Η βδομάδα που φεύγει ξεκίνησε με τον απόηχο των εμπρηστικών δηλώσεων του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, κατά της Βενεζουέλας, που ομολογουμένως προκάλεσε περισσότερες αντιδράσεις απ' όσες θα ανέμενε. Θυμίζουμε ότι είχε δηλώσει χαρακτηριστικά:

«Εχουμε πολλές επιλογές για τη Βενεζουέλα. Ανάμεσα σε αυτές και μια πιθανή στρατιωτική επιλογή αν κριθεί αναγκαίο. Δεν μιλάμε για αυτό, αλλά μια στρατιωτική επιχείρηση, μια στρατιωτική επιλογή είναι σίγουρα κάτι που θα μπορούσαμε να επιδιώξουμε. Εχουμε στρατεύματα σε όλο τον κόσμο, σε μέρη που βρίσκονται πολύ μακριά. Η Βενεζουέλα δεν είναι τόσο μακριά και ο λαός υποφέρει και άνθρωποι πεθαίνουν».

Φυσικά, όπως αναμενόταν, άμεση ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, με πρώτο τον υπουργό Αμυνας, Βλαντίμιρ Παντρίνο, να χαρακτηρίζει τις απειλές «πράξη τρέλας» και «ακραίου εξτρεμισμού». Ακολούθησε ο υπουργός Εξωτερικών της χώρας, Χόρχε Αρεάσα, που μίλησε για «επιπόλαια απειλή που στοχεύει στο να οδηγήσει τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική σε μια σύρραξη που θα διατάρασσε, μόνιμα, τη σταθερότητα, την ειρήνη και την ασφάλεια της περιοχής μας». Από την πλευρά της, η πρόεδρος της Συντακτικής Συνέλευσης της χώρας, Ντέλσι Ροντρίγκες, στέλεχος του κυβερνώντος σοσιαλδημοκρατικού Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος και πρώην υπουργός Εξωτερικών, μίλησε για απειλή «ενάντια σε όλη τη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική», που ανήκει σε έναν άλλο αιώνα που «ήμασταν η πίσω αυλή των ΗΠΑ».

Επίσης, ο Πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο ζήτησε έκτακτη Σύνοδο Κορυφής σε επίπεδο Προέδρων των χωρών της περιοχής με ανοιχτή τη συμμετοχή και ηγετών από άλλες χώρες, ώστε να συζητηθούν ανοιχτά οι προκλητικές απειλές του Ντ. Τραμπ, και σημείωσε χαρακτηριστικά ότι «την απειλή του πολέμου μπορεί να την διαλύσει μόνο ο διάλογος».

Αμεση ήταν η αντίδραση πολλών κυβερνήσεων που συμμετέχουν μαζί με τη Βενεζουέλα στη διακρατική ένωση της ALBA «Μπολιβαριανής Συμμαχίας των λαών της δικής μας Αμερικής - Συνθήκη Εμπορίου των Λαών» (ALBA - TCP), δηλαδή της Κούβας, της Βολιβίας, του Ισημερινού, της Νικαράγουας και χωρών της Καραϊβικής. Επίσης τις προκλητικές δηλώσεις καταδίκασαν η Ρωσία, η Κίνα και η Χιλή.

Ομως το προκλητικό της υπόθεσης ανάγκασε και αστικές κυβερνήσεις, στενούς σύμμαχους των ΗΠΑ - φυσικά και λόγω των εσωτερικών αντιδράσεων και της λαϊκής δυσαρέσκειας από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική τους - να δηλώσουν αντίθετες στη στρατιωτική βία. Ετσι, υπέρ «του διαλόγου και της διπλωματίας» τοποθετήθηκαν οι αντιδραστικές κυβερνήσεις της Βραζιλίας, της Κολομβίας, του Περού, του Μεξικού. Είναι οι ίδιες που πρωτοστάτησαν στις αρχές Αυγούστου στις επιθέσεις κατά της κυβέρνησης του Νικολάς Μαδούρο με το πρόσχημα της «διατάραξης της δημοκρατικής τάξης» και της «καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Τότε είχε γίνει συνάντηση 16 υπουργών Εξωτερικών στη Λίμα του Περού, όπου καταδίκασαν τον «δικτάτορα Μαδούρο», όπως ακριβώς χαρακτηρίζει τον εκλεγμένο Πρόεδρο και η αμερικανική κυβέρνηση.

