Η αντιπολίτευση διαμαρτύρεται, γιατί η κυβέρνηση περιμένει κάποια επιτυχία της, για να κηρύξει τότε τις εκλογές και να προηγηθεί στα γκάλοπ. Καταλαβαίνω το παράπονό τους, αλλά δε βλέπω τι διαφορά υπάρχει. Πρώτα - πρώτα η κυβέρνηση δεν περιμένει καμία επιτυχία. Δεν ξέρω, αν ο κ. Σημίτης παίζει ΠΡΟ-ΠΟ. Αν παίζει ΠΡΟ-ΠΟ θα 'χει περισσότερες ελπίδες να κερδίσει το ΠΡΟ-ΠΟ παρά να έχει η κυβέρνησή του επιτυχία.. Αλλά ο κ. Σημίτης και οι σύμβουλοί του έχουνε βρει το κόλπο. Ο,τι γεγονός "χτυπήσει" την Ελλάδα, επειδή έτσι αποφάσισαν οι ΗΠΑ ή η Ευρωπαϊκή Ενωση, ειδοποιούνται τα ΜΜΕ και γράφουν για το θρίαμβο!! Οπως για παράδειγμα ο διπλός έπαινος που πήρε η κυβέρνηση για τη δραχμή.

Λίγους μήνες πριν η υποτίμηση της δραχμής ήταν η πιο μεγαλοφυής πράξη της κυβέρνησης. Σήμερα θριαμβολογούν για ακριβώς το αντίθετο. Για τη σκλήρυνση της δραχμής. Ενας άλλος θρίαμβος είναι η αμερικάνικη κατοχή και η εγκατάσταση Στρατηγείου στη Θεσσαλονίκη!

Τέτοια παραδείγματα αισχρής και γελοίας διαστρέβλωσης της αλήθειας είναι άπειρα και γνωστά σε όλους. Δε χρειάζεται η δική μου απαρίθμηση και υπενθύμιση. Αυτά είναι καθημερινά φαινόμενα που τα βλέπουν όλοι πλούσιοι και φτωχοί μικροί και μεγάλοι όλων των κομμάτων. Ομως σταματούν εκεί. Στο να τα βλέπουν και να τα ξέρουν. Δεν κάνουν αυτό που πρέπει, για να τα διώξουν, να τα ξεφορτωθούν. Και αυτό γιατί ένα πολύ μεγάλο ποσοστό - το μεγαλύτερο- απ' αυτούς που βλέπουν καθαρά, από προσωπική πείρα, ότι το καπιταλιστικό σύστημα τους εκμεταλλεύεται, τους καταπιέζει και τους εξαθλιώνει. Παρακολουθούν την κατάσταση μοιρολατρικά, σαν να είναι φυσικό αυτό που συμβαίνει, σαν να συμβαίνει σε κάποιον άλλο. Και έτσι η φαρσοκωμωδία με τα δύο Κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, συνεχίζεται.

Τα άλλα μικρά κόμματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά επίδοξοι διάδοχοι της ίδιας κατάστασης, πράγμα που δε θα ενοχλούσε κανένα από τα μεγάλα αφεντικά έξω από το ότι η δουλιά τους γίνεται πιο εύκολα με το δογματισμό.

1) Το ιδιώνυμο, 2) τη συμμαχία με τους Εγγλέζους στο σφάξιμο του ελληνικού λαού, 3) τη δημιουργία κυβέρνησης "φιλική προς τους Γερμανούς" και 4) του τελευταίο που η θεωρία φαίνεται να ήταν:"άλλα θα λέω για να σας κοροϊδεύω, άλλα θα κάνω γιατί έτσι μου γουστάρει και σεις θα με ψηφίζετε γιατί είμαι χαρισματικός".

Το καλό και το κακό είναι δύο εντελώς αντίθετα πράγματα. Η πράξη έχει όνομα και αυτό το όνομα μετράει. Οταν σε ληστεύουν, έχει σημασία ποιος σε λήστεψε; Οταν σε σκοτώνουν, έχει σημασία ποιος σε σκότωσε; Οταν πουλάν τη γη σου, όταν στέλνουν τα παιδιά σου στον πόλεμο για άλλων συμφέροντα, όταν σου στερούν την ελευθερία σου, το ψωμί σου, τη μόρφωσή σου, την ασφάλισή σου, το δικαίωμά σου στην ανθρωπιά, έχει σημασία αν το κάνει ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Πλαστήρας, ο Καραμανλής, ο Σημίτης ή οποιοσδήποτε με οποιοδήποτε όνομα; Εχει σημασία; Αν η Ελλάδα είναι εννιά εκατομμύρια άνθρωποι, είναι και εννιά εκατομμύρια ονόματα.

Ο καπιταλισμός είναι ένα κακό, όμως δεν είναι υποχρεωτικό. Στο χέρι των ανθρώπων, το δικό μας χέρι, είναι να αλλάξει. Αν το εξετάσεις προσεχτικά είναι κακό και γι' αυτούς που τον εφαρμόζουν. Παύουν να είναι άνθρωποι. Μετατρέπονται σε τσακάλια που τρέφονται από τις σάρκες αυτών που προσπαθούν να παραμείνουν άνθρωπο. Η μάχη για την αξιοπρέπεια και την επιβίωση των ανθρώπων δίνεται από το ΚΚΕ.

Οι εκλογές έρχονται.

Σκεφτείτε.

Λόγω τεχνικών δυσκολιών, δεν κατέστη δυνατόν να δημοσιεύσουμε στο χτεσινό μας φύλλο το άρθρο του Τίτου Βανδή. Ζητούμε συγνώμη από τους αναγνώστες μας.