Ποιος μπορεί να δώσει λύση στο παλαιστινιακό ζήτημα; Ποιος μπορεί να βάλει τελεία στην κρίση στη Μέση Ανατολή, που, με κάποια μικρά χρονικά διαλείμματα, ταλανίζει επί δεκαετίες την περιοχή; Το ΝΑΤΟ και η δημιουργία, υπό τη σκέπη του, ενός παλαιστινιακού κράτους - προτεκτοράτου, όπως είναι η Βοσνία και το Κόσσοβο. Αυτό υποστηρίζει, σε άρθρο του, στην αμερικανική, μεγάλης κυκλοφορίας, εφημερίδα «The New York Times», ο Τόμας Φρίντμαν, δίνοντας μια πρώτη γεύση ενδεχόμενων εξελίξεων.

Ο Τ. Φρίντμαν βασίζει την ανάλυσή του στη διαπίστωση ότι η κρίση στη Μέση Ανατολή «έχει πλέον γίνει τόσο βίαιη, που αναρωτιέται κανείς αν θα μπορούσαν ποτέ οι δύο πλευρές να βρουν έναν τρόπο εξόδου από το αδιέξοδο. Γι' αυτό χρειάζεται μια εντελώς νέα ιδέα».

«Η ισραηλινή αριστερά υποστηρίζει ότι η μοναδική διέξοδος είναι περισσότερος διάλογος με τον Γιάσερ Αραφάτ» τονίζει ο Τ. Φρίντμαν, ο οποίος δηλώνει ότι υπήρξε θερμός υποστηρικτής της Συνθήκης του Οσλο και της «ειρηνευτικής διαδικασίας». Η επικράτηση ηρεμίας, κατά τη διάρκεια του «πειράματος της Συνθήκης του Οσλο», δημιούργησε τις κατάλληλες συνθήκες για το Ισραήλ «να προχωρήσει στην ευημερία, να απορροφήσει τους Εβραίους μετανάστες από τη Ρωσία, να πετύχει ειρηνευτική συμφωνία με την Ιορδανία, να ανακτήσει τις διπλωματικές του σχέσεις με το Κατάρ και την Ιορδανία».

«Ηταν ένα πείραμα που οι Ισραηλινοί ηγέτες, από τον Γιτζάκ Ράμπιν μέχρι τον Μπ. Νετανιάχου και τον Αριέλ Σαρόν, ένιωθαν ότι είναι τόσο σημαντικό ώστε να συμμετάσχουν σε διαπραγματεύσεις παράδοσης γης στον Γιάσερ Αραφάτ», τονίζεται στο άρθρο, ενώ εκτιμάται ότι συνέβαλε στην ενότητα του ισραηλινού λαού, μεγάλο μέρος του οποίου «ανακάλυψε ότι υπάρχει εναλλακτική λύση από το να ζει μόνιμα στα χαρακώματα».

Το πείραμα όμως απέτυχε, αποφαίνεται ο Τ. Φρίντμαν. «Αυτό συμβόλιζε το Καμπ Ντέιβιντ. Ο κ. Αραφάτ δεν ήθελε να κοιτάξει το λαό του στα μάτια και να του πει ότι το 95% της γης του ήταν το καλύτερο που μπόρεσε να κερδίσει, ούτε ήθελε να αναγνωρίσει την εβραϊκή σύνδεση με το Ορος του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Γι' αυτό και δεν πιστεύω ότι πλέον θα έχει κάποιο αποτέλεσμα ο διάλογος με τον Γιάσερ Αραφάτ, τουλάχιστον σε επίπεδο οριστικής συμφωνίας».

Ξεδιπλώνοντας το σκεπτικό του, ο αρθρογράφος των «The New York Times» τονίζει ότι «δεν μπορεί κανείς να κριτικάρει το Ισραήλ για τα σκληρά αντίποινά του στις βομβιστικές επιθέσεις, καμία χώρα δε θα έπραττε διαφορετικά. Ομως, η ιδέα ότι υπάρχει ένα κομβικό σημείο, στο οποίο μεγάλη στρατιωτική πίεση προς τους Παλαιστινίους θα τους αναγκάσει να υποχωρήσουν και να δεχτούν ένα μικρό κράτος στη Δυτική Οχθη, είναι εξωπραγματική. Πέντε εκατομμύρια Εβραίοι δεν μπορούν να επιβάλουν στρατιωτική λύση σε πέντε εκατομμύρια Παλαιστινίους και 95 εκατομμύρια Αραβες». Για τον Τ. Φρίντμαν δεν είναι ρεαλιστική ούτε η ύψωση τείχους γύρω από το Ισραήλ, ακόμη και μετά από μια πλήρη κατάπνιξη των Παλαιστινίων, αφού ποτέ δε θα έχει ασφάλεια.

«Το Ισραήλ έχει τεράστιο στρατηγικό πολιτικό πρόβλημα» διαπιστώνει ο Τ. Φρίντμαν, καταλήγοντας ότι αν το Ισραήλ παραμείνει, ως έχει, στη Δυτική Οχθη και στη Γάζα θα καταστραφεί από εσωτερικές αντιδράσεις, αν αποχωρήσει θα καταστραφεί από εξωτερικούς παράγοντες, όπως είναι η ανεξέλεγκτη παλαιστινιακή δράση». Γι' αυτούς τους λόγους, καταλήγει ο Αμερικανός αρθρογράφος, «η μοναδική λύση θα μπορούσε να είναι για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ να έρθει το ΝΑΤΟ να καταλάβει τη Δυτική Οχθη και τη Γάζα και να στήσει ένα παλαιστινιακό κράτος, όπως στη Βοσνία και στο Κόσσοβο. Αυτό που χρειάζεται για το Ισραήλ είναι να παραδώσει τις περιοχές αυτές στο ΝΑΤΟ ή σε μια δύναμη σαν το ΝΑΤΟ. Οι Παλαιστίνιοι θα έχουν το κράτος τους, χωρίς στρατό, υπό τον έλεγχο του ΝΑΤΟ» και όλα θα είναι ήρεμα και ειρηνικά, μπορούμε να συμπληρώσουμε εμείς.