Αλλο ένα απαλλακτικό βούλευμα εξέδωσε το Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Αθηνών για κτίριο που κατέρρευσε στο σεισμό της 7-9-1999, με αποτέλεσμα να χαθούν ανθρώπινες ζωές. Με το υπ' αριθμόν 3465/01 βούλευμά του το Δικαστικό Συμβούλιο παύει οριστικά, λόγω παραγραφής, την ποινική δίωξη που είχε ασκηθεί εναντίον των υπευθύνων του εργοστασίου «Φουρλής» στην εθνική οδό Αθηνών - Λαμίας, κάτω από τα ερείπια του οποίου είχαν βρει τραγικό θάνατο 6 εργαζόμενοι. Κατηγορούμενοι στην υπόθεση για «ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή, επικίνδυνη σωματική βλάβη κατά συρροή και παράβαση των κανόνων οικοδομής» ήταν ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου Αναστάσιος Φουρλής, ο αρχιτέκτονας Ιωάννης Σταμπουλόπουλος και ο πολιτικός μηχανικός Αριστείδης Θωμόπουλος.

Κατ' αρχήν οι τρεις δικαστές υιοθετούν στο σκεπτικό τους την πρόταση που διατύπωσε η εισαγγελέας Αναστασία Δημητριάδου, σύμφωνα με την οποία κατά την ανέγερση του εργοστασίου εφαρμόστηκε νόμιμη άδεια, αλλά υπήρξαν οι εξής αποκλίσεις: Κατασκευάστηκαν πρόσθετα στοιχεία από σκυρόδεμα που αύξησαν κατά 20% τα φορτία κατασκευής, έγινε αλλαγή στη θέση και τη μορφή του κλιμακοστασίου, η ποιότητα του σκυροδέματος ήταν κατώτερη της προβλεπόμενης και η αντισεισμική μελέτη ελλιπής και υπεραπλουστευμένη.

Εν συνεχεία, όμως, τα μέλη του Δικαστικού Συμβουλίου αναφέρουν δύο λόγους που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κρίση τους. Ο ένας αφορά τους συγγενείς των θυμάτων, οι οποίοι στις 30-12-1999, κατά το στάδιο της κύριας ανάκρισης, κατέθεσαν δηλώσεις παραίτησης από το δικαίωμα παράστασης πολιτικής αγωγής, υποστηρίζοντας ότι «δεν υπήρξε οποιαδήποτε υπαιτιότητα» (!) για το θάνατο των δικών τους και ότι είχαν ικανοποιηθεί υλικά και ηθικά για την ψυχική οδύνη που υπέστησαν... Ο άλλος λόγος αφορά τους ίδιους τους κατηγορουμένους, για τους οποίους το απαλλακτικό βούλευμα δέχεται ότι τέλεσαν τα παραπάνω αδικήματα το 1970 (χρόνος ανέγερσης του κτιρίου) και όχι το 1999 (χρόνος κατάρρευσης και θανάτων). Σημειώνει, μάλιστα, ότι στην περίπτωσή τους «δεν μπορεί να εφαρμοστεί ο νόμος 2331/1995, που ορίζει ως χρόνο αρχής τέλεσης των αδικημάτων τη μέρα που επήλθε το αποτέλεσμα, γιατί αυτό καθιστά δυσμενέστερη τη θέση τους»...