Ο νόμος υπ' αριθ. 4430/2016 ρυθμίζει τα της Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας.

Ξεκινώντας ήδη από το άρθρο 2 (ορισμοί) γίνεται φανερή η χρησιμοποίηση λέξεων προς εντυπωσιασμό: Δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, συνεργασία, σεβασμός στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Λέξεις που εκφράζουν αγωνίες των ανθρώπων των τελευταίων αιώνων, διεκδικήσεις για τις οποίες έχει χυθεί αίμα στους ταξικούς αγώνες, χάνουν την αιχμηρότητά τους και ευνουχίζονται χρησιμοποιούμενες σε χαριτωμένη παράθεση μέσα στον αστικό λόγο.

Μιλάνε, λοιπόν, οι αστοί νομοθέτες για «διαμόρφωση ισότιμων σχέσεων παραγωγής» και για «σταθερή και αξιοπρεπή εργασία», ενώ έχουν ξεπατώσει ό,τι είχε απομείνει όρθιο από προηγούμενες κατακτήσεις. Μιλάνε για «κοινωνικές σχέσεις βασιζόμενες στη συλλογικότητα και στην ισοτιμία και όχι στον ανταγωνισμό», λες και δεν αποτελεί ο ανταγωνισμός θεμέλιο λίθο του ίδιου του συστήματος που αυτοί με πίστη υπηρετούν. Για «οικονομική και κοινωνική ισότητα», λες και είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξουν αυτές μέσα στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η διαβόητη «βιώσιμη ανάπτυξη». Πρόκειται για οξύμωρο. Μια τέτοιου είδους ανάπτυξη δεν μπορεί να έχει στόχο την οικονομική ισότητα, την ισότητα των φύλων, τον σεβασμό των τοπικών ιδιαιτεροτήτων, την πολυπολιτισμικότητα, την προστασία του περιβάλλοντος και των απειλουμένων ειδών (εντυπωσιακό πάλι το πώς όλα αυτά με μια σαρωτική χειρονομία μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι!). Η ανάπτυξη εκ των πραγμάτων έναν και μόνο στόχο μπορεί να έχει: Το κέρδος των καπιταλιστών. Γι' αυτούς και μόνο είναι βιώσιμη. Για τους υπόλοιπους γίνεται ο βίος αβίωτος και η καθημερινότητα άχθος.

Για να αναφέρω ένα τυχαίο παράδειγμα: Η αποτροπή διείσδυσης γενετικά τροποποιημένων οργανισμών και το δίκαιο και αλληλέγγυο εμπόριο (διεθνώς μάλιστα!) μόνο ως ανέκδοτα μπορούν να ακουστούν πάνω στο πεδίο του ανταγωνισμού των ισχυρών και των συμφωνιών τύπου ΤΤΙΡ που άλλες έχουν υπογραφεί και άλλες βρίσκονται στα σκαριά.

Φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη σοσιαλδημοκρατική λογική που κουβαλάει από τότε που ήταν ακόμα ένα μικρό κόμμα, τότε που αυτοαποκαλείτο «Συνασπισμός της Αριστεράς, της Προόδου, των Κινημάτων και της Οικολογίας» (όλα αυτά μαζί κι ανάκατα), συνεχίζει να διαφημίζει ότι μπορεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα του καπιταλισμού μέσα από μεγαλοστομίες. Συνειδητά αποκρύπτει ότι όλα τα προβλήματα της ανισότητας, της φτώχειας, της περιθωριοποίησης, του ρατσισμού, της μετανάστευσης, της προσφυγιάς, της καταστροφής του περιβάλλοντος είναι γεννήματα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και του ιμπεριαλισμού ως ανώτατου σταδίου του.

Οι δε περιθωριοποιημένες και δυσκολευόμενες να ενταχθούν στην αγορά εργασίας και την κοινωνία γενικότερα ομάδες, για τις οποίες τόση ευαισθησία επιδεικνύει η κυβέρνηση, αποτελούν αναπόδραστο αποκύημα της ασκούμενης πολιτικής, εγχώριας και διεθνούς. Και ακόμα μεγαλύτερη γίνεται η υποκρισία όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ζωές κατεστραμμένες από τον πόλεμο και την ακραία φτώχεια και πείνα.

Ολη αυτή η «εναλλακτική» φιλολογία (λέξη που κατ' επανάληψη χρησιμοποιείται και στον συγκεκριμένο νόμο, ακριβώς διότι σημαίνει τα πάντα και τίποτα) είναι προπέτασμα καπνού, μια θαυμάσια υπεκφυγή για να ριχτεί το βάρος της αντιμετώπισης των προβλημάτων σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από αυτόν που θα όφειλε να έχει την πραγματική ευθύνη: το κράτος. Υπάρχει μόνο μια μικρούτσικη αναφορά στο άρθρο 2 παρ. 6: «χωρίς, ωστόσο, να υποκαθιστούν (οι υπηρεσίες) τις γενικές υποχρεώσεις του κράτους στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής». Τόσο σύντομα και γενικόλογα, σαν για να προληφθούν οι οποιεσδήποτε «από τα αριστερά» αντιδράσεις, μην αναλαμβάνοντας, ταυτοχρόνως καμία πρακτική ευθύνη. Θαυμάσιο ευχολόγιο!