Βεβαίως, καθ' όλη τη διάρκεια της βδομάδας ο Αμερικανός αντιπρόεδρος, Μάικ Πενς, κατά την περιοδεία του στη Λατινική Αμερική και τις συναντήσεις του με τις σύμμαχες κυβερνήσεις Κολομβίας, Αργεντινής, Χιλής και Παναμά, επανέλαβε τις απειλές κατά της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, σημειώνοντας ότι στη φαρέτρα των ΗΠΑ είναι και η στρατιωτική επέμβαση, αν και επιχείρησε να παρουσιάσει ότι θα επιδιωχτεί η «αποκατάσταση της δημοκρατίας με διπλωματική και οικονομική πίεση» και «δεν θα επιτραπεί να κυριαρχήσει η τυραννία».

Οσο για την αντιδραστική αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα, που συσπειρώνεται στο λεγόμενο «Τραπέζι Δημοκρατικής Ενότητας» (MUD), με ανακοίνωσή της δήλωσε γενικόλογα ότι «απορρίπτει την απειλή της στρατιωτικής δράσης εκ μέρους κάθε ξένης δύναμης», χωρίς να τολμήσει να ψελλίσει την παραμικρή αναφορά στις ΗΠΑ. Και όχι μόνο αυτό, αλλά εντελώς προκλητικά κατήγγειλε την «κουβανική επέμβαση που ήδη υπάρχει» και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο ότι η κυβέρνηση του Ν. Μαδούρο «απομονώνει τη χώρα» και «προσπαθεί να την μετατρέψει σε μια περιφερειακή απειλή» και γι' αυτό είναι «ανάγκη να αποκατασταθεί η δημοκρατία».

Ωστόσο, στα αξιοσημείωτα της βδομάδας είναι ότι η ΜUD πλειοψηφικά αποφάσισε να μην μποϊκοτάρει - όπως έκανε με τις εκλογές για τη Συντακτική Συνέλευση στις 30 Ιούλη - τις περιφερειακές εκλογές, που ανακοινώθηκε ότι επισπεύδονται για τις 10 Οκτώβρη αντί για τις 10 Δεκέμβρη, όπως είχε προγραμματιστεί αρχικά. Αυτό που κυριαρχεί είναι ότι η αποχή από την εκλογική διαδικασία αναδεικνύει το κυβερνών κόμμα σε μοναδικό νικητή, σε αντίθεση με τις περιπτώσεις που συμμετέχει, όπως οι βουλευτικές εκλογές του Δεκέμβρη του 2015, που κατάφερε να κερδίσει τα 2/3 του Κοινοβουλίου.

Πάντως, η κυβέρνηση Μαδούρο έσπευσε να χαιρετίσει τη συμμετοχή στις περιφερειακές εκλογές ως «δημοκρατικό βήμα» και την ίδια ώρα η Συντακτική Συνέλευση που ελέγχει η κυβέρνηση και δεν αναγνωρίζουν η αντιπολίτευση και οι διεθνείς σύμμαχοί της, έσπευσε να απευθύνει έκκληση για «αρμονική συνεργασία» με το Κοινοβούλιο και προσκάλεσε το προεδρείο του να συμμετάσχει στη σύνοδο του σώματος που είχε προγραμματιστεί για την Παρασκευή. Ωστόσο, η πρόταση αυτή δεν βρήκε ανταπόκριση, γιατί όπως ειπώθηκε δεν αναγνωρίζεται «μια παράνομη διαδικασία, προϊόν νοθείας». Θυμίζουμε ότι η Συντακτική Συνέλευση των 545 αντιπροσώπων έχει ψηφιστεί από 8,1 εκατομμύρια ψηφοφόρους ή το 41,5 % του συνολικού εκλογικού σώματος και με βάση άρθρα του Συντάγματος του 1999 (της πρώτης κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες), είναι αυτή που έχει πλέον όλες τις εξουσίες. Αλλωστε, η προσφυγή σε αυτήν από την κυβέρνηση Μαδούρο έγινε για να ξεμπλοκαριστεί η νομοθετική διαδικασία, που για ένα χρόνο φρέναρε η πλειοψηφία που είχε στη Βουλή η αντιδραστική αντιπολίτευση.

Σύμφωνα εξάλλου με τις διακηρύξεις της, η Συντακτική Συνέλευση έχει χαράξει ένα πρόγραμμα για το ξεκαθάρισμα και την απόδοση δικαιοσύνης σε όσους εμπλέκονται στις βίαιες ενέργειες που οδήγησαν από τις αρχές Απρίλη στο θάνατο πάνω από 100 ανθρώπους και αφετέρου για να προχωρήσουν στη λεγόμενη «παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας».

