Η εκδήλωση ξεκίνησε με θεατρικό δρώμενο εμπνευσμένο από τη ζωή των πολιτικών προσφύγων στις Λαϊκές Δημοκρατίες, τη φιλοξενία που γνώρισαν στις χώρες υποδοχής, την εκπαίδευση και την ένταξη στην παραγωγή, τη συμμετοχή τους στη σοσιαλιστική οικοδόμηση και τον αγώνα για τον επαναπατρισμό. Παρουσιάστηκε από τη θεατρική ομάδα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ «Πολιτική Σκηνή» και τη θεατρική ομάδα της ΚΝΕ, σε σενάριο της Ιωάννας Στεφανίδου και σκηνοθεσία της Ελένης Μακίσογλου.

Ξεκίνησε δείχνοντας τους μαχητές του ΔΣΕ στις τελευταίες μάχες και στο δρόμο για την προσφυγιά. Ζωντάνεψε αφηγήσεις από εμπειρίες - σταθμούς της ζωής των πολιτικών προσφύγων: Το 1949 στο νοσοκομείο στη Μπερκόβιτσα, όπου δέχονταν πρωτόγνωρη φροντίδα. Το 1950 στο Κολέγιο «Μίρκα» στη Βουδαπέστη, ως δείγμα της προσπάθειας μόρφωσης και γνωριμίας τους με τα επιτεύγματα της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Το Μάρτη του 1969, στο εντευκτήριο της Ελληνικής Λέσχης στην Οστράβα της Τσεχοσλοβακίας, να αφηγούνται την ενεργό συμμετοχή τους στην προσπάθεια οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Την άνοιξη του 1976, σε σπίτι πολιτικών προσφύγων στο Βρότσλαβ της Πολωνίας, που στο επίκεντρο της συζήτησης ήταν ο αγώνας για τον επαναπατρισμό και οι δυσκολίες που γνώριζαν όσοι επέστρεφαν πια στην καπιταλιστική Ελλάδα. Συγκλονιστική στιγμή ήταν όταν ένα από τα παιδιά που έφυγαν το 1948 για να σωθούν από το παιδομάζωμα, η Δέσποινα Πέικου, βγήκε στη σκηνή και αφηγήθηκε συνοπτικά τα όσα βίωσε στη δική της προσωπική πορεία και με τον δικό της τρόπο σάλπισε τη συνέχιση του αγώνα για την ανατροπή της βαρβαρότητας του καπιταλισμού. Το θεατρικό έκλεισε με στιγμιότυπο από ελληνικό σχολείο στην Τασκένδη το 1977, με τα παιδιά να διδάσκονται την ιστορία των αγώνων του λαού μας.