Ποιος καλείται λοιπόν να σηκώσει το βάρος αυτής της ευθύνης; Οι φορείς κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας: Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις, Κοινωνικοί Συνεταιρισμοί Περιορισμένης ευθύνης και Συνεταιρισμοί Εργαζομένων. Αυτοί οι συνεταιριστικού τύπου φορείς (επιχειρήσεις ουσιαστικά, αφού με κεφάλαια των συνεταιριζομένων δημιουργούνται) θα εποπτεύονται από δύο κυβερνητικές επιτροπές και μία ειδική γραμματεία που επί τούτου θα συσταθεί. Η μέχρι τώρα, βέβαια, εμπειρία, μας έχει δείξει πώς λειτουργούν αυτά τα πράγματα και πώς αλλάζουν χέρια τεράστια χρηματικά ποσά. Αλλωστε κι οι φορείς αυτοί έχουν τη δυνατότητα να χρηματοδοτούνται από το Ταμείο Κοινωνικής Οικονομίας (επίσης επί τούτου δημιουργούμενου) και το Εθνικό Ταμείο Επιχειρηματικότητας και Ανάπτυξης. Αυτό το τελευταίο, ως Ανώνυμη Εταιρεία που είναι, δεν αποκρύπτει τον σκοπό του: την «προώθηση νέων μέσων χρηματοοικονομικής τεχνικής (financial engineering) και τη διευκόλυνση της πρόσβασης των επιχειρήσεων σ' αυτά, ώστε να καταστούν ανταγωνιστικές. Και εννοείται ότι τα πακέτα χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ενωση αποτελούν βασική πηγή εσόδων σε όλο αυτό το πανηγύρι, με το γνωστό κυνήγι απορρόφησης κονδυλίων.

Και οι εργαζόμενοι σε αυτές τις επιχειρήσεις; Θα μπορούν να εντάσσονται στα εξευτελιστικά προγράμματα του ΟΑΕΔ με όλα τα παρεπόμενα όσον αφορά την αμοιβή, τα ωράρια, την ασφάλιση, τη διάρκεια της σύμβασης κ.λπ. Ετσι εννοούν, φαίνεται, την ένταξη στην αγορά εργασίας.

Εξυπακούεται ότι ο εθελοντισμός παίζει και εδώ τεράστιο ρόλο, με τον νόμο να ορίζει ειδικά «μητρώα εθελοντών», καθώς και τους ακριβείς όρους υπό τους οποίους οι «αγνών αισθημάτων» άνθρωποι θα παρέχουν ωραιότατα απλήρωτη και ανασφάλιστη εργασία.

Είναι, νομίζω, προφανές μέσα στο γενικό περιβάλλον ανθρωποφαγικής κερδοσκοπίας στο οποίο ζούμε, ότι τα λαϊκά προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιες ψευδομεθόδους. Οποιος είναι έστω και λίγο υποψιασμένος για το πώς βαδίζουν οι ανθρώπινες κοινωνίες, μόνο μία μορφή αλληλεγγύης μπορεί να παραδεχτεί: την ταξική. Η δε «εναλλακτική μορφή οργάνωσης των σχέσεων παραγωγής» που ευαγγελίζονται μόνο μία μπορεί να είναι και έχει όνομα: σοσιαλισμός.

ΥΓ.: Στο άρθρο 2 παρ. 6 γίνεται αναφορά σε «κοινωνικές υπηρεσίες γενικού συμφέροντος». Στο άρθρο 14 παρ. 2β, ο όρος που χρησιμοποιείται είναι «κοινωνικές υπηρεσίες γενικού ενδιαφέροντος». Πέρα από το γεγονός ότι η διατύπωση είναι τρομερά αφηρημένη, δείχνει και κάτι ακόμα: Οτι πρόκειται για τσαπατσούλικη μετάφραση της αγγλικής λέξης interest, που σημαίνει και ενδιαφέρον και συμφέρον. Θα επρόκειτο για μια ανούσια φιλολογική παρατήρηση, μόνο που εδώ έχει πολιτική σημασία: Χρησιμοποιούν ολοφάνερα τη γνωστή μέθοδο αντιγραφής - επικόλλησης, από ανάλογα κιτάπια της ΕΕ, χωρίς καν να ασχοληθούν με μια μετάφραση της προκοπής!