Μετά από εξάμηνη κυοφορία και αφού πλήθος σεναρίων, αριθμών και ποσοστών είδαν το φως της δημοσιότητας, επισημοποιήθηκε τελικά και το περιβόητο «πακέτο μέτρων κοινωνικής πολιτικής». Το γεγονός ότι οι πρωθυπουργικές δηλώσεις δεν έκρυβαν την παραμικρή έκπληξη, είναι ένα το κρατούμενο, αλλά ας το αφήσουμε για άλλη στιγμή. Ας κάνουμε, όμως, μερικούς υπολογισμούς, με βάση τα στοιχεία και τα κονδύλια που επικαλέστηκε ο Κ. Σημίτης. Είπε, λοιπόν, ότι επειδή «κύριο μέλημα» της κυβέρνησης «παραμένει το κοινωνικό κράτος», οι «συνολικές δαπάνες για κοινωνική προστασία» αναμένεται ν' αυξηθούν σημαντικά και από 10,1 τρισ. πέρσι, θα διαμορφωθούν στα 14,3 τρισεκατομμύρια το 2004. Χαράς Ευαγγέλια, λοιπόν, για τους απολογητές της κυβερνητικής πολιτικής που ήδη άρχισαν να υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση θα μοιράσει τόσο σημαντικά ποσά στον ελληνικό λαό.

Πάρα πολύ ωραία. Μόνο που στην Ελλάδα μετρηθήκαμε πολύ πρόσφατα και η Στατιστική Υπηρεσία διαπίστωσε ότι στη χώρα ζουν περί τα 4.000.000 νοικοκυριά. Αρα, με την πρωθυπουργική λογική, αν διαιρέσουμε τις φερόμενες ως κοινωνικές δαπάνες με τον αριθμό των νοικοκυριών, κάθε οικογένεια δικαιούτο πέρσι «κοινωνική προστασία» ισόποση με 2,5 εκατομμύρια δραχμές, φέτος και την επόμενη χρονιά ακόμα περισσότερο και για το 2004 έχει να παίρνει περί τα 3,5 εκατομμύρια δραχμές. Αυτή είναι η αριθμητική, όπως την παρουσιάζει ο Κ. Σημίτης και η κυβέρνησή του. Αν τώρα οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, το σύνολο σχεδόν των αγροτικών νοικοκυριών, η πλειοψηφία των εργαζομένων, όχι μόνο δεν εισέπραξαν τα συγκεκριμένα ποσά από την κυβέρνηση, αλλά πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν ένα τέτοιο εισόδημα από την εργασία τους, τότε... τόσο χειρότερο για τους ίδιους.

