Το χτεσινό πρωτοσέλιδο θέμα του «Ριζοσπάστη», για τις ποινές που θεσπίζουν κυβέρνηση και ΟΑΕΔ σε βάρος των ανέργων που αρνούνται μια οποιαδήποτε θέση απασχόλησης ή κατάρτισης, είναι σημαντικό από πολλές πλευρές. Περιγράφοντας την ουσία, θα λέγαμε ότι οι ρυθμίσεις αυτές έχουν στόχο να βάλουν κυριολεκτικά στην «πρίζα» τους ανέργους, οι οποίοι θα πρέπει στο εξής όχι μόνο να αποδέχονται δουλειά με οποιουσδήποτε όρους, γιατί αλλιώς θα χάσουν τις ισχνές παροχές του ΟΑΕΔ, αλλά και να αποδεικνύουν ότι αναζητούν εργασία, χτυπώντας πόρτες και μοιράζοντας βιογραφικά. Διαφορετικά, ο πέλεκυς των ποινών θα πέφτει στο κεφάλι τους. Πού οδηγεί αυτό; Στην ενίσχυση της αντίληψης «δουλειά να 'ναι και ό,τι να 'ναι» για τους ανέργους και στην κλιμάκωση των εκβιασμών, προκειμένου να ρίξουν ακόμα χαμηλότερα τις απαιτήσεις τους, να είναι ευκολότερα χειραγωγήσιμοι από την εργοδοσία και το κράτος. Στοχεύει, επίσης, στο να κατευθύνονται οι άνεργοι μαζικά, χωρίς καμιά αντίρρηση, σε προγράμματα κατάρτισης στους τομείς εκείνους απ' όπου το κεφάλαιο θέλει να αντλήσει εργατικό δυναμικό. Οποιος δεν υποτάσσεται σ' αυτήν τη λογική, θα το πληρώνει ακόμα και με απώλεια του επιδόματος ανεργίας. Με άλλα λόγια, ο ΟΑΕΔ ενισχύει το ρόλο του ως σύγχρονου «δουλεμπορικού», για λογαριασμό των επιχειρηματικών ομίλων, πράγμα που δεν αφορά μόνο τους ανέργους, αλλά και τους σημερινούς εργαζόμενους. Η απάντηση, επομένως, στο ψευτοδίλημμα «ανεργία ή εργασιακή ζούγκλα» πρέπει να είναι: Πάλη για ουσιαστική προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα.