Θύμισαν ότι στις 16 Ιούνη του 2016, σε συζήτηση που είχε γίνει στο Περιφερειακό Συμβούλιο για τις συμφωνίες TTIP, CETA και TISA, η «Λαϊκή Συσπείρωση» είχε καταψηφίσει «την προώθηση αυτών των συμφωνιών, από τη σκοπιά των αναγκών της εργατικής τάξης». «Είμαστε συνολικά αντίθετοι στη CETA και όχι μόνο στο κομμάτι που αφορά στην προστασία της ονομασίας προέλευσης (ΠΟΠ) της φέτας. Κατά συνέπεια, δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουμε με την πρόταση της Διοίκησης. Να μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει υπογράψει την CETA στις 21 Οκτώβρη του 2016 και προωθεί την ολοκλήρωση και της TTIP. Ο κ. Σταθάκης τότε υπουργός Οικονομίας, Ανάπτυξης και Τουρισμού χαρακτήρισε θετική την επικείμενη συμφωνία. Η βρώμικη δουλειά έχει γίνει για λογαριασμό των μονοπωλίων και δεν ξεγελούν κανένα οι όποιες δήθεν καταγγελίες της CETA από ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ή της διοίκησης της Περιφέρειας», σημείωσε εκ μέρους της «Λαϊκής Συσπείρωσης», η Χρ. Αγγελονίδη.

Επίσης, στην προχτεσινή συνεδρίαση συζητήθηκε η Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για την έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων στο Ιόνιο Πέλαγος. Οι σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» καταψήφισαν τη Μελέτη καταγγέλλοντας ότι, όπως αναφέρει και η ίδια η εισήγηση, δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο που όφειλε να έχει και τόνισαν ότι η Περιφέρεια Αττικής «κινείται στην ίδια γραμμή με την κυβέρνηση και στο θέμα της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου και έρχεται να προωθήσει τα σχέδια της εκμετάλλευσής του στο πλαίσιο των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με γνώμονα τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων». Χαρακτηριστικά, η Αλ. Μπαλού υπογράμμισε: «Δημιουργούνται έτσι κίνδυνοι για το λαό, ο οποίος δεν έχει κανένα λόγο να συρθεί πίσω από το ένα ή το άλλο μονοπώλιο, πίσω από τη μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη, που στο όνομα του μεγαλύτερου κέρδους, υποβαθμίζουν τα μέτρα προστασίας της υγείας και της ζωής των εργαζομένων αλλά και του περιβάλλοντος, οδηγώντας το σε καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η οικολογική καταστροφή, την οποία βίωσαν πριν από μερικά χρόνια εκατομμύρια άνθρωποι στον Κόλπο του Μεξικού αλλά και δεκάδες άλλα».

Σημείωσε, επίσης, τη συνειδητή «αδυναμία» των ελεγκτικών υπηρεσιών του κράτους, εξαιτίας της υποστελέχωσής τους, αλλά και πολλών άλλων παραγόντων, να επιβλέψουν ουσιαστικά την τήρηση και αυτών των δεσμεύσεων που οι ίδιες οι εταιρείες αναλαμβάνουν. Επεσήμανε ότι και μέσα από αυτό αναδεικνύεται ότι η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, ταυτόχρονα με τα μέτρα προστασίας για τους εργαζόμενους και το περιβάλλον μπορεί να γίνει μόνο, όταν αυτός ο πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και η αξιοποίησή του θα γίνεται για να εξυπηρετήσει τις διευρυμένες λαϊκές ανάγκες στο πλαίσιο της εργατικής εξουσίας.