Το Δικαστήριο της ΕΕ με την απόφασή του της 7ης Μαρτίου 2017, στην υπόθεση C-638/16 PPU, έκρινε ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ «δεν υποχρεούνται, βάσει του δικαίου της Ενωσης, να χορηγούν θεώρηση για ανθρωπιστικούς λόγους στα πρόσωπα που επιθυμούν να μεταβούν στο έδαφός τους, προκειμένου να ζητήσουν άσυλο». Η υπόθεση αφορούσε προδικαστικό ερώτημα που του απηύθυνε το βελγικό Δικαστήριο, στο οποίο είχε προσφύγει οικογένεια Σύρων, που αντιμετωπίζει διώξεις λόγω θρησκείας, κατά της απόρριψης του αιτήματός τους να τους χορηγηθεί βίζα για ανθρωπιστικούς λόγους, προκειμένου να μεταβούν στο Βέλγιο και να υποβάλουν αίτηση ασύλου. Το αίτημα οι Σύροι πρόσφυγες το είχαν υποβάλει στη βελγική πρεσβεία της Βηρυτού, δηλαδή της γειτονικής, με τη Συρία, χώρας όπου είχαν καταφύγει.

Σύμφωνα με την απόφαση «το αντίθετο συμπέρασμα» «θα έθιγε τη γενική οικονομία του συστήματος που έχει δημιουργηθεί με τον κανονισμό 604/2013», δηλαδή τον κανονισμό Δουβλίνο ΙΙΙ. Για το Δικαστήριο της ΕΕ υπεράνω της διαφύλαξης της προστασίας της ανθρώπινης ζωής είναι να μη θιγεί το «πνεύμα» του Κανονισμού του Δουβλίνου, ενός Κανονισμού που εγκλωβίζει τους δικαιούμενους διεθνούς προστασίας στο κράτος - μέλος της πρώτης εισόδου τους στην ΕΕ, ενώ τώρα, με την απόφαση του ευρωδικαστηρίου, νομιμοποιείται ο εγκλωβισμός και στις, εκτός ΕΕ, γειτονικές χώρες καταφυγής των προσφύγων.

Τι λέει, δηλαδή, το Δικαστήριο της ΕΕ; Οτι για τους πρόσφυγες που αναζητούν τρόπο για να ξεφύγουν από την κόλαση των πολέμων, των διώξεων, της εξαθλίωσης δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να πνίγονται μαζί με τις οικογένειες και τα παιδιά τους στον υγρό τάφο του Αιγαίου, της Μεσογείου. Για την ΕΕ και τα όργανά της δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος να αναγνωριστεί κάποιος σαν πρόσφυγας και να δικαιούται διεθνή προστασία, όπως προβλέπει η Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες, παρά μόνο ο εξευτελισμός των «hot spots», των απελάσεων και των επαναπροωθήσεων στην Τουρκία, με βάση την επαίσχυντη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας.

Η απόφαση αυτή επιβεβαιώνει ότι ουσιαστικά το Δίκαιο της ΕΕ δεν αναγνωρίζει τη Σύμβαση της Γενεύης του 1951 για τους πρόσφυγες και τα δικαιώματά τους που κατοχυρώνονται σ' αυτήν. Αποκαλύπτει και επιβραβεύει την πολιτική απόρριψης του δικαιώματος διεθνούς προστασίας σε πρόσφυγες, διωκόμενους, κατατρεγμένους στις χώρες τους, που αποτελεί ενιαία αποφασισμένη κατεύθυνση της ΕΕ και όλων των κυβερνήσεών της κι όχι μόνο αυτών του Βίσεγκραντ. Επιβραβεύει την απάνθρωπη πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών - μελών της απέναντι στους πρόσφυγες.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Κώστας Παπαδάκης με βάση τα παραπάνω απηύθυνε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα εξής ερωτήματα:

-- Αναγνωρίζει η ΕΕ τα δικαιώματα προσφύγων και δικαιούμενων διεθνούς προστασίας που κατοχυρώνονται από τη Σύμβαση της Γενεύης;

-- Αναγνωρίζει το δικαίωμα παροχής ασύλου ή ανθρωπιστικού καθεστώτος στα κράτη - μέλη της ΕΕ σε πρόσφυγες που έχουν καταφύγει σε τρίτες γειτονικές χώρες, χωρίς να υποχρεωθούν να γίνουν θύματα των δουλεμπόρων διακινητών, να διακινδυνέψουν τη ζωή τους και να υποστούν τον εξευτελισμό του εγκλεισμού σε στρατόπεδα και «hot spots»;