Ενα τελευταίο πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση είναι η έρευνα που ζητήθηκε την Πέμπτη από μέλη της Συντακτικής Συνέλευσης να ξεκινήσει, κατά στελεχών του υπουργείου Εσωτερικών (με αρμοδιότητα και τη δικαιοσύνη), που έλεγχε ως πρόσφατα η αποπεμφείσα γενική εισαγγελέας Λουέζα Ορτέγκα (παλιά σύμμαχος του Τσάβες και του Μαδούρο και μετέπειτα της αντιδραστικής αντιπολίτευσης). Τα στοιχεία που έρχονται στη δημοσιότητα κάνουν λόγο για το στήσιμο δικτύου με επικεφαλής τον σύζυγο της Ορτέγκα και βουλευτή της MUD Χερμάν Φερέρ (του οποίου ζητείται η άρση της ασυλίας) και ανώτατους δικαστές, που εκβίαζε επιχειρηματίες και «έβαζε χέρι» σε δημόσια κονδύλια στην πετρελαιοφόρο λεκάνη του Ορινόκο. Οι κατηγορίες που απευθύνονται είναι για εκβιασμό, διαφθορά και παράνομο πλουτισμό με λογαριασμούς με πάνω από 6 εκατομμύρια δολάρια σε τράπεζα στις Μπαχάμες.

Αμέσως η αντιπολίτευση της MUD χαρακτήρισε αστήριχτες τις κατηγορίες και άκυρη νομικά τη διαδικασία ασυλίας, καταγγέλλοντας «παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Ολη αυτή η κατάσταση επιβεβαιώνει ότι η σύγκρουση για την κυβερνητική εξουσία στη Βενεζουέλα θα συνεχιστεί στο έδαφος της όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Από τη μια είναι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση των κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες από το 1998 και στη συνέχεια του Νικολάς Μαδούρο από το 2014, όταν εντάθηκε και η τάση συμβιβασμού με τμήματα του κεφαλαίου, όπως και μέτρα ιδιωτικοποιήσεων και περιορισμού των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Η μείωση των εσόδων από τις εξαγωγές πετρελαίου έκανε πιο οξυμένη την οικονομική καπιταλιστική κρίση, μεγάλωσε η δυσαρέσκεια σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η κατάσταση των οποίων επιδεινώνεται και από κινήσεις τμημάτων του κεφαλαίου που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων και του εμπορίου, είτε για να κερδοσκοπήσουν είτε για να πλήξουν πολιτικά την κυβέρνηση με κινήσεις σαμποτάζ. Αυτό, ωστόσο, που επιβεβαιώνεται είναι ότι στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, ακόμα και ορισμένα θετικά μέτρα που μπορούν να παρθούν προς όφελος εργατικών - λαϊκών στρωμάτων, όπως έγινε τα πρώτα χρόνια, δεν είναι εξασφαλισμένα, στο βαθμό που δεν συνδέονται με την ανατροπή της ίδιας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Ακριβώς αυτό δεν άλλαξε τα τελευταία 18 χρόνια, παρά τις ηχηρές διακηρύξεις ενός αντιιμπεριαλισμού κατά των ΗΠΑ, που δεν συγκρούεται με τον καπιταλισμό και είναι δεκτικός σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Πάνω στη λαϊκή δυσαρέσκεια «πατάει» η αντιπολίτευση με το δικό της διαχειριστικό μείγμα, που επιδιώκει συμμαχίες της χώρας με άλλα κέντρα, με τις ΗΠΑ, την ΕΕ και άλλες δυνάμεις της Λατινικής Αμερικής, και όχι με Ρωσία, Κίνα, Ιράν, που κέρδιζαν αγορές στην περιοχή όλο το προηγούμενο διάστημα. Επίσης σπεκουλάρει περί «αποτυχίας του σοσιαλισμού», κάτι που δεν έχει καμία βάση, αφού η οπορτουνιστική θεωρία του «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα» είναι η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση και η ουτοπία του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο».

Σε αυτήν τη σύνθετη πραγματικότητα δρα το ΚΚ Βενεζουέλας, που επισημαίνει την ανάγκη η ίδια η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, παράλληλα με την αποφασιστική απάντηση στις ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις απειλές, να δυναμώσουν την οργάνωσή τους για τη σύγκρουση με το κεφάλαιο ώστε να ανοίξει η πραγματική σοσιαλιστική προοπτική. Σε αυτήν την κατεύθυνση καλεί να αξιοποιηθούν τόσο οι λαϊκές προτάσεις που πρέπει να φτάσουν στη Συντακτική Συνέλευση, όσο και οι περιφερειακές εκλογές. Κυρίως όμως πρέπει να δυναμώσει το εργατικό ταξικό κίνημα, όπως συμπέρανε και η πανεθνική σύσκεψη του Εθνικού Μετώπου για την πάλη της Εργατικής Τάξης (Frente Nacional de Lucha de la Clase Trabajadora) που έγινε στις 12 Αυγούστου. Εκεί είναι που θα κριθεί και η λαϊκή πάλη το επόμενο διάστημα.