Καταρχήν να ξεκινήσω ότι είναι ένα καλά δομημένο κείμενο, συνεκτικό, μερικές φορές όμως αφήνει την αίσθηση του μη κατανοητού λόγω της αφαιρετικότητας, δηλαδή της συμπύκνωσης της έκφρασης συγκεκριμένων θέσεων/απόψεων/προτάσεων.

Αυτή είναι μια εγγενής δυσκολία για ένα κείμενο που στοχεύει στην τεκμηριωμένη ανάλυση της οικονομικής και πολιτικής κατάστασης παγκοσμίως, στην περιοχή μας, και στη χώρα μας, με τελικό σκοπό την καλύτερη αφομοίωση της γραμμής μας από όλους, στελέχη, μέλη, οπαδούς και εργατική τάξη, που είναι και το ζητούμενο.

Πέντε παρατηρήσεις

Θέση 34. Πολύ σωστή τοποθέτηση όσον αφορά στον απαραίτητο χωρισμό Εκκλησίας από τις κρατικές δομές, περί ανεξιθρησκίας, και περί της βαθιά ριζωμένης αντίληψης κ.λπ. Ομως, από πλευράς καθοδήγησης του Κόμματος προς την εργατική τάξη είναι απαραίτητη η κατάλληλη αρθρογραφία, βασισμένη σε εκλαϊκευμένη περιγραφή της σύγχρονης γνώσης για την εξέλιξη, τις βιολογικές διεργασίες κ.λπ., ώστε να αποκρουστεί, όσο γίνεται ο, με πάμπολλους τρόπους, καθημερινός βομβαρδισμός της νεολαίας με ανορθολογισμό, με σκοταδισμό, με απαξίωση της επιστημονικής διαλεκτικής σκέψης.

Θέση 44. Θέλει περισσότερη εξειδίκευση, ίσως με αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη», με παραδείγματα, για το πώς πρακτικά θα προετοιμαστεί και αντιδράσει οργανωμένα ο λαϊκός παράγοντας στην περίπτωση πολέμου (που έτσι κι αλλιώς, όπως και να εκδηλωθεί σήμερα είναι ιμπεριαλιστικός). Στο τέλος της 3ης παραγράφου αναφέρεται: «...περιλαμβάνει και πολύμορφα ζητήματα που πρέπει συνεχώς να μελετά η πολιτική πρωτοπορία». Ποια είναι αυτά τα ζητήματα; Παραδείγματα;

Θέση 52. Το απόσπασμα από την απόφαση της Ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ (12/15) καταλήγει: «...ενιαία επεξεργασμένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας». Το ενιαίο της επεξεργασίας, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες ταχύτατων εναλλαγών (πρόσκαιρων) συμμαχιών και έντονων αντιπαραθέσεων (με την τεράστια συσσώρευση λιμνάζοντος κεφαλαίου) χρειάζεται επεξήγηση ή επαναδιατύπωση.

Θέση 56. Στην τελευταία πρόταση της θέσης για την κοινωνική συμμαχία, και όσον αφορά στην εξέλιξή της αναφέρεται: «...θα αναδιατάσσεται με όρους κινήματος, πραγματικής κίνησης εργατικών μαζών - συμμάχων, παίρνοντας πιθανόν και άλλες μορφές». Πρόταση όλο ασάφεια, ακατανόητη. Ας δοθεί ένα παράδειγμα, έστω ποιες είναι οι άλλες μορφές, μήπως και κατανοηθεί η διατυπωμένη πρόταση.

Θέση 77. Προσωπικά χρειάζομαι μια διευκρίνιση για το ρήμα που χρησιμοποιείται στη 2η πρόταση. Δηλαδή τη λέξη «επιδίωκαν». Αν πράγματι είναι γραμμένο σωστά έχουμε τη θέση ότι έπαψαν πλέον να επιδιώκουν τη σοσιαλιστική οικοδόμηση το Βιετνάμ και η Κούβα. Αν επιπλέον αυτή είναι η συνολική μας θέση όσον αφορά Κίνα, Βιετνάμ και Κούβα, μπαίνει ένα θεμελιακό ζήτημα και σε μας (για να συμφωνήσουμε) και για να πείσουμε τον υπόλοιπο καλοπροαίρετο κόσμο της εργασίας γι' αυτό. Και έτσι έχουμε να αντιμετωπίσουμε μιαν αντίφαση. Την «κλασική» πλέον άποψη αν μπορεί μια (μικρή) χώρα να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να οικοδομεί το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, ζήτημα που μας αυτοπροσδιορίζει. Δηλαδή το πώς το ΚΚ μιας (μικρής) χώρας, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, θα μπορέσει να ηγηθεί στο «χτίσιμο» της νέας κοινωνίας.

