Στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας για τη δουλιά. Το χέρι μου ανοίγει το κουμπί του ραδιοφώνου. Η φωνή του. «Ενα πιάτο άδειο στο τραπέζι». Παγώνω. «Πάει, τέλειωσε». Από τα ανοιχτά παράθυρα των αυτοκινήτων, ακούγεται ο λυγμός του. Ετσι σκεφτόμουν πάντα για το θάνατό του. Ενας λυγμός ν' απλώνεται πάνω από ολόκληρη την Ελλάδα. Και το τραγούδι στα χείλη όλων των Ελλήνων, για τον αποχαιρετισμό του. Ετσι έπρεπε να γίνει. Ετσι γίνεται.

Ο Στέλιος έφυγε. Ε, και; Αν σκεφτώ τα βάσανα της φτώχειας, θα τον ακούσω. Κι αν νοσταλγήσω τον ξενιτεμένο συγγενή μου. Κι αν οργιστώ με την εκμετάλλευση και την αδικία των ανθρώπων. Κι αν έχω καιρό να δω τη μάνα μου. Κι αν ο έρωτάς μου με πλήγωσε. Θα τον ακούσω όταν θα πάω στην ταβέρνα με τους φίλους μου. Οταν περάσω έξω από τη φάμπρικα και σταθώ κοντά στη σκαλωσιά. Οταν βρεθώ στη λαϊκή συνοικία κι όταν επισκεφτώ το χωριό μου.

Πάντα άκουγα τον Στέλιο. Δεν τον είδα ποτέ από κοντά. Μόλις άρχισα να τραγουδώ, εγκατέλειψε την «πίστα». Σε συναυλίες δε συμμετείχε. Καλύτερα. Αν έμενε στις «πίστες» μπορεί να «χαλούσε». Εκεί γαυγίζουν δεν τραγουδούν, κουνιούνται δεν ερμηνεύουν. Αν έβγαινε σε συναυλίες μπορεί να «λερωνόταν». Πολλοί οι «βρώμικοι». Μια φωτογραφία να τραγουδά κοιτώντας τον ουρανό, το ακριβό ενθύμιο. Μια σκηνή του κινηματογράφου, η επιβεβαίωση της ύπαρξής του.

Ας μιλήσουν για τον Στέλιο οι «ειδικοί» κι ας πουν ό,τι θέλουν. Ο απλός άνθρωπος έκρινε θετικά το πέρασμά του από το ελληνικό τραγούδι, τοποθετώντας τον βαθιά στην καρδιά του. Τραγουδώντας μαζί του από τη «Μαντουβάλα» μέχρι το «Βράχο - βράχο». Εκτιμώντας το ταλέντο του κι ευτυχώντας στο άκουσμα της φωνής του. Πιστεύοντας στις αγνές προθέσεις του και συγχωρώντας τα λάθη, τις υπερβολές και τις «παραξενιές» του. Αγαπώντας τον...