Μέσα στο γενικότερο κλίμα της αβεβαιότητας, που επιτείνουν οι δυσκολίες στην οικονομική ανάκαμψη, δεν περνούν απαρατήρητοι «προβληματισμοί» που εκφράζουν τμήματα της αστικής τάξης και στην Ελλάδα για την ικανότητα του αστικού πολιτικού συστήματος να διασφαλίζει την κυβερνητική αλλαγή, μέσα σε συνθήκες έντονης πολιτικής ρευστότητας. Για παράδειγμα, την Κυριακή γράφτηκε σε μεγάλη εφημερίδα ότι μόνο «ένα σκληρό, αντιευρωπαϊκό δεξιό κόμμα που θα "καβαλούσε το κύμα" Τραμπ - Brexit κ.λπ.» θα μπορούσε να εισπράξει το ρεύμα που διαμορφώνεται υπέρ του «να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά «αυτό απαιτεί μια στοιχειωδώς "άφθαρτη" και χαρισματική προσωπικότητα, που δεν υπάρχει». Επομένως, σύμφωνα με την ίδια άποψη, η ΝΔ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, χωρίς να «διαφαίνεται κάποιο παθιασμένο ρεύμα υπέρ της». Το ερώτημα που τίθεται, όμως, είναι «με ποιους θα κυβερνήσει και με ποια ατζέντα», καθώς, σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «η ΝΔ είναι ένα... κουρασμένο κόμμα. Του λείπει ο καθαρός ιδεολογικός προσανατολισμός και η κρίσιμη μάζα ανθρώπων της πραγματικής αγοράς». Συμπερασματικά, αν ο Κυρ. Μητσοτάκης «πάει με αυτή τη σημαδεμένη "τράπουλα" στις εκλογές και μετά στην εξουσία, θα του τελειώσουν πολύ γρήγορα τα "χαρτιά"»... Το γεγονός ότι τμήματα του κεφαλαίου προβληματίζονται σοβαρά για την ικανότητα της ΝΔ ως κυβερνητικής εναλλακτικής δεν είναι παράξενο ούτε καινούργιο. Ανάλογοι προβληματισμοί υπάρχουν, άλλωστε, και για το πόσο μπορεί να «τραβήξει» ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάτι δείχνουν όλα αυτά, είναι ότι υπάρχουν διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα για την αντιλαϊκή αναμόρφωσή του. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να ενσωματωθούν σε αυτές τις διεργασίες αλλά με την οργανωμένη πάλη τους να τις δυσκολέψουν.