Ανεβαίνοντας στο βήμα ο κ. Δ.Μπελαντής, δικηγόρος, μέλος του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας σημείωσε τα παρακάτω:

«Φίλες και φίλοι, θα ήθελα κατ' αρχήν να ευχαριστήσω θερμά το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας για την πρόσκληση που απηύθυνε και σε μένα προσωπικά και στην παράταξη που εκπροσωπώ στο Διοικητικό Συμβούλιο του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας, την Εναλλακτική Παρέμβαση Δικηγόρων Αθήνας.

Θα αναφερθώ σήμερα στο πλαίσιο αυτής της πολύ ενδιαφέρουσας συζήτησης ιδιαίτερα στις πολιτικές διαστάσεις της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και πολιτικής και λιγότερο στις πολιτικές διαστάσεις του ίδιου του τρομοκρατικού φαινομένου και επειδή δεν υπάρχει αρκετός χρόνος, γιατί αυτές και πολλές είναι και αντιφατικές, αλλά και επειδή θεωρώ ότι η αντιτρομοκρατική πολιτική έχει ένα πολύ μεγάλο βαθμό αυτονομίας - και αυτό ήδη ορθά επισημάνθηκε - από το ίδιο το τρομοκρατικό φαινόμενο.

Η αναφορά στις «τρομοκρατικές οργανώσεις» και στις τρομοκρατικές ενέργειες, η οποία επαναλαμβάνεται και στην πρόσφατη αντιτρομοκρατική συμφωνία μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Ελσίνκι, έχει μία μακρά ιστορία τόσο νομική - θεσμική, όσο και πραγματική πολιτική».

«Μια διάσταση αυτής της ιστορίας αφορά την εμπειρία των Εθνικών Αντιτρομοκρατικών Υπηρεσιών σε όλη την Ευρώπη των δεκαετιών του '70 και του '80. Ας θυμηθούμε λίγο ορισμένα χαρακτηριστικά αυτών των νομοθεσιών.

Οι νομοθεσίες αυτές, χρησιμοποιώντας ως αφορμή και αφετηρία τα φαινόμενα ατομικής πολιτικής τρομοκρατίας, τα οποία εκείνη την περίοδο στις αρχές του '70 είχαν μια αντικειμενική υλική βάση και θα ήταν απλουστευτικό να πούμε, ότι ήταν μόνο και μόνο υποκινούμενα και εμφανίστηκαν ιδίως στην Ιταλία και στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και οικοδόμησαν αυτές οι νομοθεσίες ένα εξαιρετικά εκτεταμένο μηχανισμό κρατικής καταστολής, ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής, θωράκισης του αστικού κράτους. Αυτός ο μηχανισμός στράφηκε ιδίως εναντίον ριζοσπαστικών και ανατρεπτικών κοινωνικών και πολιτικών πρακτικών, κινημάτων και κράτους ιδεολογικών ρευμάτων της μαρξιστικής Αριστεράς.

Πρέπει να έχουμε το μυαλό μας ότι εκείνη την εποχή στις δεκαετίες του '70 και του '80 συγκροτήθηκε ένα πλέγμα έκτακτης νομοθεσίας, το οποίο, παρά την υποχώρηση των φαινομένων ατομικής πολιτικής τρομοκρατίας στην Ευρώπη, εξακολουθεί να είναι εκεί. Ηρθε, δηλαδή, για να παραμείνει.

Περιεχόμενα αυτών των νομοθεσιών ήταν και είναι, γιατί οι περισσότερες απ' αυτές δεν έχουν καταργηθεί, ιδιώνυμα ποινικά αδικήματα, νέες μορφές εγκληματικής οργάνωσης με ασαφή όρια και περιεχόμενο, ποινικοποίηση της προπαρασκευής, ας θυμηθούμε λίγο αυτά που είπε προηγουμένως η Κα Μπενάκη, ότι πρέπει να μετατεθεί το αξιόποινο προς το χώρο της προπαρασκευής και ας προβληματιστούμε εδώ πέρα, τι σημαίνει ο χώρος της προπαρασκευής.

