Αίμα στο δρόμο του πετρελαίου | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Αίμα στο δρόμο του πετρελαίου

Μας έλεγαν: Τώρα που η «αυτοκρατορία του κακού» έφυγε από τη μέση κι έληξε ο «ψυχρός πόλεμος», η ανθρωπότητα θα γαληνέψει, το «επί Γης ειρήνη» θα πραγματωθεί. Ο ιμπεριαλισμός «νίκησε» και, αντί της ειρήνης, ήρθαν οι πόλεμοι. Πιο σκληροί, πιο αιματηροί, πιο άδικοι, πιο άνισοι. Γιατί τώρα δεν υπάρχει το «αντίπαλο δέος», που φόβιζε τους ισχυρούς και στήριζε τους αδυνάτους.

Πόλεμοι εμφύλιοι, αδελφοκτόνοι. Στον Καύκασο και στη Βοσνία. Πόλεμοι ιμπεριαλιστικοί. Στο Ιράκ, στο Κόσσοβο κι ετοιμάζεται στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Κι ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή «καλά κρατεί», προς δόξαν της «ειρηνευτικής συμφωνίας» του Οσλο. Οι Ισραηλινοί φονιάδες πυροβολούν άοπλα μικρά παιδιά της Παλαιστίνης, για να «φρενάρουν» την Ιντιφάντα και ο λαός του Ισραήλ πληρώνει άδικα, με το αίμα αθώων παιδιών του, την εγκληματικότητα των ηγετών του.

Αίμα πολύ. Αίμα που μυρίζει πετρέλαιο. Στους δρόμους του πετρελαίου, όπου συνωστίζονται οι πολυεθνικές εταιρίες, το αίμα κυλάει ποτάμι. Για ν' ανοίξουν οι δρόμοι μεταφοράς του «μαύρου χρυσού» από την Ανατολή στη Δύση, έπρεπε να ανατραπεί η ΕΣΣΔ και μετά να γκρεμιστούν κι όλα τα άλλα εμπόδια.

Κι αντικαταστάθηκαν, διά «θεμιτών» και αθέμιτων μέσων, «ρωσόφιλοι» ηγέτες χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Κι άρχισε πόλεμος στο Ιράκ, που ακόμα συνεχίζεται, για να εξολοθρευτεί ο Σαντάμ. Κι έφεραν τον Χαταμί στο Ιράν. Κι επί 78 μέρες βομβάρδιζαν τη Γιουγκοσλαβία για να «ξεμπερδέψουν» με τον Μιλόσεβιτς. Κι ετοιμάζονται να «μπουν» για να «καθαρίσουν» το δρόμο, μέσα στην Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τους Παλαιστίνιους τους «στρίμωξαν» σε μια λουρίδα γης και τους Κούρδους τους «εξαφάνισαν».

Μας έλεγαν: Η «νέα τάξη» θα φέρει την ευτυχία στην ανθρωπότητα. Κι η «νέα τάξη» του ιμπεριαλισμού έφερε παντού τη δυστυχία. Την αισθάνεσαι αυτή τη δυστυχία με όλες τις αισθήσεις σου. Τη «βλέπεις» στα πρόσωπα των παιδιών του Ιράκ, της Γιουγκοσλαβίας, της Παλαιστίνης, του Κουρδιστάν, που στερούνται το δικαίωμα στο μέλλον. Την «ακούς» στις φωνές απελπισίας που έρχονται από τα χαμόσπιτα και τις παράγκες της φτώχειας και της εξαθλίωσης στην Αφρική και στην Ασία, στη Λατινική Αμερική και στη Ρωσία. Την «ακουμπάς» στα «παγωμένα» κορμιά των κοριτσιών του εμπορίου λευκής σάρκας. Τη «γεύεσαι» στα μολυσμένα από το πολεμικό ουράνιο τρόφιμα. Την «οσμίζεσαι» στον βρώμικο αέρα της ξενοφοβίας και του ρατσισμού που «φυσάει» πια και πάνω από τη χώρα του Ξένιου Δία.

Δεν τους πιστέψαμε ποτέ και κρατήσαμε τη ζωή μας, ταξιδεύοντας ανάμεσα στις απειλές και στις φοβέρες. Με τις αισθήσεις μας όλες σ' επιφυλακή περιμέναμε να δούμε φως στην άκρη του τούνελ. Ο Φιντέλ υπήρχε και μας έδινε κουράγιο και η Κίνα δεν «έπεσε». Ο Γκορμπατσόφ κάποτε ξεσκεπάστηκε και ο Γιέλτσιν γρήγορα ξεφτιλίστηκε.

Δεν μπορεί - λέγαμε - γρήγορα θα δούμε τις πρώτες αμυδρές ακτίνες του φωτός. Και τις είδαμε. Οι κομμουνιστές ξαναβγήκαν στο προσκήνιο και στη Μολδαβία κέρδισαν τις εκλογές. Τα λαϊκά κινήματα ξαναφούντωσαν στη Λατινική Αμερική κι έφεραν τον Τσάβες στη Βενεζουέλα. Στο Μεξικό οι Ζαπατίστας, με τον κομαντάντε Μάρκος. Κι ύστερα ήρθαν τα «παιδιά του Σιάτλ». Λίγα στην αρχή, γίνονται μυριάδες στο Γκέτεμποργκ και στη Γένοβα. Ετσι κι αλλιώς η Γη θα γίνει κόκκινη...

Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