«Υποτιμήσαμε το μέλλον. Πιστέψαμε ότι οι ΗΠΑ θα παράκμαζαν και ότι ο 21ος αιώνας θα ήταν ένας ευρωπαϊκός αιώνας. Η Αμερική όμως δεν είναι σε παρακμή. Η Νοτιοανατολική Ασία επίσης βρίσκεται σε άνοδο. Η Ευρώπη δεν είναι τόσο σημαντική όσο πίστευαν οι Ευρωπαίοι ότι θα ήταν και η ηγεσία της δεν είναι ευχαριστημένη». Τάδε έφη, μεταξύ άλλων, ο Ελληνας ΥΠΕΞ, μιλώντας στο αμερικανικό περιοδικό «National Interest». Οι διαπιστώσεις του Ν. Κοτζιά εκφράζουν ευρύτερες ανησυχίες για τη θέση της ΕΕ στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και αντανακλούν τις σοβαρές διεργασίες στο εσωτερικό της. Ανάλογοι «προβληματισμοί» αποτυπώθηκαν και στο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας, όπου διαπιστώνεται με έμφαση η «διαμόρφωση νέων γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών πλαισίων, με την κυριαρχία της ασιατικής έναντι της ευρωατλαντικής περιοχής», γεγονός που κάνει επιτακτική τη «στρατηγική αυτονομία» της ΕΕ και την «ενίσχυση της επιχειρησιακής της ικανότητας να δρα εξωτερικώς (...) σε ένα ταχέως επιδεινούμενο περιβάλλον ασφάλειας». Εξ ου και προτείνει μέτρα για παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ, με σύσταση μόνιμων δομών τύπου Ευρωστρατού και εκτίναξη των πολεμικών δαπανών. Με άλλα λόγια, στην κούρσα του παγκόσμιου ανταγωνισμού, η ΕΕ φοβάται πως θα μείνει ακόμα πιο πίσω και παίρνει τα μέτρα της, προετοιμάζοντας στρατιωτικές δυνάμεις για επεμβάσεις και «συγκρούσεις υψηλής έντασης» ανά τον κόσμο. Εν ολίγοις, τα σύννεφα ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου πυκνώνουν επικίνδυνα, βάζοντας πιο σοβαρά και σύνθετα καθήκοντα στο λαό και στο κίνημα.