Σημαίνει μήπως και την ιδεολογική προπαρασκευή; Σημαίνει την ιδεολογική συμπάθεια προς την τρομοκρατία και τι μπορεί να σημαίνει στα πλαίσια των κυρίαρχων κοινωνικοπολιτικών αντιλήψεων η ιδεολογική και η πολιτική συμπάθεια προς την τρομοκρατία; Στη Γερμανική Νομοθεσία υπήρχε ειδικό αδίκημα, ήταν αξιόποινη πράξη, η ιδεολογική συμπάθεια προς την τρομοκρατία.

Αυτά αφορούσαν το ουσιαστικό Ποινικό Δίκαιο. Από την άλλη μεριά αυτές οι έκτακτες νομοθεσίες προχώρησαν στην κατάργηση - συρρίκνωση των δικονομικών δικαιωμάτων και του δικαιώματος υπεράσπισης στην πράξη, στην επέκταση της αρμοδιότητας έρευνας χωρίς όρια, στη συρρίκνωση του απορρήτου, έλεγχο των επικοινωνιών, της αλληλογραφίας και όλων αυτών των πραγμάτων, στην παράταση των ορίων προφυλάκισης χωρίς δίκη, στη συντριβή των πολιτικών κρατουμένων».

«Μπορούμε εδώ πέρα να δούμε και μια άλλη συνέπεια αυτών των εκτάκτων νομοθεσιών. Η έννοια του πολιτικού εγκλήματος στην ουσία εγκαταλείφθηκε, καταργήθηκε. Υπήρχε μια παράδοση από την εποχή των φιλελεύθερων δημοκρατικών επαναστάσεων, ότι ο εγκληματίας, ο κατηγορούμενος για μια πράξη όπου υπάρχουν πολιτικά κίνητρα αντιμετωπίζεται με έναν ευνοϊκότερο τρόπο, με κάποιες ευεργετικές διατάξεις.

Σήμερα όχι μόνο δεν ισχύει αυτό, αλλά το πολιτικό έγκλημα, η ύπαρξη πολιτικών κινήτρων, σε σχέση με την αξιόποινη πράξη ουσιαστικά λειτουργεί ως επιβαρυντική περίπτωση και όχι ως ευεργετική περίπτωση και ελαφρυντική περίπτωση σε σχέση με την επιμέτρηση της τιμής.

Αυτές οι νομοθεσίες κατά την άποψή μας νομιμοποίησαν μία ακραία κρατική τρομοκρατία που εκδηλώνεται ιδίως σε βάρος της μη διαχειριστικής Αριστεράς και των ταξικών και κοινωνικών κινημάτων.

Ας θυμηθούμε τα γερμανικά λευκά κελιά, τις πολιτικές δίκες στην Ιταλία, που δεν αφορούσαν μόνο τους φορείς των οργανώσεων τρομοκρατίας, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες κλπ., αλλά έναν ευρύ πολιτικό περίγυρο, τη φυλάκιση του Οτέλου Ντεκαρβάλιου στην Πορτογαλία.

Επίσης, ακόμα και όταν οι πρακτικές πολιτικής ατομικής τρομοκρατίας οριστικά αποδυναμώθηκαν στην Ευρώπη, αυτές οι νομοθεσίες παρέμειναν στη θέση τους, δείχνοντας την πραγματική τους στόχευση και συνιστώντας ένα βασικό πυλώνα αυταρχικής σκλήρυνσης του κράτους, έκπτωσης του κράτους δικαίου και αποσταθεροποίησης των εγγυήσεών του.

Μπορεί, επίσης, εδώ να πει κανείς ότι η εφαρμογή αυτών των εκτάκτων νομοθεσιών μικρή σχέση είχε με την καταπολέμηση της ατομικής πολιτικής τρομοκρατίας, δεδομένου ότι αυτές οι νομοθεσίες θεσπίστηκαν, όταν ήδη οι βασικοί πυρήνες αυτών των οργανώσεων, όπως η ΡΑΦ, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες είχαν ήδη συλληφθεί.

Οπως επίσης και σε σχέση με την οργανωτική αναδιάρθρωση του αστικού κράτους περισσότερο λειτούργησαν, ενισχύοντας τους κατασταλτικούς μηχανισμούς, παρά υποβοηθώντας συλλήψεις ή αποδιάρθρωση αυτών των οργανώσεων».

