είναι αυτός της σύγκρουσης με την εργοδοσία και όχι η συμμαχία μαζί της. Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός δικαιολογημένα ανησυχεί για τα «επενδυτικά σχέδια» των αφεντικών, αλλά αυτός δεν μπορεί να είναι ο καημός και των εργαζομένων.

Το αντίθετο πρέπει να γίνει: Να καταστρώνουν το δικό τους σχέδιο δράσης για την ανασύνταξη του κινήματος στον κλάδο και σε κάθε επιχείρηση χωριστά. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να πετάξουν από το σβέρκο τους την εργοδοτική - κυβερνητική συνδικαλιστική πλειοψηφία, να συντριβεί η γραμμή στήριξης της εργοδοσίας, την οποία υπηρετεί.

Να συστρατευθούν με τους κομμουνιστές στην πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, που στα μέσα παραγωγής, όπως στις τηλεπικοινωνίες, κουμάντο θα κάνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η παραγωγή θα αναπτύσσεται προς όφελος του λαού, όχι για τα κέρδη των λίγων.