Ο Μ. Μαΐλης, μιλώντας στην εκδήλωση, σημείωσε ότι η απεργία αυτή στην Ελευσίνα και το ίδιο διάστημα η απεργία στο Λαύριο αποτελούν πολύ σημαντικές στιγμές στην Ιστορία του εργατικού κινήματος κατά το μεσοπόλεμο. Αναφέρθηκε στη σκληρή ταξική πάλη που χαρακτήριζε εκείνη την περίοδο, στην οποία πρωτοστατούσε το ΚΚΕ, με δεκάδες θύματα για την εργατική τάξη, που ένα από αυτά ήταν ο Δ. Μιχαήλος. Η καταστολή από το αστικό κράτος περιλάμβανε όλες τις μορφές, με κορύφωση το περιβόητο «Ιδιώνυμο», της κυβέρνησης Βενιζέλου.

Το μέλος της ΚΕ, ερμηνεύοντας τη στάση αυτή του κράτους, σε μια περίοδο που οι αγώνες δεν απειλούσαν την αστική εξουσία, σημείωσε ότι βασική αιτία ήταν ο εφιάλτης της Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, που τότε ήταν σχετικά πρόσφατη. Η σοβιετική εξουσία είχε εδραιωθεί, οι οικονομικές βάσεις του σοσιαλισμού επεκτείνονταν και βάθαιναν, ενώ ο καπιταλισμός έμπαινε στην κρίση του 1929, που έδειχνε τον ιστορικά ξεπερασμένο χαρακτήρα του.

Οσο για τα συμπεράσματα που αφήνει η περίοδος αυτή, ο Μ. Μαΐλης ανέφερε ότι αυτά προκύπτουν απ' όλη την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ και έχουν ενσωματωθεί ως ουσία, τόσο στην ανάλυση όσο και στα καθήκοντα του ΚΚΕ:

«Το πρώτο συμπέρασμα αφορά στον ταξικό χαρακτήρα του κράτους. Το κράτος που υπάρχει είναι αστικό και όχι παλλαϊκό, όπως διατυμπανίζουν οι αστοί και σειρά οπορτουνιστών. Κι αυτό ισχύει, είτε υπάρχει κοινοβουλευτική δημοκρατία είτε όχι. Ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους κατοχυρώνεται θεσμικά στο Σύνταγμα, που αναλαμβάνει την προάσπιση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας ως κάτι το ιερό και απαραβίαστο, ενώ κατοχυρώνει τη συμμετοχή της Ελλάδας στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες της EE και του NATO.

Το δεύτερο αφορά την πολιτική των αστικών κομμάτων. Παρά τον λυσσασμένο αγώνα που έκαναν μεταξύ τους, ακόμα και με αιματηρές συγκρούσεις, για το ποιο κόμμα θα έχει το πάνω χέρι, είχαν την ίδια, ενιαία στάση απέναντι στο ΚΚΕ και στο ταξικό εργατικό κίνημα, είτε ονομάζονταν κόμματα της "δεξιάς", είτε του "κέντρου", είτε της "άκρας δεξιάς". Αυτό ισχύει και σήμερα. Τόσο μέσα στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς, σε επίπεδο EE και NATO. Παρά τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, η επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα τους βρίσκει σε απόλυτη σύμπνοια.

Τρίτο συμπέρασμα είναι ότι οι όποιες παροχές, οι όποιες κατακτήσεις της εργατικής τάξης παίρνονται πίσω, όταν οι καπιταλιστικές ανάγκες το επιτάσσουν και όταν το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι παγιδευμένο σε ρεφορμιστικές λογικές, όταν δεν γνωρίζει ο λαός τη μεγάλη του δύναμη, όταν περιμένει να λυθούν τα προβλήματά του από τις αστικές κυβερνήσεις, είτε ονομάζονται της αριστεράς, είτε της δεξιάς. Αυτό, για παράδειγμα, γίνεται από το 1992 που υπογράφτηκε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, και ιδιαίτερα τα τελευταία 7 χρόνια που ζούμε τη φάση της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τίποτα δεν είναι οριστικά κατακτημένο. Γίνεται, μόνο όταν η εργατική τάξη κατακτήσει τη δική της εξουσία. Η εργατική τάξη, στον αγώνα για τη βελτίωση της ζωής της, πρέπει ταυτόχρονα να βλέπει πιο μακριά και να μην υποθηκεύει το μέλλον της σε κάποιες παροχές του παρόντος. Πρέπει ν' αγωνίζεται για να αποσπά, αλλά την ίδια στιγμή να οργανώνει τις δυνάμεις της για τη μεγάλη αναμέτρηση, αφού είναι η εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο που καρπώνεται ο καπιταλιστής με την κλοπή της υπεραξίας. Τα μέσα παραγωγής είναι καρπός του ιδρώτα και του αίματος της εργατικής τάξης. Είναι πρωταρχική ανάγκη να κοινωνικοποιηθούν από την εργατική εξουσία και να μπουν στην υπηρεσία της κοινωνίας και όχι των καπιταλιστικών κερδών».