«Και στην Ελλάδα είχαμε μία εμπειρία αυτών των νομοθεσιών, ιδίως με τους Νόμους, 774/1978 και 1916/1990, των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας. Ομοια και εδώ υπήρχαν ανάλογες όψεις καταστρατήγησης και προσβολών των Συνταγματικών δικαιωμάτων, του δικαιώματος στην υπεράσπιση, του δικαιώματος στην ακρόαση, της προσωπικής ασφάλειας, του δικαιώματος στην ιδιωτική ζωή και στην κατοικία, όλων αυτών των δικαιωμάτων τα οποία δεν είναι μόνο ατομικά, αλλά έχουν και βασικά πολιτική διάσταση.

Η κατάργηση αυτών των νόμων υπήρξε αποτέλεσμα μιας γενικότερης πολιτικής απομόνωσης αυτής της αυταρχικής αστικής στρατηγικής, μιας απομόνωσης που δεν είναι άσχετη και από την ελληνική μετεμφυλιακή εμπειρία και τη μνήμη για τις αυταρχικές πρακτικές του μετεμφυλιακού κράτους.

Ομως, το γεγονός ότι αυτές οι νομοθεσίες καταργήθηκαν είναι σήμερα δευτερεύον. Ουσιαστικά @@@@@@@@ παρεισήχθησαν και στο νομικό σύστημα και συνολικά στην οργάνωση των κατασταλτικών μηχανισμών αόριστη αξιολογική έννοια της τρομοκρατίας, η οποία χρωματίζεται από τις εκάστοτε παραστάσεις, αντιλήψεις και αξίες των ταξικά και πολιτικά κρατούντων.

Και ταυτίζεται τελικά στα ευρύτατα όριά της με ανατρεπτικές και αντικαπιταλιστικές πρακτικές, με πρακτικές του μαζικού κινήματος, που καμία σχέση δεν έχουν με την ατομική πολιτική τρομοκρατία.

Μπορεί, ας πούμε για παράδειγμα, να δει κανείς το θέμα της κρατικής τρομοκρατίας. Είναι δεδομένο ότι στις κυρίαρχες αντιλήψεις σήμερα για το τι είναι τρομοκρατία, κανείς δε δέχεται ότι είναι για παράδειγμα κρατική τρομοκρατία ο βομβαρδισμός της Γιουγκοσλαβίας από τις φιλελεύθερες δημοκρατίες ή ότι είναι κρατική τρομοκρατία η πρακτική των Λατινοαμερικανικών Δικτατοριών ή ακόμα και οι μαζικές πρακτικές αποδυνάμωσης των πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων που αναπτύσσονται σήμερα σε συνθήκες αυταρχικού κρατισμού και μέσα στις φιλελεύθερες δημοκρατίες.

Επίσης, έχουμε μια άλλη εξέλιξη που είναι πάρα πολύ ενδιαφέρουσα, ότι η ίδια η έννοια της τρομοκρατίας αποσυνδέεται απ' αυτό που θεωρούνταν πολιτική τρομοκρατία και συγχέεται με το οργανωμένο έγκλημα. Δηλαδή, δημιουργείται μία νομική κατασκευή στο πλαίσιο της οποίας και η πολιτική τρομοκρατία και μορφές οικονομικού εγκλήματος και μορφές εμπορίου ναρκωτικών ή εμπορίου χημικών όπλων, βιολογικών όπλων κλπ. και πρακτικές των μαζικών κινημάτων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Ολα αυτά ενοποιούνται με τη μορφή ενός διεθνούς ποινικού χώρου, ο οποίος ρυθμίζεται από διεθνείς συμβάσεις για το οργανωμένο έγκλημα και για την καταστολή της τρομοκρατίας και έτσι δημιουργείται μια σύγχυση, δημιουργείται ένα νομικό υβρίδιο, το οποίο μπορεί να το επικαλούνται οι επιμέρους εθνικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί αφ' ενός μεν για να εντάσσουν σ' αυτό το διεθνή ποινικό χώρο εκείνες τις δυνάμεις που τις αμφισβητούν.