Καιρός είναι, λοιπόν, να ξεμπερδεύουμε με τα κυβερνητικά ψεύδη και τις αλχημείες για το δήθεν «κοινωνικό κράτος», που προάγει η εφαρμοζόμενη πολιτική. Σε επίπεδο στοιχείων η κυβερνητική επιχειρηματολογία, περί του πακτωλού των τρισεκατομμυρίων που τάχα δίνονται για κοινωνικές δαπάνες, αποκρούεται από τα κονδύλια του προϋπολογισμού και μόνο. Το σύνολο, λοιπόν, των δαπανών του τακτικού προϋπολογισμού πέρσι ήταν όλο κι όλο 11 τρισεκατομμύρια δραχμές. Αρα, μόνο παραμύθι αποτελεί ότι η κυβέρνηση... μερίμνησε ώστε οι δαπάνες «κοινωνικής προστασίας» να φτάσουν τα 10,1 τρισεκατομμύρια. Ολα αυτά δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε μια κοροϊδία. Μια απροκάλυπτη πρόκληση κατά της νοημοσύνης τους, η οποία επειδή ακριβώς επαναλαμβάνεται κάθε φορά που οι κυβερνώντες και τα τσιράκια τους βγαίνουν στο παλκοσένικο, αποκτά διαστάσεις απάτης. Την αλχημεία, πάντως, που κάνει η κυβέρνηση με τα «κονδύλια κοινωνικής προστασίας», την έχει αποκαλύψει ήδη ο «Ρ» εδώ και καιρό. Εγκειται στο διαφορετικό πλέον τρόπο που, σε επίπεδο ΕΕ, υπολογίζονται τα κονδύλια αυτά. Ετσι, ενώ μέχρι πρόσφατα όταν λέγαμε «κονδύλια κοινωνικής πολιτικής» εννοούσαμε τα ποσά που εκταμιεύονται από τον κρατικό προϋπολογισμό, τώρα στα «κονδύλια κοινωνικής προστασίας» συναθροίζονται μαζί με τις κρατικές δαπάνες, το σύνολο των κρατήσεων που γίνονται στους μισθούς των εργαζομένων για τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων, τις αντίστοιχες εργοδοτικές εισφορές, ανάλογες δαπάνες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης κ.ο.κ. Ετσι, ο Κ. Σημίτης και η κυβέρνησή του όχι μόνο πετσοκόβουν συστηματικά τις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα του προϋπολογισμού, αλλά τις συνεχώς αυξανόμενες κρατήσεις που γίνονται στους μισθούς των εργαζομένων, τις παρουσιάζουν ως κυβερνητική μέριμνα για την αύξηση των «κονδυλίων κοινωνικής προστασίας». Τέτοια ξεφτίλα, δηλαδή.

Σε επίπεδο πραγματικότητας η «κοινωνική πολιτική» εξαντλείται στο... πεντοχίλιαρο που έχει προαναγγελθεί και θα δοθεί την επόμενη χρονιά στις συντάξεις του ΟΓΑ και στο ΕΚΑΣ και στις πενταροδεκάρες που θα δοθούν σε κάποιες κατηγορίες του πληθυσμού που βρίσκονται στα όρια της περιθωριοποίησης. Αυτό είναι και το μόνο που ενδιαφέρει σήμερα την κυβέρνηση. Στόχος μας δεν είναι να μοιράσουμε ψίχουλα σε πολλούς, λένε και ξαναλένε τα κυβερνητικά στελέχη και είναι πια φανερό πως επιλέγουν την πολιτική που θέλει ακόμα και τα ψίχουλα να δίνονται σε λίγους. Αυτή είναι άλλωστε η ουσία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, επιδίωξη της οποίας είναι να καταφέρνει μέσω τέτοιων ρυθμίσεων να εξασφαλίζει την όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία της οικονομικής ολιγαρχίας. Η συγκεκριμένη παράμετρος είναι η άλλη πλευρά των προχτεσινών ανακοινώσεων Σημίτη. Οι διαρθρωτικές αλλαγές με τις ιδιωτικοποιήσεις των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, οι συνεχώς και προκλητικά διευρυνόμενες παροχές και το «τζάμπα χρήμα» προς τους μεγαλοεπιχειρηματίες, τα τρισεκατομμύρια του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης, αυτά είναι μέτρα σαφή, αναλυτικά και ολοκληρωμένα. Μόνο που κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από τα συμφέροντα των πολλών. Αυτών που η κυβέρνηση με την πολιτική της τους επιφυλάσσει προοπτικές φτώχειας, ανασφάλειας και εξαθλίωσης. Το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να διατηρεί τη μιζέρια των εκατοντάδων χιλιάδων νοικοκυριών σε ελεγχόμενα και ρυθμιζόμενα επίπεδα. Ωστε, αφ' ενός, να επιβραδυνθεί το ξεχείλισμα της μαζικής φτώχειας και της ανέχειας στα πεζοδρόμια, όπως ήδη γίνεται σε άλλες χώρες του κεφαλαίου και, αφ' ετέρου, να αποφευχθεί να φουσκώσει το ποτάμι της λαϊκής οργής που στο διάβα του θα συμπαρασύρει κυβερνήσεις και κυβερνώντες.