Πιο κάτω, στην ίδια θέση αναφέρεται ότι «το κομμουνιστικό κίνημα παραμένει οργανωτικά και ιδεολογικά κατακερματισμένο και στις γραμμές του διεξάγεται σφοδρή διαπάλη, που τα τελευταία χρόνια οξύνθηκε γύρω από στρατηγικά ζητήματα».

Αυτό είναι μια πραγματικότητα, χρειάζεται ασφαλώς ιδεολογική διαπάλη, και είναι ενδιαφέρουσα μια αποστροφή του καλωσορίσματος που έκανε το ΚΚ Βιετνάμ στη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων που έγινε στο Βιετνάμ το Νοέμβρη του 2016 (πηγή «solidnet»):

While staying steadfast with the bedrock of Marxism-Leninism and the goal of socialism, the new situation requires us to have innovative strategies and methods for our struggle, suitable with specific period of time and condition of each country. Such an approach is anything but the essence of communist dialectics.

που σε ελεύθερη μετάφραση λέει ότι στη νέα κατάσταση που βρισκόμαστε, ως χώρα, χρειάζονται εκτός από τον απαραίτητο μαρξισμό - λενινισμό και το στοχο μας το σοσιαλισμό, και καινοτόμες στρατηγικές και μέθοδοι για την πάλη μας... και αυτό είναι κομμουνιστική διαλεκτική.

Το ερώτημα λοιπόν μπαίνει βασανιστικά: Πώς λαοί, όπως της Κούβας και του Βιετνάμ, που πολέμησαν το διεθνή ιμπεριαλισμό και κατήγαγαν λαμπρές νίκες αποφασίζουν να αλλάξουν (τουλάχιστον) τακτική στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και να χτίσουν σοσιαλιστικές κοινωνίες; Εκτός κι αν το ρήμα «επιδίωκαν» γράφτηκε γραμματικώς σωστά.

Πιστεύω ότι τα μέλη μας πρέπει να γίνουν κοινωνοί της ιδεολογικής διαπάλης, τουλάχιστον των εξηγήσεων/θέσεων που βάζουν Κομμουνιστικά Κόμματα (ειδικά αυτά που είναι στην κυβέρνηση των χωρών τους) για αλλαγές τακτικής κ.λπ. Σίγουρα η προσπάθεια του ΚΚΕ με τα έντυπα, ιστοσελίδες, και την ελεύθερη ανάρτηση σε αυτές των απόψεων - αποφάσεων των άλλων Κομμουνιστικών Κομμάτων προσφέρει ανεκτίμητη υπηρεσία και στα μέλη μας και σε όσους ενδιαφέρονται να ενημερωθούν. Ομως, πιθανώς να χρειάζεται περισσότερη «αποδελτιωμένη» ενημέρωση στα μέλη μας. Επίσης καλό θα είναι, με συντροφικό τρόπο να κατανοηθεί γιατί στην τελευταία Συνάντηση στις Βρυξέλλες, που φιλοξένησε το Κόμμα μας, υπήρχαν 3 κόμματα από Βουλγαρία, Γαλλία, Δανία...

Ζούμε σε εποχές με ταχύτατες αλλαγές στον τρόπο επικοινωνίας, εργασίας, και αστάθειας. Ολα αυτά επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης μας, πολλές φορές είναι δύσκολο να αφομοιωθεί ο καταιγισμός πληροφοριών, εικόνων και, κυρίως, διαστρεβλώσεων κάθε μορφής. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η κύρια αντίθεση εργασίας - κεφαλαίου, η ταξική πάλη, η ανάγκη για ένα άλλο οργανωμένο κοινωνικό σύστημα, που φαίνεται ότι είναι ένα και μοναδικό, το σοσιαλιστικό. Αυτό το αντιλαμβάνεται πλήρως ο ταξικός αντίπαλος και χρησιμοποιεί κάθε μέσον (και έχει μεγάλη ικανότητα εφεύρεσης τέτοιων μέσων) για να σπείρει συγχύσεις, απογοητεύσεις, «μαστίγια - καρότα» κ.λπ.

Εμείς τι κάνουμε; Οι Θέσεις της ΚΕ βοηθούν αρκετά. Αυτό που χρειάζεται επιπλέον είναι να βλέπουμε τις εξελίξεις, να έχουμε τον κύριο στόχο μας σαφή, αλλά και να μη φοβηθούμε να χρησιμοποιήσουμε τη διαλεκτική ανάλυση σε κάθε νέο φαινόμενο που εμφανίζεται, φοβούμενοι, ίσως, κάποιον αναθεωρητισμό ή δεν ξέρω τι άλλο.

Ο επιστημονικός σοσιαλισμός χρειάζεται τα σύγχρονα επιστημονικά εργαλεία και μεθόδους.