Και είναι πολύ σαφές ότι στην αντιτρομοκρατική συμφωνία οι ύποπτοι για τρομοκρατία στην Τουρκία είναι οι Τούρκοι και οι Κούρδοι αγωνιστές. Οπως επίσης είναι πολύ πιθανό έως βέβαιον ότι αύριο μπορεί να θεωρηθούν ενεχόμενοι οι συμπαθούντες σε τρομοκρατικές πράξεις απεργοί τη στιγμή μάλιστα που οι απεργίες σχεδόν όλες κηρύσσονται από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές σε μία περίοδο που τείνει να συρρικνωθεί ο χώρος εφαρμογής του δικαιώματος του συνέρχεσθαι».

«Και την ίδια στιγμή διαμορφώνεται μία αντίληψη, πέραν από το τι είναι νομικά η οργάνωση του οργανωμένου εγκλήματος ή η οργάνωση η τρομοκρατική, η αντίληψη για τα κράτη - τρομοκράτες, τα οποία υποκινούν αυτές τις τρομοκρατικές οργανώσεις, τα οποία είναι κράτη που ανεξάρτητα από το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε μ' αυτά, θεωρούνται στο πλαίσιο της "νέας τάξης πραγμάτων", ότι είναι κράτη που αντιβαίνουν στις βασικές επιλογές των ιμπεριαλιστικών χωρών.

Οπως θεωρήθηκε η Λιβύη ή θεωρείται η Κούβα ή αύριο θα θεωρηθεί η Κολομβία, όπου εξυφαίνεται μία ολόκληρη αντιτρομοκρατική στρατιωτική επέμβαση, ενάντια στα αντάρτικα και στις λαϊκές μορφές πάλης, με πρόσχημα το διεθνές εμπόριο ναρκωτικών και τη ναρκω-τρομοκρατία.

Και την ίδια στιγμή βλέπουμε, ότι ενόσω αναπτύσσεται αυτή η έννοια του οργανωμένου εγκλήματος και ενόσω αυτή βοηθάει και για να συγκροτούνται εσωτερικοί εθνικοί κατασταλτικοί μηχανισμοί και να στρατιωτικοποιείται η κρατική καταστολή, έχουμε και μία νέα γενιά αντιτρομοκρατικών νομοθεσιών και σε εθνική κλίμακα, όπως αυτή που προανέφερε προηγουμένως ο φίλος σε σχέση με το Βέλγιο και όπου δημιουργούνται ορισμένα συμμετοχικά αδικήματα, σε σχέση με τις εξτρεμιστικές ομάδες και οργανώσεις, όπου είναι αξιόποινη πράξη η συμμετοχή χωρίς να κάνεις σ' αυτό που θεωρείται εξτρεμιστική οργάνωση, ανεξάρτητα από το ποια άλλη αξιόποινη πράξη διαπράττεις.

Και ουσιαστικά αυτό τι άλλο είναι από την επιστροφή στις ναζιστικές και φασιστικές θεωρίες περί συλλογικής ευθύνης; 'Η ας πούμε για παράδειγμα στις ΗΠΑ μετά την εξέγερση του Λος Αντζελες του 1992 και επειδή υπάρχει ένα τεράστιο πρόβλημα περιθωριοποίησης λαϊκών στρωμάτων και με εξεγερσιακές μορφές ορισμένες φορές, όπως έχει φανεί, κατασκευάστηκε ένας νόμος που λέγεται ο νόμος για την τρομοκρατία στους δρόμους, ο οποίος ενέχει στην έννοια της τρομοκρατίας αυτό που λέμε, ομάδες μικροπαραβατικότητας, και το ενέχει με έναν πολύ συγκεκριμένο σκοπό και στόχευση, επειδή ορισμένες απ' αυτές τις ομάδες πολιτικοποιήθηκαν στην ιστορία του Λος Αντζελες του '92 και είχαν μία κοινωνικοπολιτική εξεγερσιακή διάθεση, βγαίνοντας από τη στενή παραβατική λογική και ουσιαστικά δημιουργείται ένα καθεστώς, όπου οι περιθωριοποιημένες λαϊκές μάζες μέσα απ' αυτά τα νομοθετήματα μπαίνουν σε στρατιωτικοποιημένη κρατική καταστολή και σε συνεχή πληροφοριακό και επικοινωνιακό έλεγχο.

