Το μακρινό 2012 ο Π. Σκουρλέτης δήλωνε, απ' τη θέση του εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς. Αριστερούς εκπαιδευτικούς. Από αυτούς που έχουμε δει να τσεκουρώνονται οι μισθοί τους (...) Εβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, τα 40 και τα 50 ευρώ, που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέο πλέον. Αρα, λοιπόν, ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους. Ισως θα πρέπει να βρούμε, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, να λειτουργούμε (...) και το βράδυ ή το απόγευμα να είμαστε εκείνοι, οι οποίοι θα κατεβαίνουμε στους δρόμους, θα διαδηλώνουμε και θα δημιουργούμε μια άνευ προηγουμένου πολιτική και κοινωνική πίεση για να ανατραπεί αυτή η πολιτική»! Το καλοδουλεμένο αυτό επιχείρημα, που «πατούσε» στη δύσκολη οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας των εργαζομένων, χρησιμοποιούνταν από διάφορες πλευρές, κυρίως από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, όχι για να αναδειχτεί η αναγκαιότητα της πάλης με εναλλαγή όλων των μορφών, αλλά για να απαξιωθεί το όπλο της απεργίας, να προβληθούν άλλες μορφές διαμαρτυρίας, ανώδυνες για την εργοδοσία και το κράτος της, όπως οι «πλατείες», όπου «ζυμωνόταν» η εκτόνωση της δίκαιης αγανάκτησης μέσω της κυβερνητικής εναλλαγής.