Σύμφωνα με τα γενικά συμπεράσματα της έρευνας, το δικαίωμα στην πρόληψη, θεραπεία και απεξάρτηση αποτελούν ζητούμενα, καθώς ακόμα και το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο τηρείται επιλεκτικά, κατάσταση που έχει επιδεινωθεί σημαντικά λόγω της κρίσης. Τα αποτελέσματα καταγράφουν ανάμεσα σε άλλα: Την ανάγκη για μεγαλύτερη χρηματοδότηση των αρμοδίων φορέων, την έλλειψη ουσιαστικής εκπαίδευσης του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και αντίστοιχα του εκπαιδευτικού προσωπικού, όπου σε πολλές περιπτώσεις παρατηρούνται και φαινόμενα ρατσισμού, τη δυσκολία πρώην εξαρτημένων να βρουν δουλειά.

Σημειώθηκε, επίσης, ότι το κράτος αντί να αντιμετωπίζει νομικά τους εμπόρους, αντιμετωπίζει τους χρήστες, ότι η πρόσβαση χρηστών, συνολικά στις χώρες της ΕΕ, στο δημόσιο σύστημα Υγείας, είναι πολύ χαμηλή κ.ά.

Με το πρόβλημα να επιδεινώνεται, ο εκπρόσωπος της Επιτροπής για τα Δικαιώματα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, Π. Τσούκαλης, που τοποθετήθηκε στη χτεσινή ημερίδα, υπέδειξε ως... λύση την αποποινικοποίηση της χρήσης, με το σκεπτικό ότι το πρόβλημα είναι το παράνομο εμπόριο. Οταν η εμπειρία από τις χώρες που εφαρμόστηκε αυτή η επιλογή δείχνει ότι η διαθεσιμότητα και η προσβασιμότητα στις ουσίες συμβάλλουν στην αύξηση της εξάρτησης.

Την ξεκάθαρη θέση πως για το ΚΚΕ, η ανθρώπινη ουσία με τη χρήση ή εξάρτηση από ναρκωτικά είναι έννοιες ασύμβατες, γιατί ο άνθρωπος καθορίζεται μέσα στο σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων και πως η διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των χρηστών είναι η πάλη για την κάλυψη συνολικά των αναγκών της νεολαίας και του λαού, κατέθεσε η Σ. Σκλαβενίτη, εκ μέρους της Επιτροπής Κατά των Ναρκωτικών του ΚΣ της ΚΝΕ.

Στην τοποθέτησή της, υπογράμμισε τη σταθερή και διαχρονική σχέση που έχει το ΚΚΕ με το ΚΕΘΕΑ και σημείωσε: «Η συζήτηση γύρω από τη διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των εξαρτημένων ή των απεξαρτημένων ξεκινά από το πώς αντιλαμβανόμαστε την εξάρτηση από τα ναρκωτικά. Γιατί, αν για παράδειγμα θεωρήσουμε τον χρήστη χρόνιο άρρωστο που υποτροπιάζει ή που το προκαλεί μόνος του στον εαυτό του, τότε μοιραία θα οδηγηθούμε στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μετατρέποντάς το θύμα σε θύτη, μη λαμβάνοντας μέτρα για τη θεραπεία και την κοινωνική του επανένταξη.

Αν από την άλλη, θεωρήσουμε πως όποιες κι αν είναι οι αιτίες, δεν αντιμετωπίζονται, άρα η λύση είναι ο συμβιβασμός με το πρόβλημα και η "μείωση της βλάβης" που προκαλεί, τότε πάλι μιλάμε για αντιμετώπιση του χρήστη σαν άνθρωπο δεύτερης κατηγορίας, που περισσεύει, στερούμε τη δυνατότητά του να επανεξετάσει τη ζωή του, να απεξαρτηθεί πλήρως και να ενταχθεί κοινωνικά».

Σχολιάζοντας το ζήτημα της αντιμετώπισης του προβλήματος, η Σ. Σκλαβενίτη τόνισε ότι δεν λείπει η επιστημονική γνώση, ούτε η πείρα: «Το θέμα που πραγματεύεται η σημερινή ημερίδα είναι ζήτημα καθαρά πολιτικής επιλογής. Αν επανέρχεται κατά καιρούς το θέμα της αλλαγής πολιτικής γύρω από τα ναρκωτικά γιατί εμφανίζεται ως αποτυχημένη, θα λέγαμε ότι και πάλι παρουσιάζεται μονόπλευρα. Γιατί για κάποιους έχει πετύχει. Κάποιους συμφέρει να στέλνεται στο περιθώριο ένα τμήμα της νεολαίας, είτε με τη χρήση ουσιών, είτε με την ανεργία, είτε με την προσφυγιά κ.λπ. Αρα η διασφάλιση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των χρηστών είναι η πάλη για την κάλυψη συνολικά των αναγκών της νεολαίας και το λαού», κατέληξε.