Πρέπει να δούμε ότι εδώ πέρα υπάρχει μια νέα φάση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και πολιτικής. Είναι πολύ σωστές και δε θα τις επαναλάβω οι παρατηρήσεις σε σχέση με την ευρωπαϊκή, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, συγκέντρωση της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας και πολιτικής μ' αυτά που έχουν προβλεφτεί και από τις Συμφωνίες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, με τη γενικευμένη εφαρμογή της Σύμβασης του Συμβουλίου της Ευρώπης του Στρασβούργου του 1977, η οποία, αξίζει αυτό να το παρατηρήσουμε, κατάργησε ουσιαστικά το να μπορείς να επικαλεστείς την έννοια του πολιτικού εγκλήματος σε σχέση με το δίκαιο της έκδοσης, δηλαδή σήμερα δεν μπορεί κανείς να επικαλεστεί το ότι είναι πολιτικός εγκληματίας για να μην εκδοθεί.

Και επιπρόσθετα αξίζει να δούμε ότι υπήρξε μια νεότερη, νομίζω τον τελευταίο χρόνο το '98 ή το '99, σύμβαση το πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το Δίκαιο της Εκδοσης, όπου πλέον ρητά λέγεται, ότι για όλα τα αδικήματα που αναφέρονται στο πλαίσιο αυτής της σύμβασης δεν μπορεί να υπάρξει επίκληση της έννοιας του πολιτικού εγκλήματος.

Απ' αυτό μπορούμε να συμπεράνουμε άνετα, ότι η έννοια του πολιτικού εγκλήματος έχει τελειώσει στο πλαίσιο του νομικού πολιτισμού της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Επίσης θα πρέπει να θυμηθούμε για το πώς νοείται σήμερα η έννοια της τρομοκρατίας, τη συμπεριφορά απέναντι στον Οτσαλάν, την παράδοση πριν από λίγα χρόνια από την Ελλάδα στις ΗΠΑ του Ρασίντ, τις αντιτρομοκρατικές συμφωνίες δικαστικής συνδρομής, οι οποίες παρέχουν αρμοδιότητες στα όργανα του FBI να συλλαμβάνουν και να ανακρίνουν εχθρούς της νέας τάξης πραγμάτων.

Και από όσο έχω πληροφορηθεί, δεν το έχω διασταυρώσει, έχει υπάρξει και νομοθετική πράξη του ΚΟΓΚΡΕΣΟΥ των Ηνωμένων Πολιτειών, η οποία εξουσιοδοτεί το FBI σε συλλήψεις και ανακριτικές πράξεις για πράξεις που απευθύνονται κατά της εθνικής ασφάλειας των Ηνωμένων Πολιτειών και εκτός της εδαφικής επικράτειας των Ηνωμένων Πολιτειών.

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι προχωράνε μια σειρά ολοκληρωτικοί μηχανισμοί που σηματοδοτούν και τον εκφυλισμό και την έκπτωση αυτής της ίδιας της αστικής δημοκρατίας και τη σαφή ας πούμε αποδυνάμωση του κράτους δικαίου. Και αυτή η ίδια επίσης συμφωνία της Ελλάδας και της Τουρκίας είναι μια χαρακτηριστική όψη αυτής της λογικής κρατικής οικοδόμησης, όπως και η φημολογούμενη αντιτρομοκρατική συμφωνία με τις ΗΠΑ, η οποία δεν έχει έρθει ακόμα πλήρως στη δημοσιότητα.

Νομίζω από τα παραπάνω και χωρίς να μακρηγορήσω περαιτέρω, ότι προκύπτει πάρα πολύ καθαρά, ότι οι προωθούμενες αντιτρομοκρατικές πολιτικές με νομοθετική ή με διοικητική ή με αστυνομική μορφή αποτελούν, κάτω από ιμπεριαλιστική ηγεμονία αμερικανική και ευρωπαϊκή, θεμελιώδη όψη της ενιαίας παγκοσμιοποίησης των αγορών και αναγκαίο σύστοιχο της διεθνούς επίθεσης του κεφαλαίου κατά της εργασίας τον αιώνα που αρχίζει.

Είναι θεμελιώδες καθήκον για τους λαούς, για την Αριστερά, για τις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας σε εθνική και διεθνή κλίμακα να ανατρέψουν αυτές τις στρατηγικές. Ευχαριστώ».